Ηλίας Παπαχατζής: Η αξιολόγηση δεν υπερασπίζεται το δικαίωμα στη μόρφωση

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”110509″ img_size=”full”][vc_column_text]

Τα δημόσια σχολεία δε θα γίνουν επιχειρήσεις

[/vc_column_text][vc_column_text]Εκεί, που κανείς δεν ξέρει αν θα βγάλουμε το φετινό χειμώνα υγιείς, βρέθηκε η θεραπεία για την πολύπαθη Παιδεία: η Αξιολόγηση.

Αυτοί, που δε δίνουν δραχμή για να χωριστούν τα τμήματα και να κινδυνεύουμε λιγότερο, αυτοί που χωρίζουν τους εργαζόμενους σε κατηγορίες ανάλογα με την “εμβολιαστική τους συνείδηση”, αυτοί οι ίδιοι καμώνονται πως με την αξιολόγηση θα λύσουν το εκπαιδευτικό ζήτημα.

Σε σχολεία λοιπόν, που υπολειτουργούν λόγω έλλειψης διδακτικού προσωπικού, έρχεται ο θύτης να ζητήσει τα ρέστα απαιτώντας “αξιολόγηση εδώ και τώρα”. Και μάλιστα περιφρονώντας την καταγεγραμμένη άποψη του εκπαιδευτικού κλάδου, απαιτούν από το υπουργείο “αποτίμηση της περσινής χρονιάς”.

Είναι σαφές ότι βλέπουν την εκπαιδευτική κοινότητα ως αντίπαλο. Αλλιώς θα σέβονταν την περσινή μας απόφαση. Αλλιώς δε θα μας απειλούσαν με περικοπές και διοικητικές-πειθαρχικές διώξεις. Αλήθεια από πότε η απεργία τέθηκε εκτός νόμου και η μη συμμετοχή στην αξιολόγηση συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα; Οποιοσδήποτε δημοκρατικός πολίτης θα πρέπει να ανησυχεί απ’ τον αυταρχικό αυτόν κατήφορο…

Φαίνεται όμως ότι δεν τους νοιάζει, που προσβάλουν τους δασκάλους των παιδιών. Γιατί τα δικά τους παιδιά δεν πέρασαν απ’ το δημόσιο σχολείο. Όπως δεν τους ενόχλησε και η ΕΒΕ(ελάχιστη βάση εισαγωγής), με την οποία χιλιάδες νέοι έμειναν εκτός των δημόσιων πανεπιστημίων. “Ας είχαν λεφτά να σπούδαζαν στην Αμερική”, όπως τα “δικά τους” παιδιά.

Σε μια λοιπόν εκπαιδευτική πραγματικότητα, όπου με την Τράπεζα Θεμάτων οι νέοι θα πιέζονται να μη φοιτήσουν καν στο Λύκειο…εκτός από τη συρρίκνωση των Λυκείων, φαίνεται ότι πρέπει να βρεθούν τρόποι για να διατηρηθούν μόνο τα “καλά σχολεία”. Και αυτό θα προκύψει μέσα από την αυτοαξιολόγηση, μιας και “τα λεφτά δε φτάνουν για όλους”. Επομένως καλούμαστε μέσα από μια σειρά ποσοτικούς δείκτες να μιλήσουμε για το σχολείο μας και τις αδυναμίες του, χωρίς καμία δέσμευση της άλλης πλευράς για στήριξη των οικονομικών, των υποδομών και των λειτουργών του δημόσιου σχολείου.

Δε μπορούμε να πάρουμε μέρος σε αυτήν την αξιολόγηση κι όχι μόνο γιατί δεν πιστεύουμε στα κουτάκια του υπουργείου, του ΙΕΠ, του ΟΟΣΑ.. .Διότι δε συμφωνούμε με το σχολείο επιχείρηση, που όλα είναι μετρήσιμα .Δε μας έχει πείσει καμία εξωτερική αξιολόγηση, που θα ακολουθήσει την αυτοαξιολόγηση, ότι γίνεται για το καλό της εκπαίδευσης…

Κι έτσι είμαστε υποχρεωμένοι όλοι μαζί όπως και πέρσι να πούμε ξανά ένα μεγάλο ΟΧΙ. Όχι γιατί φοβόμαστε ατομικά. Αλλά γιατί ξέρουμε ότι το επόμενο βήμα είναι να μπουν επίσημα οι εταιρίες στη χρηματοδότηση των σχολείων και κάποια σχολεία να κλείσουν. Και ότι για να γίνει αυτό κάποιοι θέλουν να μας κλείσουν το στόμα. Κι όμως δε φέρουμε την κύρια ευθύνη για την κατάσταση στην εκπαίδευση. Άρα καλούμε την πολιτική ηγεσία να ενισχύσει τη δημόσια – δωρεάν εκπαίδευση και όχι να μας αντιμετωπίζει σαν υποτακτικούς της.

Όσο για τις απειλές τους, θα τις αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί. Καλούμε τους γονείς να συναισθανθούν την αγωνία μας για την επιβίωση του δημόσιου σχολείου. Πολλοί απ’ αυτούς ήταν μαζί μας όλα αυτά τα χρόνια στους αγώνες για ένα καλύτερο δημόσιο σχολείο. Με την ενότητα και την αποφασιστικότητα μπορούμε να καθορίσουμε ΕΜΕΙΣ τις εξελίξεις.

Και κάτι τελευταίο: η Αντιγόνη κάποτε υπερασπίστηκε το Δίκαιο πολεμώντας έναν άδικο νόμο. Δεν αντιλαμβάνονται οι ηγήτορες μας ότι το καθολικό δικαίωμα στη μόρφωση και την εργασία είναι υπεράνω των πρόσκαιρων οικονομικών σχεδιασμών τους;[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]