Παρέα στις γειτονιές του παραδείσου
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”76214″ img_size=”full”][vc_column_text]Είναι η απερισκεψία. Αυτό το μοιραίο σε κάθε περίπτωση συναίσθημα από το οποίο ξεκινούν τα μεγαλύτερα θαύματα αλλά και οι μεγαλύτερες τραγωδίες. Διαβάζοντας γι’ αυτό ένιωσα μια απόκοσμη πίκρα να γεννιέται στο στόμα μου. Ταυτόχρονα όμως αισθάνθηκα και βαθιά κατανόηση γι’ αυτό το ανείπωτο δράμα που βιώνουν τα τελευταία εικοσιτετράωρα οι τρεις οικογένειες, που έχασαν τόσο αναπάντεχα, τόσο αχρείαστα και τόσο άδικα τρία παιδιά.
Σχεδόν το έβλεπα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου. Ένας πιτσιρικάς και η τρελή του σκέψη, που μπορεί να είχε γεννηθεί μέρες, μήνες ίσως στο μυαλό του. Το ξέρω γιατί όλοι σχεδόν οι έφηβοι μοιράζονται το ίδιο βίωμα. Το να κλέψεις το αμάξι του πατέρα είναι σαν φροϋδική φαντασίωση, με την διαφορά ότι αυτήν μπορείς όντως να την κάνεις πραγματικότητα. Είναι ο θρίαμβος του γιου απέναντι στον πατέρα-δυνάστη, ο οποίος του απαγορεύει μία σειρά από πράγματα, αλλά του έχει στερήσει και το σκοτεινότερο αντικείμενο του πόθου του, προτού καν γεννηθεί.
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει αυτό το παιδί ή τους φίλους του, οι οποίοι το ίδιο απονενοημένα τον ακολούθησαν σε μία παράτολμη περιπέτεια. Ήταν απλώς τα υποκείμενα μίας τραγικής τυχαιότητας. Ενός αθροίσματος συγκυριών και περιστάσεων, των οποίων το αποτέλεσμα κατέληξε σε τρία νεκρά παιδιά. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Δεν μπορείς να εξηγήσεις το ανεξήγητο, ούτε ν’ αλλάξεις το προδιαγεγραμμένο. Είναι αυτό που είναι και δεν θα μπορούσε να είναι άλλο, ακόμα κι αν άλλαζαν τα πρόσωπα. Είναι όλα δυστυχώς κομμάτι της τραγωδίας που κουβαλούσε ανέκαθεν η ανθρώπινη ύπαρξη.
Δεν ήξεραν τα παιδιά. Κανένα παιδί δεν ξέρει, όσο κι αν το δασκαλέψουν. Πάντα θα υπάρχει αυτή η ασυγκράτητη ορμή της αυτονόμησης, της αντίδρασης, ακόμα και της αλητείας. Δεν υπάρχει περίπτωση εκείνο το παιδί να συνειδητοποιούσε ότι οδηγούσε προς το θάνατο. Γι’ αυτό και τον φαντάζομαι να ζητά συγνώμη απ’ όλους. Κυρίως όμως απ’ τον μπαμπά του. Ας αναπαυθούν οι ψυχές τους εν ειρήνη. Κι αφού έφυγαν μαζί, ας οδηγούν για πάντα παρέα στις γειτονιές του παραδείσου τους.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
