Μιχ. Κατρίνης: Οι όψεις του αδιεξόδου και η ανάγκη της αλλαγής

Η πραγματικότητα σε δύο όψεις: το πρωί, ο πρωθυπουργός μιλά σε εκδήλωση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για την ασφάλεια και σχεδόν πανηγυρίζει για την στατιστική μείωση της «μικρής» και «μεσαίας» -όπως είπε- εγκληματικότητας. Το ίδιο βράδυ,  ο πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων σε σχολείο στο Ίλιον  καταγγέλει ότι  μαχαιρώθηκε -ευτυχώς ελαφρά- μετά από καυγά με εξωσχολικό ανήλικο μέσα στο σχολείο.

Την επόμενη ημέρα, ένας καθηγητής σε επαγγελματικό λύκειο παραιτείται από τη θέση του, γιατί δεν είχε κανέναν τρόπο να γλιτώσει από τις άγριες και επαναλαμβανόμενες πιέσεις των μαθητών του. Στην επιστολή του, η περιγραφή της κατάστασης σοκάρει, αν και η ίδια κατάσταση είναι ήδη γνωστή σε αρκετά σχολικά περιβάλλοντα.

Όποιος διαβάσει την ομιλία του πρωθυπουργού αντιλαμβάνεται και τον τρόπο με τον οποίο κατανοεί την ιδέα της ασφάλειας, τόσο ο ίδιος όσο και η παράταξή του. Μία βαθιά συντηρητική αντίληψη, η οποία ανατροφοδοτείται μετά από κάθε έγκλημα , αφού για τη ΝΔ «ασφάλεια είναι η επιτήρηση και η καταστολή».

Για αυτό άλλωστε, μετά από κάθε αποτροπιαστική πράξη ή εγκληματικό συμβάν, ιδιαίτερα όταν αυτό κυριαρχεί στη δημόσια σφαίρα, αυτό που η κυβέρνηση προτείνει είναι αυστηροποίηση των ποινών και περισσότερη αστυνόμευση. 

Καμία, ούτε καν μια μικρή παρένθεση, στην πρωθυπουργική ομιλία για τα κοινωνικά αίτια που γεννούν και τροφοδοτούν τη βία και την παραβατικότητα.

Ούτε για το κοινωνικό κράτος, το οποίο έχει εμφανώς αποδυναμωθεί μετά από 10 χρόνια οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, αλλά που η αποδυνάμωσή του δε συνιστά για την κυβέρνηση ορατή αιτία για τα προαναφερθέντα -και πολλά άλλα- καθημερινά περιστατικά.

Ένας φοιτητής πέφτει από το παράθυρο πανεπιστημιακής αίθουσας κατά την παράδοση του μαθήματος λόγω έλλειψης χώρου.

Σχολικά και πανεπιστημιακά κτίρια εγκαταλελειμμένα, δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες υποστελεχωμένες, κοινωνικές δομές ταλαιπωρημένες από την ελλιπή χρηματοδότηση, την αναξιοκρατία, την έλλειψη θεσμικού πλαισίου.

Εικόνες μιας δυστοπικής πραγματικότητας  για το παρόν και το μέλλον της ζωής μας.

Εικόνες που γεννούν αρνητικά συναισθήματα: άμυνα, βία, αίσθηση αδικίας, κοινωνικής υποχώρησης, αποχώρησης και παραίτησης. Συμπολίτες μας που έχουν πάψει απογοητευμένοι να ζητούν δουλειά ή θεωρούν πως δεν υπάρχουν περιθώρια εξέλιξης στην εργασία τους, όσο και αν προσπαθήσουν. Νέοι άνθρωποι που σταμάτησαν πρόωρα να  οραματίζονται, να ελπίζουν, να  προσδοκούν μια καλύτερη ζωή

Το κοινωνικό ασανσέρ πηγαίνει από το υπόγειο ως το ισόγειο και πάλι πίσω.

Και σε αυτό το περιβάλλον, η «ασφάλεια» που τάζει η κυβέρνηση ακούγεται παράταιρη, κενό γράμμα, μικροπολιτική, σχεδόν ειρωνική για τους πολίτες που μπορούν να δουν  τι συμβαίνει στην πίσω αυλή της χώρας.

Οι ανισότητες διευρύνονται, οι ευκαιρίες για τους πολλούς μειώνονται, το κοινωνικό κράτος συρρικνώνεται,  οι δημόσιες δομές εγκαταλείπονται ή ιδιωτικοποιούνται.

Χρειάζεται αλλαγή κατεύθυνσης. Να ανοίξουμε νέους δρόμους, εκεί που όλοι μοιάζουν να είναι κλειστοί. Είναι κοινωνικά αναγκαίο, είναι πολιτικά εφικτό.

Aρθρο του M.Κατρίνη το οποίο δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ