Της Κικής Κολοβέρου, Δημοσιογράφου

Η εξάντληση και ο θυμός που προκαλείται σε έναν ασθενή και τους συνοδούς του περνώντας την πόρτα του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) του Νοσοκομείου Πύργου είναι δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις. Η απόλυτη τρέλα ! Ατελείωτες ώρες αναμονής, με νέους γιατρούς -αγροτικούς κατά κύριο λόγο- που προσπαθούν να οργανώσουν το απόλυτο μπάχαλο στον βασικό πυρήνα ύπαρξης ενός νοσοκομείου, τον παθολογικό τομέα. Η προσωπική μου εμπειρία, προ ημερών, φανέρωσε μπροστά μου όλα όσα αποτυπώνω στο νοσοκομειακό ρεπορτάζ και πολύ περισσότερα…

Με έναν ειδικευμένο παθολόγο που για ελάχιστα λεπτά πέρασε από τα ΤΕΠ, καθώς οι κλινικές στον όροφο ήταν γεμάτες και οι νοσηλευόμενοι περίμεναν την επίσκεψή του, το κάποτε επονομαζόμενο κόσμημα ή πυλώνας υγείας στο Νομό, το Νοσοκομείο Πύργου, δεν βρίσκεται υπό κατάρρευση, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά έχει ήδη καταρρεύσει!

Αρνούμαστε απλά να το παραδεχτούμε.  Έχει μετατραπεί σε ένα Νοσοκομείο διακομιδών! Στην κυριολεξία.

Και αν ανάμεσα στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό βρίσκει κανείς μερικά «διαμαντάκια», δεν είναι αρκετά για να προσφέρουν στους πονεμένους ασθενείς που αναμένουν ώρες ατελείωτες, λύση στο πρόβλημά τους.

Δέκα ολόκληρες ώρες στον χώρο του Νοσοκομείου, παρακολουθώντας από μέσα, όλα όσα καταγγέλλουν καιρό τώρα ασθενείς και συνοδοί.

Με τους διασώστες του ΕΚΑΒ να μπαινοβγαίνουν στα ΤΕΠ αναλαμβάνοντας τη διακομιδή των ασθενών λες και έχουμε πόλεμο και τα τηλέφωνα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου που εφημέρευε, να διαδέχονται το ένα το άλλο.

• «Δεν έχω γιατρό, σας το στέλνω!»

Ούτε και γω ξέρω πόσες φορές άκουσα το συγκεκριμένο τηλεφώνημα, μαζί με την άρνηση σε πολλές περιπτώσεις της Πάτρας που «φράκαρε» από τους Ηλείους ασθενείς.

• «Έκανα το καθήκον μου, αν δεν το δεχτείτε και πάθει κάτι η ευθύνη είναι δική σας!»

Αυτά ακριβώς τα λόγια χρησιμοποίησαν σε μία από τις επικοινωνίες με το Ρίο, όταν οι εκεί γιατροί δήλωναν πως δεν έχουν άλλα κρεβάτια και θα πρέπει να κρατήσουν στον Πύργο το περιστατικό.

Και στο σημείο αυτό αναλαμβάνω ως συνοδός. Να διακομίσω τον ασθενή ιδιωτικά, μέσω της εθνικής «καρμανιόλας» έπειτα από δέκα ώρες ταλαιπωρίας στο Ρίο.

Και με τις οδηγίες εκτός Νοσοκομείου ιατρών να οργανώσω γρήγορα και σωστά την ασφαλή εισαγωγή του δικού μου ανθρώπου στο Ρίο.

Το 2021!!!

Το 2021, να χρειάζεται κάποιος παρότι βρίσκεται σε νοσοκομειακό περιβάλλον, να βρει τη λύση μόνος του! Πραγματικά αδιανόητο.

Και ξαφνικά, μπαίνοντας στα ΤΕΠ του Ρίου, συνηθισμένη στο κυνήγι της άσπρης μπλούζας, διαπιστώνω την οργάνωση και το τι σημαίνει νοσοκομείο! Ευγένεια και κατανόηση ενώ τριγύρω γίνεται ένας πραγματικός πόλεμος!

Και αν στην πρόσφατη αποκλειστική συνέντευξη της παθολόγου που παραιτήθηκε, είχα ένσταση στη λέξη «κοτέτσι», με την οποία χαρακτήρισε το Νοσοκομείο Πύργου, μετά λύπης μου θα πω ότι ο χαρακτηρισμός και λίγος είναι!

Μας έχουν «τελειώσει» στο Νομό και αρνούμαστε να το παραδεχτούμε.

Τα ΤΕΠ και η Παθολογική είναι ήδη διαλυμένα και χωρίς αυτά, ό,τι φιλότιμες προσπάθειες γίνονται στα υπόλοιπα τμήματα δεν βελτιώνουν την εικόνα…

Τα μηνύματα που πήρα από τις δεκάδες συνομιλίες που είχα με προσωπικό (γιατρούς και νοσηλευτές) του Νοσοκομείου Πύργου ήταν αποκαρδιωτικά.

• Κική, μας έχουν τελειώσει
• Δεν υπάρχει Νοσοκομείο
• Οι περισσότεροι ψάχνουν τρόπο να φύγουν
• Το διαλύσανε…
• Πάρε τον πατέρα σου και φύγε!

Ανέλαβα την ευθύνη λοιπόν, υπέγραψα, και τον πήρα κι έφυγα!!!

Όσο λοιπόν, μένουμε παρατηρητές των όσων συμβαίνουν, χωρίς αντίδραση, θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε την υγεία μας στο δρόμο προς την Πάτρα.

Υ.Γ. Ευχαριστώ τη Ρευματολόγο που εκτελεί χρέη… Παθολόγου στα ΤΕΠ για τη στήριξη, τη νεαρή ειδικευόμενη Γενικής Ιατρικής για την κατανόηση, την κλινική Νοσηλεύτρια (ξέρει αυτή) για όλη την ανθρώπινη αντιμετώπιση και τους φίλους γιατρούς με τους οποίους επικοινώνησα και με καθοδήγησαν.