Οι γυναίκες ΕΠΟΝίτισσες της Καλίδονας
71 χρόνια από την ίδρυση της μεγαλύτερης οργάνωση νεολαίας, της ΕΠΟΝ
Γράφει η Φιλιώ Νιάρχου
23 Φεβρουάριου 1943- 23 Φεβρουάριου 2024! 71 χρόνια από την ίδρυση της μεγαλύτερης οργάνωση νεολαίας , της ΕΠΟΝ. Με αφορμή που σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε την ημέρα της γυναίκας, κρίναμε να κάνουμε μια μικρή αναφορά για τις γυναίκες Επονίτισσες του χωριού μας. Οι γυναίκες αυτές την δύσκολη αυτή εποχή έγραψαν την δική τους ιστορία. Ας το διαβάσετε είναι ένα μικρό μνημόσυνο για την μνήμη τους.
Ανδρικοπούλου Αγγελική του Παναγιώτη, Ζήρου Αγλαΐα του Βασιλείου,
Μανώλη Γραμμάτω του Θεοδώρου, Μανώλη Ελένη του Ευσταθίου, Σιάγκα Ελένη, Γεωργία & Νικολία του Γεωργίου, Σκουρτσίδη Γεωργία του Νικολάου, Τζιάρου Αγγελική & Κυριακούλα του Γρηγορίου, Χριστοδουλοπούλου Τούλα του Αγαθοκλή, Χριστοδουλοπούλου Δήμητρα του Λύσανδρου, Χριστοδουλοπούλου Ηλέκτρα και Ευγενία του Αγησιλάου, Χριστοδουλοπούλου Ελευθερία και Ελένη του Γεωργίου, Χριστοδουλοπούλου Γεωργία & Παναγιώτα του Ζαχαρία, Χριστοπούλου Γλυκερία του Παναγιώτη, Χριστοπούλου Ελένη του Ιωάννου Χριστοπούλου Μελπομένη του Παναγιώτη
Από το βιβλίο μας: Από τη Σάρενα στην Καλίδονα, ένα θυμητάρι ζωής!!
“Στις 23 Φλεβάρη 1943 ιδρύεται στην Αθήνα η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ). Υπήρξε ιστορικά η μεγαλύτερη οργάνωση νεολαίας με ένα τεράστιο δίκτυο στα χωριά και στις πόλεις της Ελλάδας. Είχαν κατορθώσει να εμπλέξουν τη νεολαία εκείνης της περιόδου -άνδρες και γυναίκες- και να δημιουργήσουν τη «Νέα ελπίδα». Για πρώτη φορά δεν είχε σημασία αν είσαι αγόρι ή κορίτσι. Προχώρησαν στην έκδοση «παράνομου» τύπου, δημιουργούσαν θεατρικές παραστάσεις, έγραφαν συνθήματα στους δρόμους και διοργάνωναν εκδρομές και πάρτι. Ο γυναικείος πληθυσμός του χωριού μας, στην πλειοψηφία του, είχε οργανωθεί στην ΕΠΟΝ, συμμετέχοντας σε κάθε είδους δραστηριότητα. Οι υπεύθυνοι της οργάνωσης είχαν κατορθώσει με τις ομιλίες, τα παραδείγματα και τα επιχειρήματα τους να εμπνεύσουν όλους τους νέους και τις νέες της εποχής. Μαζί με τους νεαρούς άνδρες και οι κοπέλες ζούσαν από κοντά όλα τα γεγονότα, χωρίς να μένουν ασυγκίνητες. Μπορούσαν και προσέφεραν τα πάντα. Δούλευαν στα σπίτια τους και στα χωράφια τους. Βοηθούσαν την οικογένειά τους, αλλά έδιναν πάντα το παρόν και για το κοινωνικό σύνολο. Για την ασφάλεια του χωριού μας αναλάμβαναν το ρόλο του «σκοπού», γίνονταν «σύνδεσμοι» και «σημαιοφόροι» σε κάθε εκδήλωση και κινητοποίηση. Οι γυναίκες, την περίοδο εκείνη, μας δίδαξαν και μας απέδειξαν ότι είναι ικανότατες για να συμμετέχουν στις κοινωνικοπολιτικές εκφάνσεις της ζωής και πως ο ρόλος τους δεν θα έπρεπε να περιορίζεται μόνο σε δουλειές του χωραφιού ή του σπιτιού. Η δημιουργική πνοή και η αγωνιστική τους δύναμη τους έδωσε μια διαφορετική θέση, από αυτή που ήταν περιορισμένες να κάνουν. Καθεμιά τους ήξερε τις υποχρεώσεις της απέναντι στην οργάνωση, εκτελώντας τες με προθυμία και χωρίς βαρυγκόμιση. Οι μικρότερες πάντα άκουγαν τις οδηγίες των μεγαλύτερων κοριτσιών.Στο χωριό μας βρήκαν καταφύγιο και φιλοξενία άτομα από άλλες περιοχές, που ήταν κυνηγημένα από τον κατακτητή. Τα σπίτια των Καλιδοναίων ήταν σε διαρκή συναγερμό μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1943, που απελευθερώθηκε η Ζαχάρω από τους Ιταλούς. Οι γυναίκες του χωριού μας, με την καλοσύνη, το θάρρος και τη ξεχωριστή φιλοξενία που τις διέκρινε, μαγείρευαν, έπλεναν και σιδέρωναν, χωρίς να εκδηλώνουν ίχνος αγανάκτησης. Μέσα από την «Ομάδα Αλληλεγγύης», τη «Θεατρική ομάδα», αλλά και από τη «Χορωδία», ανέδειξαν όλες τις ικανότητες που έκρυβαν. Με λίγα λόγια, αυτή η χρονική περίοδο για χωριό μας, ήταν μια από τις ωραιότερες περιόδους της ζωής των κατοίκων του.“
