Γράφει η Αστάθεια

Στο προαύλιο του πετρόχτιστου μονοθέσιου σχολείου του χωριού –εδώ και χρόνια- μια συκιά μεγάλωνε και φούντωνε και πρόσφερε καρπούς σ’ όλους τους κατοίκους.

Πριν το πρώτο κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς άρχισαν να καταφθάνουν με γέλια και φωνές οι μαθητές και οι μαθήτριες, με προσμονή να γνωρίσουν την καινούργια δασκάλα, που θα ερχόταν στο σχολείο τους.
Ψιθύριζαν στην πλατεία και τα καφενεία οι μεγάλοι, ότι είναι η σύζυγος του νεαρού σταθμάρχη, που πρόσφατα παντρεύτηκε τον παιδικό του έρωτα από το χωριό του στα ψηλά βουνά.

Η προσέλευση των παιδιών ξεκίνησε από πολύ νωρίς.
Ο Κωστής -ο «μικυμάους»- που ήταν πάντα μ’ ένα κόμικ στην τσέπη ή το έκρυβε στο αλφαβητάριο.
Ο Βάγγος -ο «φιδάκιας»- που τα μεσημέρια του καλοκαιριού παραμόνευε στο ποτάμι τα φίδια στη διαδρομή τους για λίγο νερό.
Ο Κλεάνθης -ο «σαλιγκάρης»- που βοηθούσε τον παππού του να συλλέγει τα σαλίγκια από τα χόρτα στην γειτονική παραλία, να τα προετοιμάζουν και να τα πουλάνε σε χάρτινα χωνάκια στην γειτονική πόλη.
Η Αλίκη -η «βελούδινη»- που μεγάλωνε στα πούπουλα ως χαϊδεμένη μοναχοκόρη του κ. Φαρμακοτρίφτη.
Η Τούλα -η «ηλεκτρική»-  που με τον πατέρα της και το φορτηγό του γύριζαν στα γύρω χωριά για να επισκευάζει τα ψυγεία.
Η Χαρίκλεια – το «μπανιερό»- που συνόδευε τη θεία της στα ιαματικά λουτρά κάθε καλοκαίρι.
Η Βασούλα -η «υφάντρα»- που ονειρευόταν, αντί να ματώνει τα χέρια της στον αργαλειό, να γράφει ιστορίες.
Και τ’ άλλα παιδιά….
Όλα συγκεντρώθηκαν κάτω από τη συκιά και προσπαθούσαν να μαζέψουν όσα γινωμένα σύκα μπορούσαν αλλά ήταν πολύ ψηλά.

Τότε ο Θεοδόσης -ο «περιπλανώμενος»- ο γιός του διαβατικού, που με το πλανόδιο σινεμά περιόδευαν τα χωριά είπε:
-Νομίζω ότι πρέπει να εισηγηθούμε στη δασκάλα να κατασκευάσουμε κάτι που να μπορεί να πηγαίνει ψηλά, όχι μόνο για τα σύκα αλλά και όλα τα φρούτα. Σκέφτομαι να φτιάξουμε ένα Αερόστατο…

(Εικόνα: Γιάννης Κόττης – Συκιά, (1994), Μικτή τεχνική σε μουσαμά, 222 x 207,5 εκ.)