Ο κόσμος της εργασίας και το «θαύμα» του κου Βρούτση

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”45518″ img_size=”full”][vc_column_text]Με κάθε ευκαιρία η κυβέρνηση επαίρεται ότι έχει δώσει πολλά χρήματα για να περιορίσει τις οικονομικές παρενέργειες της πανδημίας. Υποστηρίζει ότι το κόστος των μέτρων που έχει πάρει ανέρχεται σε 24 δισ. ευρώ. Δεν μπορούμε να υπολογίσουμε ποιος βαθμός αλχημείας  υπάρχει σε αυτό το ποσό. Γνωρίζουμε όμως με βεβαιότητα, και με τη βούλα του Γενικού Λογιστηρίου, ότι μέχρι και τον Ιούλιο από τον κρατικό προϋπολογισμό δεν είχαν δαπανηθεί πάνω από 5 δισ. ευρώ.

Τι αφορά τους εργαζόμενους από αυτό το ήδη περιορισμένο ποσό; Τι έχει διατεθεί για την προστασία των θέσεων εργασίας και για την εξασφάλιση ενός ελάχιστου εισοδήματος αξιοπρεπούς επιβίωσης – αν υποθέσουμε ότι η «διαβίωση» είναι πολυτελής απαίτηση σε καιρούς πανδημίας; Μόλις 1,6 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τον απολογισμό που έκανε ο υπουργός Εργασίας. 1,6 δισ. ευρώ για 1,8 εκατ. εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους. Αντιστοιχούν μόλις 900 ευρώ στον καθένα. Κι αν αφαιρεθεί το μέρος που αντιστοιχεί στην κάλυψη των ασφαλιστικών εισφορών, το τελικό ποσό συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο.

Με αυτό το ποσό, κατά μέσο όρο, υποτίθεται ότι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι έπρεπε να επιβιώσουν στους μήνες της καραντίνας και σε αυτούς της άτσαλης οικονομικής επανεκκίνησης που ακολούθησαν. Μπορεί το ποσό να ποικίλλει από εργαζόμενο σε εργαζόμενο και από κλάδο σε κλάδο, αλλά είναι το συμβολικό αποτύπωμα της κυβερνητικής αμεριμνησίας ή αδιαφορίας για την εργασία.

Μια επιπλέον απόδειξη του κυβερνητικού κυνισμού έρχεται από τις Βρυξέλλες. Η Κομισιόν έχει εγκρίνει τα αιτήματα 16 χωρών για ευνοϊκά δάνεια από το πρόγραμμα SURE για τη στήριξη της απασχόλησης. Δεν είναι πανάκεια, αλλά σε συνθήκες τρομακτικής ύφεσης και με εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας υπό απειλή, είναι κάτι.

Η Ελλάδα, με ανεργία 17% και με πρόβλεψη να φτάσει στο 20%, απέσπασε 2,7 δισ.  όταν η Πορτογαλία εξασφάλισε υπερδιπλάσια και η Ισπανία και η Ιταλία πολλαπλάσια. Γιατί; Διότι τα μέτρα στήριξης των εργαζομένων που έχουν ήδη λάβει οι κυβερνήσεις τους είναι πολλαπλάσια, ουσιαστικότερα και υψηλότερου κόστους.

Η σύγκριση των σχεδίων που υπέβαλαν για έγκριση στην Κομισιόν με το ελληνικό είναι αποκαλυπτική. Και -δυστυχώς- χαρακτηριστική μιας πραγματικής εγκατάλειψης από αυτή την κυβέρνηση του κόσμου της εργασίας στην τύχη του.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]