Κυνήγι 2020: Τα… μυστικά των θηραμάτων – Οι μικρές λεπτομέρειες που πρέπει να γνωρίζουν οι νέοι κυνηγοί

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”66135″ img_size=”full”][vc_column_text]Φασιανός, ορτύκια, τσίχλες, τρυγόνια, φάσσα και λαγός

Χωρίς επί της ουσίας αλλαγές δόθηκε στη δημοσιότητα η νέα ρυθμιστική απόφαση σχετικά με το κυνήγι για τη νέα κυνηγετική περίοδο, η οποία αρχίζει 20 Αυγούστου και ολοκληρώνεται στις 28 Φεβρουαρίου 2021.

Η μεγάλη αλλαγή αφορά μόνο το κυνήγι του αγριογούρουνου, το οποίο πλέον επιτρέπεται όλο τον χρόνο και μάλιστα χωρίς όριο κάρπωσης για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Εκτός των μεγάλων καταστροφών που προκαλούν σε καλλιέργειες λόγω αύξησης του πληθυσμού τους, υπάρχει και το ζήτημα της επιτήρησης της αφρικανικής πανώλης των χοίρων (ΑΠΧ).

Η απόφαση είναι εναρμονισμένη με τις κατευθυντήριες γραμμές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σύμφωνα με τις οποίες, στις περιοχές που γειτνιάζουν με μολυσμένες περιοχές ή είναι ελεύθερες του νοσήματος της ΑΠΧ, κρίνεται αναγκαίο να μειωθεί σταδιακά η πυκνότητα του πληθυσμού των αγριόχοιρων. Με τον νέο νόμο προβλέπεται η δημιουργία εγκαταστάσεων χειρισμού θηραμάτων.

Για πρώτη φορά, πλέον, το κρέας των αγριόχοιρων που θα θηρεύονται για τους παραπάνω σκοπούς, θα μπορεί να πωληθεί. Για να συμβεί αυτό, όμως, θα πρέπει η εκδορά και ο τεμαχισμός του ζώου να γίνουν στις κατάλληλες και πιστοποιημένες εγκαταστάσεις συριγμού θηραμάτων.

Οι μικρές λεπτομέρειες που πρέπει να γνωρίζουν οι νέοι κυνηγοί

Το κάθε θήραμα, ανεξάρτητα από το μέγεθός του, έχει τους δικούς του τρόπους άμυνας και δεν υπάρχει εύκολο θήραμα.

Φασιανός

Τον περασμένο αιώνα φώλιαζαν φασιανοί στη Μακεδονία, στην Εύβοια, στην Αιτωλοακαρνανία, ακόμη και στην Αττική. Σήμερα ο πληθυσμός είναι πολύ περιορισμένος, επιβιώνει μόνο στο Δέλτα του Νέστου, στο παραποτάμιο δάσος του Κοτζά Ορμάν, όπου απαντιούνται λίγες εκατοντάδες άτομα.

Ορτύκια

Ανήκει στα ορνιθόμορφα πουλιά. Μέγεθος 17-20 εκ. Βάρος 200-250 γραμμ. Ανοιγμα φτερούγων 32-35 εκ .

Το ορτύκι συχνάζει κυρίως σε περιοχές με χαμηλή βλάστηση, σε χώρους ανοικτούς με μικρό χορτάρι, ιδιαίτερη προτίμηση στις καλλιεργημένες εκτάσεις με βρόμη, σίκαλη, σιτάρι, σουσάμι, τριφύλλι και στα μποστάνια. Σε αυτούς τους χώρους από την άνοιξη μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού, το ορτύκι ζευγαρώνει στο έδαφος όπου κάνει και την φωλιά του. Τις πολύ ζεστές μέρες του καλοκαιριού, το ορτύκι προτιμά τα δροσερά εδάφη, αλλά όχι και τα πολύ υγρά. Βρίσκει καταφύγιο στις αθέριστες ακόμη καλαμποκιές και βγαίνει στους αγρούς όταν δροσίσει για να φάει. Προτιμά σαλιγκάρια κυρίως , αλλά και σπόρους , έντομα, χορτάρι κ.λπ. Πατρίδα του μπορεί να θεωρηθεί η Β. Αφρική. Το κυνήγι του ορτυκιού θεωρείται από πολλούς εύκολη υπόθεση, μα σύντομα αντιμετωπίζουν δυσκολίες και αποτυχίες.

Τσίχλες

Επιδημικό είδος στην κεντρική και βόρεια χώρα, η τσίχλα το καλοκαίρι ζει στα ορεινά δάση και τις κοιλάδες, με τα πρώτα όμως κρύα του φθινοπώρου κατεβαίνει σε χαμηλότερα μέρη. Ωστόσο, είναι κυρίως γνωστή σαν χειμωνιάτικος επισκέπτης, όταν πολλές τσίχλες καταφθάνουν από τις βόρειες χώρες.

Μήκος 23 εκατοστών, έχει ράχη καστανόχρωμη , στήθος και πλευρά κιτρινωπά-κρεμ με μικρές σκοτεινές κηλίδες. Το στήθος της είναι στικτό και η κάτω επιφάνεια στις φτερούγες έχει χρώμα κίτρινο-κρεμ. Πετάει ίσια και γρήγορα. Συχνά ψάχνει για την τροφή της στο έδαφος, κυρίως έντομα, σκουλήκια, σπόρους. Το χειμώνα τη βλέπουμε στους ελαιώνες.

Φωλιάζει σε θάμνους και δέντρα, όπου το θηλυκό γεννάει δύο φορές, τον Απρίλιο-Ιούλιο, από 5-6 αβγά.

Το τρυγόνι

Συναντιέται σε μεγάλες πεδινές εκτάσεις με δέντρα και θάμνους ή σε δάση που βρίσκονται κοντά σε καλλιέργειες και ποτάμια. Το κυνήγι του τρυγονιού (Streptopelia turtur ) είναι ταυτισμένο με τις «πρώτες τουφεκιές της χρονιάς», τουλάχιστον για τους περισσότερους κυνηγούς. Είναι το κατεξοχήν κυνήγι του «καρτεριού» και η αναζήτηση του «καλού» καρτεριού είναι το κύριο μέλημα του κυνηγού.

Η φάσσα

Ξεπετιέται μέσα από τα δένδρα φτεροκοπώντας δυνατά. Φωλιάζει στα δένδρα, στους φράχτες , αλλά και μέσα σε κτίρια, η φωλιά της είναι άκομψη. Γεννάει 2-3 φορές τον χρόνο, δύο λευκά αβγά κάθε φορά. Οι νεοσσοί πετούν μετά από 33-34 μέρες.

Οι φάσσες είναι πουλιά πανέξυπνα, που η φύση τα έχει προικίσει με αισθήσεις πολύ αναπτυγμένες για να καταλαβαίνουν τον κίνδυνο, βλέπουν τέλεια, έχουν καλή ακοή, όταν το κοπάδι τρώει υπάρχουν φρουροί όπως και στην κούρνια.

Στην πατρίδα έρχεται περίπου στις 10-15 Σεπτεμβρίου, ενώ μαζικά στις αρχές Οκτωβρίου. Αν ο καιρός είναι καλός, το ταξίδι γίνεται ψηλά και κατεβαίνουν μόνο για φαγητό και κούρνια. Οταν ο καιρός έχει ομίχλη, αέρα, σύννεφα, οι φάσσες πετάνε χαμηλά. Το πρωί με το σήκωμα του ήλιου η φάσσα ξεκινάει για τροφή και το απόγευμα επιστρέφει και τα ωράριά της περίπου είναι συγκεκριμένα.

Λαγός

Είναι πένα κυνήγι στο οποίο χρειάζεται τεράστια υπομονή, θέλει μαστοριά, εξυπνάδα, ειδικότητα, ακινησία, καλό μάτι, γρήγορα αντανακλαστικά. Στον πραγματικό λαγοκυνηγό η δεύτερη ντουφεκιά ήταν ντροπή (λέγανε μία ντουφεκιά είναι κρέας, δύο ίσως, τρεις αέρας).

Κυνηγιέται με σκυλιά ιχνηλάτες-δίωξης , τα οποία εντοπίζουν τη μυρωδιά που αφήνει στο έδαφος (ντορό), καθώς ο λαγός επιστρέφει στην «κοιμισιά» του («γιατάκι»).

Αυτή η επιστροφή του από τη νυχτερινή βοσκή γίνεται πριν από την αυγή και ακολουθεί μια δαιδαλώδη διαδρομή στη γνώριμή του περιοχή, που τον φέρνει στην τοποθεσία που έχει διαλέξει να παραμείνει μισοκοιμισμένος (λαγοκοιμάται!) για τη διάρκεια της ημέρας. Τα «γιατάκια» του είναι πολλά στην περιοχή… δικαιοδοσίας του και διαφέρουν στην κατασκευή και την τοποθεσία, ώστε να διαλέγει το κατάλληλο για τις καιρικές συνθήκες της ημέρας. Είναι μικρές λακκούβες στο χώμα, στη ρίζα μικρών θάμνων, κάτω από μεγάλες πέτρες για τις βροχερές μέρες, ακόμη και σε τρύπες στο έδαφος. Στην πρωινή διαδρομή του ο λαγός βάζει όλες τις τεχνικές που έχει διδαχθεί τους αιώνες που τον καταδιώκουν σχεδόν όλα τα αρπακτικά. Λίγο πριν το «γιατάκι» ακολουθεί μια διαδρομή μπρος-πίσω… στο ίδιο μονοπάτι (τα «ψέματα») ώστε τα ίχνη του να επικαλύπτονται για να μπερδέψει τους διώκτες του, και τελικά με ένα μεγάλο πήδημα χώνεται στο» γιατάκι», προκειμένου να μην αφήσει ίχνος γύρω και κοντά στο μέρος που θα περάσει την ημέρα του.

Πολλές φορές οι λαγοί, κυρίως οι «έμπειροι», ακούγοντας τα σκυλιά, διαλέγουν τη… σιωπηλή απομάκρυνση από το επικίνδυνο μέρος, O λαγός, αφού πεταχτεί με ένα μεγάλο σάλτο από το «γιατάκι», στα πρώτα μέτρα δεν αναπτύσσει μεγάλη ταχύτητα, ακολουθεί ένα σύντομο ζιγκ-ζαγκ, συνήθως τρέχει για λίγο στον κατήφορο και ξαφνικά με ένα απότομο γύρισμα στρέφεται προς την ανηφορική πλαγιά που ευνοεί το τρέξιμό του.

O λαγός στη φυγή του ακολουθεί πάντα τα γνωστά του μονοπάτια και πάντα στα όρια της περιοχής του. Ποτέ δεν απομακρύνεται έξω από αυτά τα όρια και γι’ αυτό τον λόγο, αν τα σκυλιά αντέξουν και μπορέσουν να ακολουθήσουν για πολλή ώρα τα ίχνη του, αργά ή γρήγορα θα ξαναπεράσει από τα ίδια μέρη.

Πηγή: eleftherostypos.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]