Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρίες: Η 3η Δεκέμβρη δεν είναι «γιορτή» αλλά ημέρα μνήμης, υπενθύμισης, αγώνα και διεκδίκησης
Γράφει η Κική Κολοβέρου- kkoloverou@yahoo.gr
Γνωρίζατε, ότι το 10% του πληθυσμού της χώρας είναι άνθρωποι με αναπηρία; Ότι ένας στους δέκα που συναντάτε στο δρόμο, στην πλατεία, στη γειτονιά, στις κοινωνικές σας συναναστροφές, έχει κάποιας μορφής αναπηρία;
Έχετε αντιληφθεί ποτέ, πόσα πολλά περισσότερα εμπόδια, πρέπει να ξεπεράσει ένας συμπολίτης μας με αναπηρία για να ενταχθεί στην καθημερινή ζωή του τόπου, σε σχέση με εκείνα που αναγκάζεστε να ξεπεράσετε εσείς ως αρτιμελής και υγιής άνθρωποι;
Πόσες μάχες πρέπει να δώσει καθημερινά για τα αυτονόητα;
Κάποιοι λυγίζουν, κάποιες οικογένειες δεν αντέχουν, οι δυνάμεις λιγοστεύουν και πολλοί εγκλωβίζονται σπίτια τους ή σε ιδρύματα χωρίς ποτέ να το έχουν επιλέξει…
Με αφορμή λοιπόν, την αυριανή Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, που «όλοι» θα μιλήσουν για τα δικαιώματα των ανθρώπων αυτών και τις δυνατότητες τους, για όλα όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια αλλά και για όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους και που θα πρέπει να γίνουν από την πολιτεία για να μπορούμε να μιλάμε για ισοτιμία μεταξύ όλων των ανθρώπων, ας αναλογιστούμε βαθιά μέσα μας, την ατομική και πολιτική ευθύνη που μας αναλογεί και που ποτέ μέχρι σήμερα δεν αναλάβαμε. Όταν παρκάραμε το αυτοκίνητο μας σε θέση στάθμευσης ΑμεΑ, όταν αποκλείσαμε την ράμπα πρόσβασης στα πεζοδρόμια όπου και αν υπάρχει, όταν αισθανθήκαμε οίκτο και λύπηση, όταν γυρίσαμε την πλάτη, απλά και μόνο γιατί η αναπηρία είναι μια συνθήκη ζωής μακριά από εμάς… Είναι όμως έτσι; Μια αόρατη λεπτή γραμμή μας χωρίζει από τη στιγμή, που μια ασθένεια, ένα ατύχημα μπορεί να μας προκαλέσει βλάβες και να μας καταστήσει τυφλούς, κωφούς ακόμα και κινητικά ανάπηρους…
Η 3η του Δεκέμβρη λοιπόν δεν είναι «γιορτή» αλλά ημέρα μνήμης και υπενθύμισης, ότι πρέπει να προσφέρουμε το καλύτερο που μπορούμε για την στήριξη όλων αυτών των συνανθρώπων μας αλλά και ημέρα αγώνα και διεκδίκησης ώστε να πάψουν να υφίστανται διακρίσεις σε όλους τους τομείς της κοινωνικής τους ζωής.
Αγαθή Ρηγοπούλου, πρ. Συλλόγου ΑμεΑ «Ήλις»: «Όταν πεθάνω, τι θα γίνει αυτό το παιδί;»
Η Αγαθή Ρηγοπούλου, πρόεδρος του Συλλόγου ΑμεΑ «Ήλις» δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις στη μικρή μας κοινωνία. Είναι μια μάνα παιδιού με αναπηρία, μια μάνα αγωνίστρια που παλεύει σχεδόν τρείς δεκαετίες για τη στήριξη όλων των παιδιών με αναπηρίες της Ηλείας. Για την μόρφωση τους, για τη δημιουργική τους απασχόληση, ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό και για όλα όσα τα ίδια τα παιδιά δεν μπορούν να πουν. Μια μάνα με δυνατή φωνή, διεκδικητική, μια μάνα βράχος που δεν μασά τα λόγια της, που συγκρούεται για τα συμφέροντα των αναπήρων και που βάζει τα θέματα της αναπηρίας στη σωστή τους βάση. Μια μάνα, που αγωνιά καθημερινά, για το τι θα απογίνουν τα παιδιά αυτά, όταν οι γονείς τους, φύγουν από τη ζωή… Μια μάνα με απεριόριστη αγάπη, που ονειρεύεται πως μέχρι να κλείσει τα μάτια της, η πολιτεία θα έχει κάνει το χρέος της, λειτουργώντας στέγες υποστηριζόμενης διαβίωσης για την ασφαλή φιλοξενία των παιδιών τους. Και τότε, ναι, θα μπορέσει να ησυχάσει…
«3 Δεκεμβρίου Παγκόσμια ημέρα των ατόμων με αναπηρία. Κάποιοι την θυμούνται μια φορά το χρόνο… Κάποιοι λίγο περισσότερο… Εμείς οι γονείς των παιδιών με αναπηρία δεν χρειαζόμαστε την ημέρα αυτή για να γιορτάσουμε. Εγώ προσωπικά γιορτάζω κάθε μέρα όταν ακούω το παλληκάρι μου (ενώ δεν έχει λόγο) να λέει την λέξη «μαμά μου» άπειρες φορές τη μέρα, να χαμογελάει, και η αγκαλιά του να διώχνει ότι στενάχωρο με απασχολεί. Επίσης γιορτάζω κάθε μέρα όταν τα καταπληκτικά παιδιά μας μου δείχνουν με τον μοναδικό τρόπο τους, την αγάπη τους, με το γλυκό τους χαμόγελο, την αγκαλιά τους. Οι αναπηρίες των περισσότερων παιδιών μας δεν φαίνονται, είναι αόρατες.. Κι όμως υπάρχουν αυτά τα παιδιά, ζουν ανάμεσα μας. Είναι τα παιδιά αυτά που όσο κι αν μεγαλώνουν ηλικιακά παραμένουν πάντα παιδιά, χρειάζονται πάντα την στήριξη μας, την φροντίδα μας. Εμείς οι γονείς είμαστε η φωνή τους, γιατί δεν μπορούν από μόνα τους να διεκδικήσουν τα αυτονόητα στη ζωή τους. Θέλω για λίγο να σκεφτείτε… Δεν θα σας πω για το 24ωρο μιας μητέρας και ενός παιδιού με αυτισμό, νοητική στέρηση. Θα σας πω απλά αν δεν βγάλουμε τα παιδιά μας έξω μια βόλτα, μόνα τους δεν μπορούν να το κάνουν, δεν μπορούν να διαχειριστούν τα χρήματα, δεν μπορούν να αυτό εξυπηρετηθούν στις ατομικές ανάγκες υγιεινής, έχουν εκρήξεις που πρέπει να διαχειριστούμε με ηρεμία, υπομονή και αγάπη. Και έρχεται το τέλος της μέρας και έχεις πολλές φορές φτάσει στα όρια της αντοχής σου. Περνούν τα χρόνια, μεγαλώνεις… Και μια σκέψη σε βασανίζει…. Έχω δικαίωμα να πεθάνω τι θα γίνει αυτό το παιδί;;; Γι’ αυτό πρέπει να γίνουν δομές, στέγες υποστηριζόμενης διαβίωσης που να μπορούν να φιλοξενούνται, εκπαιδεύονται και να περνούν δημιουργικά έτσι ώστε να νιώθουν ενεργά και ισότιμα μέλη. Και οι γονείς να νιώσουν μία σιγουριά και ασφάλεια για τα παιδιά τους. Όνειρο μου και κάθε μάνας είναι να δημιουργηθούν στέγες Υποστηριζόμενης διαβίωσης. Ζητάμε τα αυτονόητα».
