Παρόλο που το παραμύθι κατέληξε να παγιωθεί μέσα στο πέρασμα των αιώνων ως παιδικό αφήγημα, στη πολιτική επιστρέφει στις ρίζες του: στη δύναμη που ασκεί στον ενήλικο ψυχισμό.

Δεν είναι μόνο οι αδερφοί Γκριμ και ο Άντερσεν παραμυθάδες. Κυκλοφορούν πολλοί στου Μαξίμου την αυλή. Και δεν έχουν όλα τα παραμύθια καλό τέλος.

Εμείς το ξέρουμε. Η ζωή μας δεν μοιάζει με παραμύθι, γιατί τα παραμύθια θέλουν και τον τρόπο τους και τον χρόνο τους.

Εμείς το ξέρουμε και από τους αφηγητές υποφέρουμε. Όταν, δε, επιχειρούν και διασκευές, γίνονται στραβές. Είναι ευαίσθητα τα παραμύθια στις αλλαγές.

Οι μέρμηγκες με τους τζίτζικες θέλουν άλλες τεχνικές. Όταν εξορίζεται η φαντασία, «ο τζίτζικας προσλαμβάνεται στην Πυροσβεστική Υπηρεσία», ενώ ο μέρμηγκας αναζητά στο εξωτερικό αξία.

Φαντασία μεγάλη δεν χρειάζεται. Με τέτοιες στρατηγικές μπορεί να υπηρετείς το επιτελικό σου κράτος, αλλά για σιγουριά το παραμύθι αρχινάς. Πιο ταιριαστό είναι του Αίσωπου το παλιό καλό, μαγικό μαγειρικό. Αυτό με τη χήνα και το γουρούνι. Πρότεινε το  πτηνό στο γουρούνι να συνεργαστούν και το αφελές οικόσιτο θηλαστικό δέχτηκε, πριν ακούσει τους όρους: «Βάζω τα αβγά, βάζεις το μπέικον;».

Κυρίες και κύριοι, σας μιλά ο κυβερνήτης. Είναι πολλά τα λεφτά, τα κενά και τα τρωτά και δεν είναι όλα τα μέσα θεμιτά.

Επιστροφή στο τώρα. Ορισμένοι αναλυτές θεωρούν πως το λαϊκιστικό κύμα θα μπορούσε να αποδειχθεί θετικό, αν ενθαρρύνει το κυβερνών κόμμα να αυξήσει τις δαπάνες, ύστερα από χρόνια λιτότητας, να καθησυχάσουν σε θέματα ταυτότητας, να επιδιώξουν ανάπτυξη ποιότητας, χωρίς επίμονη και συνεχή διεύρυνση της ανισότητας. Πολλά τα «αν». Αμάν…