Οι 5 προκλήσεις της Νέας Αριστεράς
του Δημήτρη Τερζή
Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Πρόκειται για μια κλισέ φράση, παραμένει ωστόσο η καταλληλότερη για να περιγράψει τα όσα συμβαίνουν στο χώρο της Αριστεράς-κεντροαριστεράς. Η ανακοίνωση της νέας κοινοβουλευτικής ομάδας με το όνομα Νέα Αριστερά το βράδυ της Δευτέρας στο Σαράφειο κολυμβητήριο της Αθήνας αν μη τι άλλο πρόσφερε αφειδώς ελπίδα και χαμόγελα σε μια μερίδα κόσμου, κυρίως προερχόμενου από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είχε αποφασίσει να μην συμπορευτεί με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπό τον Στέφανο Κασσελάκη. Αυτός ο κόσμος έχει καταγραφεί στις δημοσκοπήσεις καιρό τώρα, από τότε που άρχισαν τα όργανα με τις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και πριν καν δρομολογηθεί η πρώτη διάσπαση με την αποχώρηση της Ομπρέλας. Σε αυτή τη δεξαμενή, ας την πούμε παραδοσιακών ψηφοφόρων της λεγόμενης ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς έρχονται να προστεθούν και απογοητευμένοι προοδευτικοί ψηφοφόροι (αριστεροί και μη), τουλάχιστον από το 2015 και μετά. Από την περίοδο δηλαδή που ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ως κυβέρνηση «στρογυλλοποίησε» αρκετές από τις απόψεις και τις πολιτικές του, είτε λόγω Μνημονίων είτε λόγω κυβερνησιμότητας.
Αξίζει ωστόσο να δούμε ποιες είναι οι προκλήσεις τις οποίες θα κληθεί να αντιμετωπίσει, ξεκινώντας σήμερα κιόλας από τη Βουλή στη συζήτηση για το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, η Νέα Αριστερά.
1. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι οι διασπάσεις στην Αριστερά δεν ευνοούν κατά κύριο λόγο αυτόν που φεύγει. Η νέα ομάδα και το νέο κόμμα που αργά ή γρήγορα θα προκύψει για να δοκιμαστεί στις ευρωεκλογές θα πρέπει να αποτινάξει αυτή την ιδιότυπη «κατάρα». Η πρώτη δημοσκόπηση που το κατέγραψε ως δύναμη δημοσιεύτηκε σε φιλοκασσελακικό έντυπο και του έδινε οριακή δύναμη εισόδου στη Βουλή, στο 3,2%. Παρ’ όλα αυτά είναι πολύ νωρίς για να βγουν ουσιαστικά συμπεράσματα για τη δυναμική του.
2. Ένα μεγάλο συν έχει να κάνει με τη στελέχωση. Υπάρχει ο συνδυασμός στελεχών με πολιτική εμπειρία χρόνων με νέους ανθρώπους που έχουν τεχνοκρατική αντίληψη και κατά συνέπεια μπορεί να παραχθεί πολιτική. Ένα μεγάλο πλην είναι το ζήτημα χρηματοδότησης, μιας αναγκαίας συνθήκης ώστε ο νέος φορέας να εξαπλωθεί ανά την επικράτεια. Με λίγα λόγια χρειάζονται δομές, οργανώσεις, πανελλαδικό δίκτυο. Χρειάζονται άτομα που να χειρίζονται τα μέσα ενημέρωσης, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υπάρχει η ανάγκη γραφείων, ένας ολόκληρος κόσμος που πρέπει να σχηματοποιηθεί.
3. Tρίτη μεγάλη πρόκληση είναι η διαφοροποίηση από τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και τις πολιτικές του. Πιο συγκεκριμένα ο νέος φορέας με τις παρεμβάσεις του, τις προτάσεις νόμου, τις δημόσιες τοποθετήσεις των στελεχών του θα πρέπει να αποδείξει για ποιον λόγο δημιουργήθηκε και σε τι ουσιαστικά διαφέρει από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Νάσος Ηλιόπουλος στην παρουσίαση της Νέας Αριστεράς έκανε λόγο για «εκφυλισμό της πολιτικής» εντός ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό από μόνο του δεν αρκεί πλέον, χρειάζεται κάτι περισσότερο. Ο Αλέξης Χαρίτσης στην ίδια εκδήλωση έκανε πιο ξεκάθαρο το διακύβευμα καθώς μίλησε για «συντηρητικές απόψεις» εντός ΣΥΡΙΖΑ ενώ και η Έφη Αχτσιόγλου σε συνεντεύξεις της έχει αναφερθεί στον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ που πλέον σε αρκετά σημεία δεν θυμίζει πλέον καθόλου την Αριστερά και τις αρχές της.
4. Οι συνεργασίες είναι άλλο ένα ζητούμενο. Ο νέος φορέας αν θέλει να έχει ουσιαστική πορεία θα πρέπει από νωρίς να κινηθεί σε αυτό πνεύμα δείχνοντας αφενός ότι δεν είναι κάποιο «κλειστό» κλαμπ, αφετέρου να θέσει εξ αρχής ένα πλαίσιο αρχών και προγραμματικών συγκλίσεων με άλλους προοδευτικούς φορείς. Ήδη φαίνεται να υπάρχουν επαφές με τον Πέτρο Κόκκαλη, ο οποίος κινείται περισσότερο στο χώρο της Οικολογίας και των λεγόμενων «πράσινων» πολιτικών για μια περισσότερο ουσιαστική συνεργασία. Από εκεί και πέρα αρκετά θα κριθούν από τις πολιτικές που θα προτάξει η Νέα Αριστερά και η στάση που θα κρατήσει σε σημαντικά ζητήματα. Θα είναι εν ολίγοις το κλειδί για να ανοίξει και άλλες πόρτες στον ευρύτερο αριστερό-κεντροαριστερό χώρο.
5. Ο νέος φορέας έχει ως στόχο να αναμετρηθεί με τη Δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτό έχει γίνει σαφές από τα στελέχη του εδώ και μέρες. Υποστηρίζουν επίσης ότι δεν πρόκειται να αναλωθούν σε έναν «πόλεμο» με τον ΣΥΡΙΖΑ. Καλές οι προθέσεις, αλλά στην πολιτική μετράνε τα γεγονότα. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι όσο πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές ο ανταγωνισμός θα ενταθεί καθώς πρόκειται για σχηματισμούς που καλούνται να αντλήσουν ψηφοφόρους από σχεδόν τις ίδιες δεξαμενές. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη πέταξε το γάντι στηλιτεύοντας τη στάση των 11 στο νομοσχέδιο για τα κόκκινα δάνεια και τους servicers κατηγορώντας τους εμμέσως πλην σαφώς ότι στήριξαν την κυβέρνηση. Από την πλευρά τους οι 11 έκαναν λόγο για παραπολιτική και παραποίηση της αλήθειας, λέγοντας ότι ψήφισαν κατά του νομοσχεδίου επί της αρχής και πως δήλωσαν «παρών» σε 3 σημεία που είχαν άμεση σχέση με την ενσωμάτωση της ευρωπαϊκής οδηγίας για το θέμα, γεγονός που όπως υποστηρίζουν αποτελούσε δέσμευση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ από το 2016. Το σίγουρο είναι ότι ο διάβολος κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες, γι’ αυτό και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει παρόμοιες «αντεγκλήσεις» στο μέλλον, είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά.
Σε κάθε περίπτωση το σίγουρο είναι ότι το πολιτικό σκηνικό στον αριστερό-προοδευτικό χώρο βρίσκεται σε φάση ανασχεδιασμού και συγκεντρώνει μεγάλο ενδιαφέρον για το μέλλον του και κατ’ επέκταση εκείνου της χώρας, ειδικά από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξακολουθεί να χορεύει μόνος το τανγκό της εξουσίας.
*Ο Δημήτρης Τερζής κατάγεται από το Κατάκολο και είναι δημοσιογράφος στην Εφημερίδα των Συντακτών.
