Γιάννης Αδαμάκος: “Πατρίδα μας είναι η παιδική μας ηλικία”
Ο Γιάννης Αδαμάκος μιλώντας στην Πρωινή ξετυλίγει μνήμες της παιδικής του ηλικίας στον Πύργο και το Επιτάλιο
Συνέντευξη στην Ελένη Παπαδοπούλου
Ο Γιάννης Αδαμάκος πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια στον Πύργο όπου γεννήθηκε και ζούσε στα Χαλικιάτικα με την οικογένειά του, έχοντας πολλές μνήμες από το Επιτάλιο αλλά και το Κατάκολο, που έκανε τις πρώτες του ζωγραφιές στην υγρή άμμο. Βαθιά συγκινημένος στα εγκαίνια της έκθεσής του στο Επιτάλιο, ένοιωσε όπως μας είπε τις μνήμες των παιδικών χρόνων να ξαναζωντανεύουν, σε μια σύντομη κουβέντα που είχαμε στον κήπο του αρχοντικού Μαστροβασιλόπουλου που φιλοξενεί την έκθεσή του.
-Πώς νοιώθετε σήμερα κ. Αδαμάκο που κάνετε έκθεση εδώ στον τόπο σας αν και έχει προηγηθεί πριν χρόνια και άλλη έκθεση στον Πύργο;
Έχω κάνει δύο ακόμα εκθέσεις αλλά πολύ παλιότερα, έχουν περάσει χρόνια από τότε. Η μια ήμουν ακόμα σχεδόν φοιτητής σε έναν χώρο που διαμόρφωσε η Κατερίνα Αποστολοπούλου και η δεύτερη στο δημαρχείο με δήμαρχο τον Λάμπη Κανελλακόπουλο. Σήμερα όμως νοιώθω μεγάλη και έντονη συγκίνηση εδώ στο Επιτάλιο, γιατί βλέπω αγαπημένα πρόσωπα, παλιούς μου φίλους, συμμαθητές και συγχωριανούς, φίλους από την γειτονιά και είναι καταπληκτικό! Θα το θυμάμαι πάντα με πολύ αγάπη. Γιατί είναι αυτό που λέει ο Ρολάν Μπάρτ “πατρίδα μας είναι η παιδική μας ηλικία”.
Γεννήθηκα στην Πύργο, η αδελφή μου γεννήθηκε εδώ στο Επιτάλιο, γιατί εδώ παντρεύτηκε η μητέρα μου που ήταν από το Πελόπιο. Ο πατέρας μου ήταν αρχικά εδώ υποδηματοποιός και οι μνήμες και τα ακούσματα ήταν πολύ έντονα, ακόμα η πρόσβαση στον Πύργο ήταν πολύ δύσκολη τότε όταν ακόμα δεν υπήρχε η γέφυρα και κατέβαινες με βάρκα. Οι πρώτες μνήμες είναι από δω.
-Πότε ανακαλύψατε την αγάπη σας για την ζωγραφική και ποια ήταν τα πρώτα σας σχέδια;
Θυμάμαι τον εαυτό μου πριν το Δημοτικό σχολείο να ζωγραφίζει με κιμωλία στο πεζοδρόμιο του σπιτιού μας, στην οδό Μπελούση στα Χαλικιάτικα αλλά και με καλάμι πάνω στην υγρή άμμο της παραλίας του Κατακόλου και ήταν πολύ περίεργη η αίσθηση να βλέπεις τα σχέδια να σβήσουν όταν τα παράσερνε το κύμα. Με κιμωλία αντιγράφοντας την αδελφή μου, θυμάμαι πως έφταιξα την πρώτη μου γυναικεία φιγούρα προφίλ. Έτσι ξεκίνησα.
-Πως ένα παιδί από την επαρχία σε εποχές όπου η τέχνη δεν ήταν τόσο προσιτή καταφέρνει να γίνει ζωγράφος και μάλιστα κορυφαίος;
Η αλήθεια είναι ότι όλη η Ελλάδα από την επαρχία κατάγεται. Ο πατέρας μου ήταν υποδηματοποιός, ήταν ένας λαϊκός τεχνίτης, πολύ καλλιτέχνης, τον ένοιαζε τα παπούτσια που φτιάχνει πρώτα να είναι όμορφα και μετά να σου πηγαίνουνε, να είναι άνετα, ήταν πραγματικά καλλιτεχνήματα. Εκεί είδα και τα πρώτα σχέδια, αφού ως υποδηματοποιός σχεδίαζε με ακρίβεια τα πόδια των πελατών του, θυμάμαι ακόμα τις σελίδες με τα σχέδια του, με στόχο να φτιάξει πρωτίστως όμορφα παπούτσια. Μπορεί να ήταν ένας καταπιεσμένος καλλιτέχνης που δεν είχε άλλους τρόπους να εκφραστεί, όμως τραγουδούσε, χόρευε, γενικά ήταν φύση καλλιτεχνική. Μπορεί να πήρα από εκείνον.
-Όταν ανακοινώσατε στους γονείς σας ότι θα γίνεται ζωγράφος ποια ήταν η πρώτη αντίδραση;
Ο πατέρας μου το έφερε πολύ βαριά που δεν έγινα… τραπεζικός υπάλληλος στον Πύργο όμως η μάνα μου ως γυναίκα ήταν πολύ ανοιχτό μυαλό, ήταν πολύ υποστηρικτική . Όταν μάλιστα ο πατέρας μου έβλεπε τις ζωγραφιές μου ως παιδί και τις χαρακτήριζε με… διάφορα κοσμητικά επίθετα, τις σκέπαζα με τα βιβλία για να μην του δίνουμε λαβή για σχόλια. Η μάνα μου ποτέ δεν μου είπε τι να γίνω, ήταν μια υπόγεια συμπαράσταση από μέρους της.
-Πρόλαβαν οι γονείς σας να σας δουν να φτάνετε ψηλά, καταξιωμένο καλλιτέχνη;
Ναι πρόλαβαν να δουν την πορεία μου, όχι βέβαια όπως τώρα. Ο πατέρας μου πέθανε το ’90, ψήφισε εδώ στο Επιτάλιο και στη συνέχεια πέθανε εδώ που γεννήθηκε, η μητέρα μου πέθανε το ’96. Τουλάχιστον είχανε ησυχάσει , δεν έκρυβαν τον φόβο και την αγωνία τους που θέλησα να γίνω ζωγράφος, γιατί ο πατέρας μου, μου έλεγε ότι “θα πεθάνεις στην ψάθα” και πρόλαβε ευτυχώς να δει ότι… δεν πέθανα τελικά στη ψάθα!
Λίγα λόγια για τον Γιάννη Αδαμάκο
Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας το 1952. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1973-1978) με δασκάλους τους Μυταρά, Μαυροϊδή και Τέτση. Συνέχισε με ελεύθερες σπουδές στο Παρίσι (1978-1981), όπου ήρθε σε επαφή με τα σύγχρονα ρεύματα και τα μεγάλα έργα του παρελθόντος.
Παράλληλα με το εικαστικό του έργο, έχει διδάξει σχέδιο και χρώμα στο Εργαστήρι Τέχνης της Χαλκίδας και στη Σχολή Βακαλό.
Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και τη Νέα Υόρκη (Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, 2002).
Από τον παραμορφωτικό Εξπρεσιονισμό των πρώτων του έργων περνά σε μια ζωγραφική εξαιρετικά λιτή σε χρώμα, βασισμένη στην παράθεση σκοτεινών και φωτεινών επιφανειών, όπου τα παραστατικά στοιχεία ελαχιστοποιούνται.
Το 2008 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα το λεύκωμα Γιάννης Αδαμάκος: Ζωγραφική 1977-2007. Συμμετείχε επίσης στην Α ́ Μπιενάλε της Αθήνας (Destroy Athens, 2007) και σε θεματικές εκθέσεις (1994: «Η Απώλεια της Μορφής στο χώρο», «Τα Εφήμερα της Τέχνης», κ.ά.). Το 2013 πραγματοποιήθηκε έκθεση πρόσφατων έργων του στο Μουσείο Μπενάκη.
Τα τελευταία χρόνια διατηρεί εργαστήριο στην Τήνο.
