Τι είναι αυτό που κρατάει αυτόν τον λαό όρθιο; Τι είναι αυτό που του δίνει το ψυχικό σθένος ώστε να ανταπεξέρχεται τις δυσκολίες και να αντέχει στις προκλήσεις του καιρού του; Σίγουρα το τσαγανό της φυλής διαδραματίζει έναν κάποιο ρόλο, όπως εξίσου σίγουρη μπορεί να θεωρηθεί η συμβολή των λαϊκών εθίμων και παραδόσεων. Στο ελληνικό ημερολόγιο κάθε μήνας έχει κι από μία αφορμή για να έρθουμε πιο κοντά, όσοι κι αν είμαστε, όσο πολύ ή λίγο χρειάζεται να ταξιδέψουμε για να καθίσουμε γύρω από το τραπέζι. Για τους Έλληνες, το τραπέζι αποτελεί μείζον σημείο αναφοράς. Το ίδιο τραπέζι μας κράτησε ενωμένους σε όλη αυτήν την δύσκολη πορεία στον χρόνο.

Τα τελευταία δέκα χρόνια παρασυρθήκαμε στη δίνη μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης. Παρότι σχετικά μικρή ως οικονομικό μέγεθος, η χώρα πλήρωσε και εξακολουθεί να πληρώνει την εγκληματική ανευθυνότητα ενός παρασιτικού συστήματος, το οποίο την είχε μετατρέψει σε τσιφλίκι του και μάλιστα, όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια, εξακολούθησε να λυμαίνεται το δημόσιο χρήμα ακόμα κι όταν υποτίθεται ότι διαχειριζόταν την κρίσης υπό το βλέμμα και τις ρητές οδηγίες της ξένης εποπτείας. Εκεί ακριβώς δεν πρέπει να επιστρέψουμε. Σε αυτό το ολότελα φαύλο καθεστώς που υποθηκεύει διαρκώς το μέλλον του τόπου και υπονομεύει τις προοπτικές του. Και εντέλει, όση αντοχή κι αν κρύβει μέσα του αυτός ο λαός, τούτο δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Η ζημιά που έχει γίνει είναι ήδη μεγάλη και σε κάθε περίπτωση θα πάρει καιρό προκειμένου να επιστρέψουμε σε μία «βιώσιμη» ευημερία.

Σήμερα οι Έλληνες στρώνουν και πάλι το τραπέζι και το στολίζουν με νηστίσιμα εδέσματα και λιχουδιές. Οι χαρταετοί θα πετάξουν στον ουρανό και οι μασκαράδες θα καρναβαλίσουν. Η μόνη διαφορά σε σχέση με τα αμέσως προηγούμενα χρόνια είναι ότι φέτος η σαρακοστή έχει πολιτικό χαρακτήρα. Όχι απαραίτητα επειδή (αργά ή γρήγορα) έρχονται εκλογές, αλλά επειδή μετά από αρκετό καιρό έχουμε επιτέλους την ψυχραιμία και τον στοιχειώδη χρόνο να στοχαστούμε το παρελθόν, και κυρίως να κανονίσουμε το μέλλον.