Πανσέληνος ο έρωτας
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”95119″ img_size=”full”][vc_column_text]Συνέβη πριν λίγα βράδια. Επέστρεφα από ένα απογευματινό μπάνιο της τελευταίας στιγμής. Ξέρεις, σαν αυτά που λες θα πάω, δεν θα πάω, γιατί θέλεις να βουτήξεις αλλά βαριέσαι και λίγο, και τελικά αρπάζεις μια πετσέτα και τρέχεις να προλάβεις τη δύση. Πράγματι ο ήλιος δεν είχε καλά καλά δύσει όταν σταμάτησα για ψιλικά. Τα γνωστά, τσιγάρα, νερό, άντε και κανένα παγωτό, -σιγά την αμαρτία καλοκαιριάτικα. Είχε αρκετό κόσμοαλλά παντού επικρατούσε μία περίεργη ησυχία. Λες και οι άνθρωποι δεν ήθελαν να κάνουν πολύ φασαρία, μήπως διώξουν το καλοκαίρι.
Τότε τους είδα, απέναντι, να κάθονται σε ένα παγκάκι. Δύο νέα παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, να φιλιούνται αγκαλιά, αδιαφορώντας εντελώς για όσα εκτυλίσσονταν γύρω τους. Θα ‘ταν, δε θα ‘ταν στα δεκαεφτά τους. Είχαν μόλις αρχίσει να ανακαλύπτουν την ομορφιά του έρωτα. Αυτού του απίστευτου συναισθήματος που κάνει τα κορμιά να βουρλίζουν, να καίγονται, ακόμα και να ονειρεύονται από επιθυμία και βαθύ πόθο.
Ήταν τόσο όμορφη εικόνα, τόσο ανεπιτήδευτα ρομαντική, τόσο καθαγιασμένα γήινη, που για μια στιγμή χάζεψα τα παιχνιδίσματά τους. Ήταν σα να έβλεπα δυο μικρούς θεούς να χαίρονται τα καλά της ύπαρξης. Λες και δεν είχα ξαναδεί ποτέ ζευγαράκι στο δρόμο.
Την ίδια ώρα το φεγγάρι σιγά σιγά ανέτειλε ολόγιομο στο νυχτερινό πια ουρανό, με την μεγαλοπρέπεια που αρμόζει σε μιαν ουράνια βασίλισσα. Η πανσέληνος ήταν εκείνο το βράδυ πρωτίστως για τους ερωτευμένους. Για όλα αυτά τα ζευγαράκια που χαίρονται τον έρωτά τους, που χαίρονται τη ζωή και απολαμβάνουν αυτό το οποίο δικαιωματικά τους ανήκει, αλλά πολύ συχνά συμβαίνει να το χάσει κανείς, τη στιγμή ακριβώς που θα πάψει να το διεκδικεί.
«Πανσέληνος ο Έρωτας βουρλίζει το κορμί μου και σ’ ονειρεύομαι…» με την πλανεύτρα φωνή της Χαρούλας Αλέξιου τους στίχους του Κ.Χ Μύρη και την υπέροχη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
