Κοίταξα το ρολόι αποσβολωμένος. Η ώρα είχε πάει ήδη εννέα! Πολύ αργά για την αφεντιά μου, ακόμη και για ωράριο εορταστικό. Και να σκεφτεί κανείς ότι αν δεν είχε αρχίσει να κοπανάει ο γείτονας από τα χαράματα, θα με έβρισκε το απομεσήμερο κάτω από τα βαριά σκεπάσματα. Τι πράγμα κι αυτό όμως… Μπορεί να κάνει μήνες να εμφανιστεί, αλλά είναι πιστός σε όλα τα μεγάλα ραντεβού: Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, θα τον δεις ή, εν προκειμένω, θα τον ακούσεις να κάνει κάποια δουλειά. Μερεμέτια τα περισσότερα, δίχως τα οποία όμως ένα σπίτι δεν μπορεί να σταθεί όρθιο.

Άλλωστε, το πατρικό του σπίτι ο Έλληνας το προσέχει όπου κι αν βρίσκεται, όσο μακριά κι αν ζει. Έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια ανθρώπους να έρχονται από την άκρη του κόσμου (συγκεκριμένα από την Αυστραλία) μετά από πολλά χρόνια απουσίας, μόνο και μόνο για να συντηρήσουν τα σπίτι τους και να πάρουν μαζί τους κάποια πολύτιμα, από συναισθηματικής άποψης, οικογενειακά κειμήλια. Δυστυχώς, ανάμεσα σε πολλά άλλα, την τελευταία δεκαετία εξαφανίστηκαν και πολλές περιουσίες, τις οποίες οι άνθρωποι δεν κατάφεραν να διατηρήσουν. Χιλιάδες σπίτια αλλά και κτήματα χάθηκαν αφού η κληρονομιά τους έτυχε μιας άρνησης καθόλα άδικης και σκληρής.

Υπήρξαν ωστόσο και πολλοί που το πάλεψαν και συνεχίζουν να το παλεύουν. Κρατούν ακόμη με νύχια και με δόντια αυτό το ιδιαίτερο κομμάτι του παρελθόντος, αποσκοπώντας να το κληροδοτήσουν με τη σειρά τους στην επόμενη γενιά. Όπως αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι, αυτή τους η επιμονή διασώζει, παράλληλα με την ατομική τους περιουσία, και την συλλογική μας μνήμη. Τούτες τις μέρες, ερημωμένα χωριά ζωντανεύουν, απόμερα λιμανάκια γεμίζουν με χαρούμενες φωνές και οι πλατείες αισθάνονται ξανά βήματα γνώριμα που τα είχαν λησμονήσει. Το ψηφιδωτό των πόλεων αλλάζει και μοιάζει κατά τι ελκυστικότερο. Με μια κουβέντα, ο επαναπατρισμός στους τόπους καταγωγής δίνει ένα φιλί ζωής σε όλα εκείνα τα μέρη που κοιμούνται βαθιά μέσα στο χειμώνα. Μπορεί να είναι κάπως παγωμένο, αλλά παραμένει φιλί.