Οι “κάποιοι” και το Πολυτεχνείο
Του Μιχάλη Κατρίνη
Πέρασε μισός αιώνας και η εξέγερση του Πολυτεχνείου άρχισε να γίνεται αντικείμενο συζήτησης περισσότερο στη σφαίρα της ιστορικής αναζήτησης και λιγότερο της πολιτικής ανάλυσης.
Για ‘’κάποιους’’…
Όχι για εμάς. Εμείς πάντοτε θα θυμόμαστε τον αγώνα των πολλών και την υπέρτατη θυσία τους ενάντια στο φασισμό και τη δικτατορία. Αγώνα βαμμένο με διώξεις, ξύλο, φυλακίσεις, ακρότητες.
Θα θυμόμαστε όχι μόνο τη διεκδίκηση της λύτρωσης από το ζυγό της χούντας, αλλά και τη θεμελίωση της σύγχρονης δημοκρατίας, απορρίπτοντας τα πρότερα στεγανά της συντηρητικής δεξιάς. Μιας δημοκρατίας με προβλήματα και ελλείμματα, αλλά με θεσμούς, κανόνες και δικαιώματα για όλους.
Για ‘’κάποιους’’, το Πολυτεχνείο αποτελεί σημείο συζήτησης ως γεγονός ήσσονος ιστορικής σημασίας, το οποίο εντάσσεται στην ευρύτερη ταραγμένη περίοδο της εποχής, με αποκορύφωμα την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο και την πτώση της δικτατορίας τον ίδιο χρόνο.
Για ‘’κάποιους’’, το Πολυτεχνείο είχε άμεσα αρνητικά αποτελέσματα με την επιβολή μιας νέας, αυστηρότερης και απεχθέστερης δικτατορίας. Είναι οι ίδιοι που τεχνηέντως αγνοούν ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτέλεσε την αρχή του τέλους της δικτατορίας συνολικά.
Είναι οι ίδιοι ‘’κάποιοι’’ που μιλούν με ρομαντισμό για τις ωραίες εποχές που «κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές» και σε ιδιωτικές συζητήσεις αναφέρουν τα «μεγάλα έργα» της επταετίας 1967-1974, συντηρώντας τον μύθο της «καλής διαχείρισης» που λείπει τα χρόνια της κρίσης.
Για αυτούς τους ‘’κάποιους’’, το Πολυτεχνείο ίσως δεν είχε νεκρούς, ίσως δεν ήταν μαζική εξέγερση, ίσως δεν επηρέασε ολόκληρη την μεταπολιτευτική ζωή της χώρας, ίσως δεν καθόρισε ιστορικά γεγονότα, ίσως δεν έριξε τη χούντα, ίσως ήταν αχρείαστο…
Για αυτούς τους ‘’κάποιους’’, «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73», όπως λέει το γνωστό σύνθημα, αλλά -σωστά- και ιστορικά αναφέρουν το 1974 και τα γεγονότα που ακολούθησαν την εισβολή στην Κύπρο.
Για εμάς, η χούντα και όλα όσα πρέσβευε τελείωσαν την επομένη της 17ης Νοεμβρίου του 1973. Μετά την πρώτη απόπειρα του Φεβρουαρίου στο Πολυτεχνείο και τη Νομική σχολή και την ώριμη πλέον τριήμερη εξέγερση του Νοεμβρίου του ιδίου έτους, η τύχη της δικτατορίας είχε ήδη σφραγιστεί.
Για εμάς, οι χιλιάδες δημοκράτες αγωνιστές που πολεμούσαν τη χούντα επί μια επταετία γιγάντωσαν τη φωνή τους μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου στην Πατησίων, ενώ μέσα σε αυτό χιλιάδες νέοι άνθρωποι κατέγραφαν σε χαρτί τα όνειρά τους για μια νέα πολιτική σκηνή, δημοκρατική και ελεύθερη για όλους, με δικαιώματα και ευκαιρίες για όλους.
Για εμάς, τα τελευταία 50 χρόνια ελευθερίας, δημοκρατίας και πολιτικής ομαλότητας ξεκινούν από το μήνυμα «εδώ Πολυτεχνείο».
Τα υπόλοιπα είναι για ‘’κάποιους’’ άλλους…
