Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Οι συνθήκες αλλάζουν και μαζί με αυτές αλλάζουμε κι εμείς.

Στα πλαίσια αυτής της “μεταβλητότητας” πολλά ζευγάρια οδηγούνται στο να διακόψουν την κοινή πορεία που ακολουθούσαν. Όταν έχεις παιδί όμως τι κάνεις;

Σίγουρα το “ιδανικό” είναι να μεγαλώνει το παιδί και με τους δύο γονείς. Όμως μπορούμε στην κοινωνία όπως είναι και όπως την βιώνουμε να μιλάμε για ιδανικές καταστάσεις; Τι από όλα όσα ζούμε και περνάμε είναι ιδανικό; Η οικογένεια είναι μεν ένα ζεστό καταφύγιο, δεν παύει όμως να είναι μια υποομάδα της ευρύτερης κοινωνίας και δεν γίνεται να είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτή.

Αρχικά θέλω να τονίσω ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα. Νιώθουν την ατμόσφαιρα που υπάρχει μέσα στο σπίτι ακόμα κι αν δεν εκφράζονται λεκτικά οι διαμάχες ανάμεσα στο ζευγάρι.

Όταν λοιπόν το κλίμα δεν είναι καλό, για το παιδί πολλές φορές, είτε οι γονείς του είναι μαζί είτε χώρια, είναι το ίδιο και το αυτό.

Ένα ακόμα πιο άσχημο σενάριο -όχι επιστημονικής φαντασίας, καθώς συμβαίνει σε πολλά σπίτια- είναι όταν υπάρχουν συνεχείς εντάσεις και διαπληκτισμοί που ταράζουν την ηρεμία της οικογένειας -αυτά σε υπερβολικό βαθμό, γιατί και στις καλύτερες οικογένειες οι εντάσεις δεν λείπουν. Σε αυτή την περίπτωση ο χωρισμός μπορεί να λειτουργήσει και λυτρωτικά για το παιδί.

Αν ένα ζευγάρι έχει προσπαθήσει και δεν μπορεί να βρει μια χρυσή τομή για να μείνει ενωμένο και αγαπημένο, αν θεωρεί ότι η σχέση τους πλέον έχει γίνει τοξική για όλους και κρίνει ότι ο χωρισμός είναι μονόδρομος, τότε το μόνο που μένει είναι η σωστή διαχείριση για το παιδί.

Είναι βασικό να καταλάβει ότι δεν φταίει σε τίποτε εκείνο για ό,τι συμβαίνει και ότι η αγάπη προς το πρόσωπό του παραμένει το ίδιο δυνατή και από τις δύο μεριές.

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει ο ένας γονιός να ρίχνει το φταίξιμο στον άλλο και να έρθει το παιδί σε μια θέση που δεν έχει κανένα λόγο να έρθει, γιατί πολύ απλά δεν είναι αυτός ο ρόλος του.

Όπως είπα και πριν δεν πρέπει να υποτιμάμε την νοημοσύνη των παιδιών. Πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με την ίδια ωριμότητα που θα αντιμετωπίζαμε έναν ενήλικα που αγαπάμε και νοιαζόμαστε.

Καλώς ή κακώς όλα είναι μέσα στη ζωή και οι άνθρωποι έχουμε τη δύναμη από μικρή ηλικία να αντιμετωπίζουμε ό,τι έρθει στο δρόμο μας. Έτσι λοιπόν, όπως τίποτα δεν είναι τέλειο σε αυτό τον κόσμο, μπορεί κάλλιστα και μια σχέση να καταλήξει στο να μην είναι τόσο τέλεια -αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν τέλειες σχέσεις.

Αυτό που πρέπει να μην ξεχνάμε είναι η αγάπη και ο σεβασμός.

Η αγάπη προς το παιδί που είναι αυτό που θα μας ενώνει για πάντα, όσες διαφωνίες κι αν έχουμε μεταξύ μας και ο σεβασμός απέναντι σε έναν άνθρωπο που δεν φταίει σε κάτι για τις δικές μας επιλογές.

(www.mothersblog.gr)