Ποιο γκλάμορους..?

Της Ζωής Αναστασοπούλου, Δικηγόρου

Τι μπορεί στ’ αλήθεια να κινητοποιήσει έναν νέο άνθρωπο σήμερα και δη γυναίκα να κατέλθει στον στίβο της πολιτικής;

Διάβαζα πρόσφατα μια συνέντευξη της Ζέφης Δημαδάμα η οποία εξήγησε ότι οι λόγοι που της απαγορεύουν να κατέλθειυποψήφια βουλευτής είναι ο φόρτος υποχρεώσεων λόγω των πολλαπλών ρόλων της ως γυναίκα και συγχρόνως η οικονομική της αδυναμία να υποστηρίξει επιπλέον με τον μισθό της μια γκλάμορους προεκλογική εκστρατεία που αφορά κυρίως γόνους.TRUESTORY.

Τους προβληματισμούς της Ζέφης επιβεβαιώνω και εγώ. Πράγματι,πως μπορούν να συνδυαστούν η οριακή επιβίωση και εξυπηρέτηση μια επαγγελματικής ιδιότητας στην επαρχία, με τις ανάγκες, πρακτικές και οικονομικές, μιας προεκλογικής εκστρατείας;

Πως μπορεί να συνδυαστεί η πορεία στην πολιτική, με τα ελλείμματα της προσωπικής ζωής ενός ανθρώπου που λίγο πριν τα 50, χτυπημένος αλλεπάλληλα από την διττή κρίσητουλάχιστον μια 10ετία τώρα – οικονομική και υγειονομική- σχοινοβατεί στο άγνωστο;

Αν αυτός ο νέος δε, κουρασμένος όμως άνθρωπος τυγχάνει να είναι γυναίκα, πόσο πιο δύσκολη γίνεται η επιλογή της, πόσα περισσότερα αξιολογικά κριτήρια εμπλέκονται στην κρίση της και πως εν τέλει μπορεί να υπερκεράσει τον φόβο ενός τέτοιου εγχειρήματος;

Αυτοί λοιπόν οι προβληματισμοί γεννήθηκαν στη σκέψη μου όταν έπεσε στο «τραπέζι» η πρόταση υποψηφιότητας ΣΥΡΙΖΑ.

Με δεδομένο ότι η ήδη γνωστή σε εμένα καθημερινότητα απαιτούσε ενέργεια, δύναμη και αισιοδοξία να παλέψω και να ανταποκριθώ, τρόμαξα όταν αναλογίστηκα τις επιπλέον απαιτήσεις, γι’ αυτό και οι πρώτες σκέψεις μου, αρνητικές εξ ολοκλήρου, μόνον εμπόδια και προσκόμματα έθεταν.

Και έπειτα ένιωσα απελπισία, απόλυτη απελπισία. Ένιωσα ότι εάν υπαναχωρήσω θα αποδεχθώ μια μοίρα που με κατατάσσει χαμηλότερα αφού ούτε γόνος είμαι ούτε budgetδιαθέτω, θα αποστερήσω από τον εαυτό μου την φωνή, θα φιμώσω την όποια ελπίδα ανατροπής, αλλαγής, βελτίωσης, προόδου, υγιούς πρόκλησης, ανάμειξης, συμμετοχής, υπέρβασης. Εάν υπαναχωρήσω θα σκύψω το κεφάλι σε μια οικονομική κρίση που με ξεζούμισε και με ξεζουμίζει και σε ένα σύστημα καπιταλιστικό που με θέλει δειλή και φοβισμένη χωρίς κίνητρο, εγκλωβισμένη σε μια άνευρη καθημερινότητα, χωρίς δικαίωμα επιλογής στις αποφάσεις που αφορούν στη ζωή και τον τόπο μου.

Σήμερα όμως και όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες το γκλάμορους έχει απήχηση; Ο λαός οφείλει να συμφιλιωθεί με την λαϊκή του ταυτότητα, εγώ είμαι συμφιλιωμένη με την λαϊκή μου ταυτότητα. Οφείλουμε να παράγουμε αυθεντικότητα και όχι ψευτοκουλτούρα. Η αλήθεια μας είναι αυτή: Είμαστε άνθρωποι του μόχθου πουονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο,αξίζουμε ένα καλύτερο αύριο, αλλά ζούμε σε προβληματικό περιβάλλον. Ο υποψήφιος βουλευτής, κυρίως ενός νομού αμιγώς αγροτικού δεν μπορεί να ανήκει στο υπερπέραν, δεν είμαστε κολεγιόπαιδα.

Ζούμε και αναπνέουμε στον αέρα των πολλαπλών κρίσεων που στοιχειοθετούν την ανασφάλεια του μέλλοντος του δικού μας και των παιδιών μας. Ναι μορφωθήκαμε-πτυχιακά μεταπτυχιακά ξένες γλώσσες σεμινάρια- και επιστρέψαμε στον τόπο μας να προσφέρουμε και να αναμετρηθούμε. Αποκτήσαμε πολύτιμη εμπειρία από την καθημερινή τριβή με την κοινωνία και όχι σε «σωλήνες» και «θερμοκήπια».

Κίνητρο είναι η βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας, είναι η δικαιότερη κατανομή πλούτου, είναι η άμβλυνση των ανισοτήτων, είναι οι δίκαιες ευκαιρίες προς όλους, είναι η φροντίδα όλων των επαγγελματικών κλάδων, είναι η επίλυση χρόνιων παθογενειώνπου μας κρατούν καθηλωμένους στην οπισθοδρόμηση και στην παρεμπόδιση της προόδου σε τοπικό και εθνικό επίπεδο.

Το γκλάμορους πέθανε αγαπητή Ζέφη. Ζήτω η απελευθερωτική απλότητα.