Νοέμβρης του ‘73

Του Γιώργου Μπουλμπασάκου*

Σκαλίζω τα μονοπάτια της μνήμης προσπαθώντας να θυμηθώ την μέρα που σφράγισε την ζωή πολλών ανθρώπων. Ανθρώπων που αψήφησαν τον φόβο και κοίταξαν κατάματα τους στρατοκράτες που κυβερνούσαν .
Δεν τους γνώριζα καλά τότε. Μόνο ως μεγαλύτερους, και αυτό λόγω συνύπαρξης μας στο Γυμνάσιο της πόλης μας, της Αμαλιάδας. Κάποιος μας ψιθύρισε ότι αυτοί μαζί με άλλους πολλούς μπήκαν μέσα στο Πολυτεχνείο εκείνες τις μέρες για να διαμαρτυρηθούν για κάτι πράγματα .Τα αιτήματα δεν μου έλεγαν πολλά αρχικά ,αλλά το έκαναν και δικοί μας και αυτό έφτανε.
Ο Σπύρος, ο Νίκος, η Νατάσσα, ο άλλος Νίκος, και κάποιοι Πυργαίοι .Ο Τζίμης ,ο Παύλος ,ο Γιάννης που γνώρισα προσωπικά μετά από πολλά χρόνια. Νοιώθαμε μία περηφάνεια που συμπατριώτες μας ήταν εκεί.
Εμείς 18ρηδες τότε, χωρίς ιδιαίτερη πολιτική ανάλυση θελήσαμε να είμαστε παρόντες σε εκείνη την γιορτή. Ακούγαμε το κάλεσμα του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου, σε καθημερινή βάση και δίναμε ραντεβού στην πύλη της σχολής. Αυτονόητη η συμμετοχή μας στις μικρές διαδηλώσεις και πορείες και στα πηγαδάκια όπου έμπαιναν οι σπόροι της πολιτικής αντιπαράθεσης και αμφισβήτησης της κατεστημένης τάξης πραγμάτων.
Συγχρόνως ζούσαμε με την αγωνία της αντίδρασης των κυβερνητών της εποχής ,των χουντικών που τους λέγαμε. Την τελευταία μέρα τα γεγονότα ήταν πυκνά και η ένταση πλέον κτυπούσε κόκκινο. Οι αγωνιώδεις εκκλήσεις ενός από τους εκφωνητές, του Δημήτρη ακόμα και σήμερα μου τρυπάνε το κρανίο. Αδέλφια μας φαντάροι δεν θα κτυπήσετε τα αδέλφια σας τους φοιτητές επαναλάμβανε με μία φωνή που διαπερνούσε τις ψυχές μας και ανέβαζε την αδρεναλίνη στο θεό.
Ομολογώ ότι φοβηθήκαμε. Ο Στέφανος μπορεί περισσότερο αλλά δεν πήγαινα πίσω και εγώ. Έτσι μετακινηθήκαμε πίσω από την Μπουμπουλίνας. Να είμαστε και κοντά αλλά συγχρόνως να μπορούμε να εξαφανισθούμε ανά πάσα στιγμή στα στενά των Εξαρχείων. Την περιοχή την γνωρίζαμε σχετικά καλά γιατί είμαστε ταχτικοί θαμώνες των μαγαζιών της εποχής.
Τα τραγικά γεγονότα τα πληροφορηθήκαμε τις επόμενες μέρες.
Κάπως έτσι έζησα τις μέρες εκείνου του Νοέμβρη.
Μην με ρωτήσετε γιατί τα γράφω τώρα αυτά. Δεν γνωρίζω ακριβώς γιατί. Ίσως γιατί θέλω να έχω κάπου γραμμένα κάποια σημαντικά γεγονότα που είχα βιωματική σχέση και με καθόρισαν πολιτικά. Γι αυτό θυμάμαι 12χρονος τον Απρίλη του 67, όταν η αστυνομία κτυπούσε την πόρτα του σπιτιού μας και ήθελε να συλλάβει τον πεθαμένο πατέρα μου. Μη ενημέρωση του σχετικού φακέλου προφανώς.
Γι αυτό θυμάμαι την απολογία στο στρατοδικείο του Σάκη Καράγιωργα που άκουγα πιτσιρικάς από το ραδιόφωνο στο σπίτι του θείου μου. Ήμουν και είμαι περήφανος γιατί είμασταν τρίτα ξαδέλφια. Θυμάμαι και αυτές τις μέρες του Νοέμβρη του 73 που μου έδωσαν το πολιτικό μου στίγμα.
Τα χρειάζομαι όταν η μνήμη μου αδυνατίσει.
Περισσότερο από όλα όμως τα γράφω αυτά ,για να τιμήσω μέρες που είναι, κάποιους ανθρώπους που σε σκληρές εποχές περπάτησαν δύσκολα μονοπάτια υπακούοντας στους άγραφους νόμους του χρέους και της ευθύνης.

*Ο Γ. Μπουλμπασάκος είναι Διευθυντής της Πνευμονολογικής Κλινικής Ευαγγελισμού και μελος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ