O θρίαμβος της ανθρώπινης θέλησης!
Συγκλόνισε το κοινό ο Μένιος Σακελλαρόπουλος στην παρουσίαση του νέου του μυθιστορήματος «Δεκατρία κεριά στο σκοτάδι» στο βιβλιοπωλείο «Κορκολή»
Συγκλονιστικός, με μια διήγηση – γροθιά στο στομάχι που καθήλωσε το κοινό στην προσπάθειά του να μας ταξιδέψει στον κόσμο του σκοταδιού για να μπορέσουμε να νοιώσουμε έστω και λίγο, πως ζουν οι τυφλοί και να κατανοήσουμε τα συναισθήματά τους και τον τιτάνιο αγώνα τους να κινηθούν λειτουργικά μέσα στην κοινωνία, ήταν ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Μένιος Σακελλαρόπουλος στην παρουσίαση του νέου του βιβλιου «Δεκατρία κεριά στο σκοτάδι» από τις εκδόσεις «Ψυχογιός». Το βιβλίο παρουσιάστηκε το Σάββατο το μεσημέρι, στο βιβλιοπωλείο Κορκολή, ενώ τον συγγραφέα προλόγισε ο εκπαιδευτικός Θέμης Μαντάς. Πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζει κανείς απνευστί, ύμνο για το θρίαμβο της ανθρώπινης θέλησης.
Ο συγγραφέας, περιγραφικότατος, διηγήθηκε πως ο ίδιος μπήκε στα «παπούτσια του άλλου» και εν προκειμένω στη ζωή των τυφλών. Όπως περιέγραψε, η ατυχία που του έδωσε ένα μεγάλο πρόβλημα όρασης, είχε τελικά την τύχη να του δώσει και ένα βιβλίο, το 13ο κατά σειρά, το «Δεκατρία κεριά στο σκοτάδι» που προέκυψε μέσα από μια μεγάλη έρευνα στον οίκο τυφλών, στο ΚΕΑΤ όπου εκπαιδεύονται οι τυφλοί και στην επαφή και επικοινωνία του με άτομα που έχουν τύφλωση. Ο μόνος τρόπος για να συνεχίζουν να ζουν και να μην τρελαθούν ή να περιθωριοποιηθούν, είναι όπως είπε η εκπαίδευσή τους, στο Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών- ΚΕΑΤ- που παράγει ένα τεράστιο έργο και που για να μπορέσει να γράψει αυτό το βιβλίο ο Μένιος Σακελλαρόπουλος πέρασε ο ίδιος όλη την εκπαίδευση των τυφλών!
17 μέρες στο σκοτάδι!
Όπως εξήγησε «Μόλις είχε κυκλοφορήσει το προηγούμενο βιβλίο μου, Το Σημάδι, όταν ένα τρελό μικρόβιο στο μάτι –αδενοϊός- έκανε τεράστια ζημιά στους κερατοειδείς και δημιούργησε τύφλωση για δεκαεπτά ολόκληρες μέρες! Διαλυμένος από τη ζοφερή αυτή κατάσταση και καθηλωμένος και ανήμπορος σε έναν καναπέ, εμπνεύστηκα την ιστορία των δεκατριών κεριών στο σκοτάδι. Σκέφτηκα ότι χιλιάδες συνάνθρωποί μας είναι βυθισμένοι στο σκοτάδι και μάλιστα για πάντα, κι έτσι μου ήρθε στο μυαλό μια πολύ δυνατή ιστορία για έναν κόσμο που ήξερα μόνο επιδερμικά. Κι εκεί, μετά από μακρά έρευνα, ανακάλυψα ότι αυτός ο κόσμος των τυφλών είναι συγκλονιστικός. Χρειάζεται τεράστια δύναμη ψυχής για να τα καταφέρει κανείς, ειδικά σε μια χώρα που είναι εχθρική σε τέτοιες καταστάσεις και μόνο τη… Σπιναλόγκα δεν άνοιξε για να απομονώσει τους ανθρώπους με τέτοια ή ανάλογα προβλήματα. Παλιά τους τυφλούς τους είχαν για να… ζητιανεύουν, ο κόσμος ειτε μας αρέσει είτε όχι δεν του είναι και πολύ ευχάριστο να τους βλέπει με λευκά μάτια, χαλάει την… αισθητική του και την… ψυχολογία του κι ας λέμε ότι είμαστε φιλάνθρωποι και άλλα τέτοια, ενώ η Πολιτεία επισης δεν είναι πολύ φιλική και προστατευτική απέναντί τους.»
Συνεχίζοντας τόνισε ότι ήταν ένα ταξίδι που τον χάραξε για πάντα και προσπάθησε να το αποτυπώσει όσο το δυνατόν πιο πιστά.
«Συνάντησα πολλούς ανθρώπους βυθισμένους στο σκοτάδι, εκ γενετής τυφλούς και νεοτυφλοθέντες. Και οι δύο κατηγορίες υποφέρουν πολύ. Οι πρώτοι –οι εκ γενετής- δεν έχουν δει ποτέ το φως του ήλιου, τη θάλασσα, τον ουρανό, το φεγγάρι, τα χρώματα, κι αυτό είναι συγκλονιστικό από μόνο του. Δεν έχουν δει το πρόσωπο της μητέρας που τους γέννησε, αυτό είναι σπαραγμός, Κι όμως η δύναμη της θέλησης τους κρατάει όρθιους. Η δεύτερη κατηγορία –νεοτυφλοθέντες- έχει επίσης τεράστιες δυσκολίες. Ένας άνθρωπος που χάνει το φως του, είναι σαν να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Διαλύεται ο κόσμος του, τόσο απλά. Κι οι δυσκολίες προσαρμογής είναι αδιανόητες, τόσες που ούτε που μπορεί να φανταστεί κανείς…».
Στην δεύτερη κατηγορία, ανήκει η Μάρθα, μια νεοτυφλωθείσα κοπέλα 28 χρονών που ζει στη Θεσσαλονίκη και κατάφερε όντας τυφλή να πάρει ακόμα και ντοκτορά και που η ιστορία της τον ενέπνευσε για τον πρωταγωνιστή του βιβλίου, η πραγματική Μάρθα είναι ο Αλέξανδρος Παυλής, ενώ όπως είπε όλοι οι ήρωές του είναι αληθινά πρόσωπα.
Παράλληλα, έδειξε στο κοινό πως περπατά ο τυφλός με το λευκό μπαστούνι, αλλά και το βιβλίο του που εκδοθηκε με την μέθοδο Μπράιγ, όπου χρειάστηκαν 13 τέτοιοι τόμοι για ένα βιβλίο!
‘Κάθε πρωί που ανοιγουμε τα μάτια μας πρέπει να λέμε «ευχαριστώ»’
Το βιβλίο προλόγισε ο εκπαιδευτικός Θέμης Μαντάς τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι «το γράψιμο του ΜένιουΣακελλαρόπουλου έχει δομή, τεχνικές και συμβάσεις. Αλλά κυρίως είναι σχεσιοδυναμικό γιατί κάθε πρωί που ανοίγουμε τα μάτια μας πρέπει να λέμε ευχαριστώ! Κάθε μέρα να σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που υποφέρουν και παλεύουν πραγματικά για μια μέρα ζωής όπως η δική μας. Η Ελλάδα ας πάψουμε να είναι η χώρα όπου ο τυφλός ρωτά τον παράλυτο «πώς τα πάτε;» κι αυτός τού απαντά «όπως τα βλέπετε».
Εδώ όπου μπορεί αληθινά να τυφλωθείς αν βλέπεις όλες τις μέρες ίδιες, παραβλέποντας πως καθεμία φέρνει μαζί της, ένα θαύμα…»
