Ο δικός μου Καϊάφας: Ένα ταξίδι αναμνήσεων σε ένα «χαμένο παράδεισο»
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”137650″ img_size=”full”][vc_column_text]
Κείμενο-φωτογραφίες Σπύρος Τσακίρης*
[/vc_column_text][vc_column_text]Η παραλία με τις αμμοθίνες, το δάσος της κουκουναριάς που φτάνει ως το κύμα, η λίμνη με τη μοναδική βλάστηση, τα λευκά κρινάκια, τα ιαματικά λουτρά…
Οι μνήμες του εικόνες αποτυπωμένες στη ψυχή, από πολύ πριν πιάσει στα χέρια του την πρώτη του μηχανή. Ο φωτογράφος Σπύρος Τσακίρης μοιράζεται αναμνήσεις από τον δικό του Καϊάφα, ένα ιδιόμορφο γεωγραφικό ταίριασμα γης και νερού, στην καρδιά της Δυτικής Πελοποννήσου , σε μια περίοδο που η περιοχή ετοιμάζεται να περάσει σε χέρια ιδιωτών, με απρόσμενες συνέπειες για το περιβάλλον και τους κατοίκους του τόπου.
Γράφει ο Σπύρος Τσακίρης/ Spyros Tsakiris:
“Ο πατέρας, αν και υπηρέτησε πολλά χρόνια και στο πολεμικό και στο εμπορικό ναυτικό, με το νερό δεν το είχε. Παρόλο που έφτιαχνε μόνος του τις βάρκες του και εκείνες για ένα ακατανόητο λόγο επέπλεαν σωστά, πάλι με το νερό δεν τα πήγαινε καλά. Όταν λέω νερό, εννοώ κολύμπι και τα συμπαρομαρτούντα, την θάλασσα την λάτρευε. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που να αγάπησε την θάλασσα τόσο πολύ, μα μην του έλεγες να κολυμπήσει…
Θυμάμαι ακόμα έντονα ένα περιστατικό, που έμελλε να γίνει στο σόι ανέκδοτο. Ήταν Κυριακή του Πάσχα, χαρά θεού, όλη η εβδομάδα Μάιος μα με την ντάλα του Ιουλίου. Είχαν «κατέβει» στο χωριό, τα ξαδέρφια και οι θείοι από τας Αθήνας, για τις γιορτές, χαρά τρελή, σημάδι πως υπήρχε και αλλού ζωή στον πλανήτη. Εμείς δεν συνηθίζαμε τότε να ψήνουμε στην σούβλα, τη μέρα εκείνη και αν θυμάμαι καλά, δεν το συνήθιζε και ο τόπος. Το αρνί στην λαμαρίνα, στον φούρνο και μετά Καϊάφα για το φαγοπότι. Το απόγευμα το πρώτο μπάνιο.
Πως τα κατάφεραν οι ξαδέρφες μου και μια από δω μια από εκεί, κατάφεραν κι «έριξαν» τον πατέρα στο νερό να πλατσουρίσει, χειρότερα και από κουτσή πάπια έδειχνε και δεν το κουβεντιάζουμε, όχι μέχρι εκεί που θα «πάτωνε», αλλά μέχρι εκεί που πάτωναν τα γόνατα. Τι τα θες όμως, με το που το νερό κατάλαβε με τι ανάποδο άνθρωπο είχε να κάνει, έστειλε σήμα ψηλά στον ουρανό και είτε το πιστεύεις είτε όχι, ο ήλιος έφυγε κατά τα Στροφάδια, μέριασε και η θάλασσα, σύννεφα και αντάρα. Άρχισε να βρέχει με ένταση, λες και ήταν του Αι Δημητριού, μεγάλη η χάρη Του.
Την Κυριακή του Πάσχα λοιπόν άρχιζε η …σεζόν και το δικό μου πάρε δώσε με τον Καϊάφα. Εκεί (κατά τον πατέρα), έγινα από παιδί άντρας!!!
Όχι μην πάει το μυαλό σας αλλού, συγκρατηθείτε…
Είχαμε μπει από το αχάραγο, στο ασημί της θάλασσας, εκείνο που ξεχωρίζει πριν το πρώτο φως, να ρίξουμε σκυλοπαράγαδο για «χοντρό» κι επειδή πάλι μπορεί να ξεφύγει ο νους σας, στη θάλασσα όταν λέμε χοντρό δεν εννοούμε προβατίνα, αλλά γαλέους, μεγάλα σαλάχια, φαγκριά πάνω από 15 κιλά και τέτοια. Αφού ρίξαμε τα παραγάδια, εκεί γύρω στις 200-250 οργιές, βγήκαμε στα ρηχά να ψαρέψουμε τσαπαρί ο πατέρας για σαυρίδια και κοκάλια κι εγώ ο νεοσσός με καθετή, να ψαρέψω μπαλαδάκια, σαργουδάκια και μουρμούρες.
Σε κάποια στιγμή, όχι πολύ μακριά μας. η θάλασσα έμοιαζε να χοχλάζει, ο πατέρας όρθιος στην πρύμνη, ανεβοκατέβαζε την πετονιά.
-«Δέσε την πετονιά σου στην κουπαστή κι ετοιμάσου», ακούστηκε σοβαρός, σχεδόν απειλητικός.
– «Τι έγινε», ρώτησα.
-«Ήρθε η ώρα να αντρειέψεις Σπύρο», μου απάντησε, «βούτα, βούτα και κολύμπα και μη σκιαχτείς».
Εγώ είχα ακούσει πως αλλιώς «αντρειεύουν» τα αγοράκια, αλλά το προσπέρασα γιατί δεν ήταν της παρούσης και βούτηξα…
Ένας μαύρος κύκλος γύρω μου, 30-40 μέτρα από μένα δεν έκανε ούτε πέρα ούτε δώθε, μόνο πάλευε με τη θάλασσα και έμοιαζε να την σκαμπιλίζει, έβλεπα που και που κάτι ουρές να προεξέχουν. Φόβο δεν θυμάμαι να είχα, περιέργεια ναι. Ήξερα πως στα μέρη μας «σκυλιά» δεν βγαίνουν τόσο έξω, άσε που τα σκυλόψαρα δεν πάνε σαν μπαλέτο. Ένιωσα στο βυθισμένο σώμα μου όγκοι νερού να το αγγίζουν και σαν να το σπρώχνουν προς τα έξω, προς την στεριά. Τότε πρόσεξα πως ένα από τα πλάσματα, είχε ξεκόψει από τον κύκλο και κολυμπούσε πιο κοντά μου. Κι όμως έφτασα μέχρι που πάτωνα και τότε όλη η ομορφιά της φύσης εμπρός στα παιδικά μάτια μου και εκείνες οι κραυγές…
Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνα τα «γέλια» των δελφινιών λες και ήξεραν τα καμώματα του πατέρα, λες και το είχαν συνεννοηθεί.
Καϊάφας… Η θάλασσα του, τα πεύκα του και τα κρινάκια ήταν που με έμαθαν να αγαπώ και να σέβομαι, να προσπαθώ και να υπάρχω.
Έρχονται σήμερα όμως φίλοι από εκεί και μου στέλνουν τα μαντάτα, πως λέει, η περιοχή θα δοθεί σε ιδιώτες να κάνουν …επενδύσεις, δρόμοι μεγαλειώδεις ετοιμάζονται να περάσουν από εκεί, να πατήσουν πάνω στη «μπούκα» και ας κρύβουν παρά δίπλα τις σιδηροτροχιές του πάλαι ποτέ θρυλικού Μουτζούρη, τα βούρλα και τα καλάμια. Θα αναπτυχθεί, λένε οι επιτήδειοι, η περιοχή, μα εσύ δεν θα μπορείς να την γευτείς, ούτε τα παιδιά σου και σύμφωνα με τα συμβόλαια που έχουν κατά νου, ούτε τα παιδιά των παιδιών σου.
Θα μείνουν έρμες οι ανεμογεννήτριες που θέλουν να εγκαταστήσουν στην Βουνούκα, στον Λαπίθα, να …θαυμάζουν τα μεγαλεπήβολα έργα, μα δεν θα υπάρχουν άνθρωποι να θαυμάσουν όσα απλόχερα η φύση μας άφησε να διατηρήσουμε και να προστατέψουμε.
Θα έφτανε να ξανά ζωντανέψουν τα ξενοδοχεία στο νησάκι της Αγ. Αικατερίνης και η ιαματική πηγή του Καϊάφα, η οποία καταλαμβάνει έκταση περίπου 6.139.000 τ.μ. συμπεριλαμβανομένου και του ομώνυμου δάσους. Το ακίνητο αποτελεί τμήμα του Τόπου Κοινοτικής Σημασίας «Θίνες και Παραλιακό Δάσος Ζαχάρως, Λίμνη Καϊάφα, Στροφιλιά, Κακόβατος» του ευρωπαϊκού δικτύου NATURA 2000.
Η Ιαματική Πηγή Καϊάφα αποτελεί μία από τις σημαντικότερες Πηγές της χώρας και της ευρύτερης περιοχής του Δήμου Ζαχάρως, καθώς και ένα από τα πιο ελκυστικά σημεία τουριστικού ενδιαφέροντος… ”
Πηγή: Carnetdevoyage/ via ethnos.gr/travel ( Στο σύνδεσμο αυτό θα βρείτε υπέροχες φωτογραφίες από την λίμνη και την παραλία Καϊαφα)
*Ο Σπύρος Τσακίρης είναι φωτογράφος και φωτορεπόρτερ με καταγωγή από την Ζαχάρω[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
