Όταν η πόλη θυμάται…

Η νοσταλγία φοράει πάντα ωραία ρούχα. Λούζεται, ντύνεται, στολίζεται και βγαίνει περιποιημένη με ένα απαλό χρώμα θλίψης, στα μονοπάτια της μνήμης, να θυμηθεί και να θυμίσει…

Όταν η πόλη θυμάται, τότε πρόκειται πάντοτε για ένα αξιοσημείωτο γεγονός. Σημαίνει πως κάτι που μας είχε διαφύγει, επιστρέφει και εγκαθίσταται ξανά, ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής και όχι μόνο παράδοσης. Όταν η πόλη θυμάται τότε μπορεί βάσιμα να ελπίζει σε καλύτερες μέρες, καθώς αποδεικνύει έμπρακτα ότι μεριμνά, ότι ενδιαφέρεται να διδάξει στα παιδιά της ποιοι έζησαν εδώ και βέβαια πώς εμείς θα πρέπει να ζήσουμε τη ζωή μας.

Το διακύβευα είναι η μνήμη

Αν δεν θυμάσαι από που ήρθες, τότε μάλλον δεν ξέρεις και πού πηγαίνεις. Το διακύβευμα είναι η μνήμη. Είναι το ίδιο διακύβευμα από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να ζωγραφίζει παραστάσεις της ζωής του σε σπήλαια, προκειμένου να θυμάται. Προκειμένου να μην ξεχνά πού ήταν, ποιος ήταν, τι σκεφτόταν, τι αντιμετώπιζε, αλλά και για να περάσουν όλα αυτά στους επόμενους. Περισσότερο ζώο παρά άνθρωπος, κι όμως είχε μία θεϊκή για τις δυνατότητές του έμπνευση. Είχε την σοφία του συναισθήματος, που τον ωθούσε να πει την ιστορία του στις επόμενες γενιές.

Κι όμως σήμερα, μετά από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης, σε μία περίοδο όπου το ανθρώπινο είδος θεωρεί ότι μπορεί να επαίρεται για τα πράγματι εντυπωσιακά επιτεύγματά του,  ένα από τα βασικά ζητούμενα της ουσιαστικής προόδου παραμένει το ίδιο. Η μνήμη εξακολουθεί να αποτελεί βαρύνουσας σημασίας πρόκληση, τόσο για κάθε λαό, όσο και για κάθε άτομο ξεχωριστά. Το ζητούμενο είναι η ιστορία μας, η ιστορία του λαού μας, η ιστορία της πόλης μας.

Κάποιος να θυμίσει το παρελθόν

Το άλλοτε ελπιδοφόρο γεγονός  ότι ο δήμος  διέθετε επιτέλους έναν πολιτιστικό φορέα, με τις αναρίθμητες δυνατότητες που δημιουργούσε εκ των πραγμάτων η ύπαρξή του αποτελεί δυστυχώς παρελθόν. Είναι αναμφίβολα μία ακόμη αρνητική εξέλιξη για την πόλη, ταυτόχρονα όμως σε κάνει να απορείς, πως γίνεται απ’ όλους αυτούς οι οποίοι πέρασαν και δεν ακούμπησαν, να μην βρέθηκε ποτέ ανάμεσά τους έστω ένας, να τολμήσει το αυτονόητο. Γιατί κακά τα ψέματα, πόλη, δίχως ενεργή, συγκροτημένη και σύγχρονη πολιτιστική  ταυτότητα δε νοείται. Εντέλει κάποιος θα πρέπει να της θυμίζει το παρελθόν, να της επισημαίνει το παρόν, αλλά και να της προσφέρει και όραμα για το μέλλον.

Ξεγελιόμαστε

Πολλοί από εμάς έχουν αρθρώσει την απογοήτευσή τους για την ασυγχώρητη αμέλεια της καταγραφής που αφορά στην εμπειρία βίου σημαντικών ανθρώπων που έζησαν στη πόλη και  σημάδεψαν την ιστορία της.

Ξεγελιόμαστε ότι οι άνθρωποι θα είναι πάντα εδώ ή καταναλώνουμε τον χρόνο μας στις απαιτήσεις της καθημερινότητας που πολλές φορές παραμερίζει τις μνήμες και η μεταμέλεια για τις χαμένες μαρτυρίες, όταν έρχεται, είναι πια πολύ αργά.

Παρακολουθώ πια τις ειδήσεις και τις εξελίξεις με μία κάποια απάθεια. Γίνονται διαρκώς πράγματα κι όμως είναι σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ξαφνικά κάθε ελπίδα έχει σβήσει. Οι παρέες σίγησαν και τα τραπεζάκια έμειναν ορφανά, μία θλίψη βουβή απλώνεται στις γειτονιές.

Έτσι φτάνει να νοσταλγείς. Στην αρχή νοερά και κατόπιν όλο και περισσότερο. Βυθίζεσαι λίγο λίγο στις σκέψεις σου, σε μία ακαταμάχητη νοσταλγία για το παρελθόν…