Νεοφιλελεύθερος μεσαιωνισμός

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”97847″ img_size=”full”][vc_column_text]

Του Γεωργίου Ντοα, Δικηγόρου

Ζούμε σε ημέρες ενός ιδιότυπου ηγεμονικού μακιαβελισμού.

Ο νεοφιλελευθερισμός επαναφέρει τα πράγματα αργά, αλλά  σταθερά, σε ένα σκοταδιστικό μεσαιωνισμό.

Οι κυβερνητικές αποφάσεις και πρακτικές αποκαλύπτουν, ότι η κοινωνική δημοκρατία αφυδατώνεται ακατάπαυστα, επικίνδυνα.

Ο νεοφιλελεύθερος λόγος εκφράζει τη ρητορική της αποστροφής έως του μίσους, κατά των απεργών και διαδηλούντων στις πλατείες και στους δρόμους, για τις ελευθερίες τους και τα κοινωνικά δικαιώματά τους.

Και αυτό συμβαίνει όταν στην Χώρα οι πλούσιοι συναγωνίζονται στα μεγάλα φαγοπότια του χρήματος, ενώ οι ανίσχυροι βουλιάζουν στο τέλμα της φτώχειας.

Προεκλογικά οι νεοφιλελεύθεροι επικαλούντο την αγάπη τους για τους αδυνάτους, προς άγρα ψήφων.

Τώρα, οι ίδιοι, ως αξιωματούχοι, λοιδορούν τους αδυνάτους, ενσπείροντας ταυτοχρόνως στη συνείδησή τους, τον τρόμο της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας για την επιβίωσή τους και την αξιοπρέπεια της ύπαρξής τους.

Το συμπέρασμα αυτό είναι το ορθό, ενώ τα πράγματα είναι πιο απλά από όσο φαίνονται.

Κατά την Πρωθυπουργική ρήση και κατ΄ αντιστροφή της απλής λογικής, «οι λίγοι» (=οι διαδηλωτές) δεν δικαιούνται να ενοχλούν «τους πολλούς» (=μη διαδηλωτές).

Η αδιανόητη, έως απίστευτη, δήλωση του κ. Μητσοτάκη είναι βαθειά ταξική και ταυτοχρόνως είναι ιδιαζόντως προπαγανδιστικής ουσίας και δομής.

Σύμφωνα με τον Κυβερνήτη της Χώρας, και κατά ακραίο παραλογισμό, «λίγοι»  είναι οι μεσαίοι πολίτες, που φτωχοποιούνται, οι πένητες, οι περιθωριοποιημένοι και οι απόκληροι, αυτοί όμως είναι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, που βγαίνει στους δρόμους.

Αντιθέτως, επίσης κατά τον ακραίο ανορθολογισμό, «πολλοί» στη Χώρα είναι οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι ιδιοκτήτες των μέσων μαζικής ενημέρωσης και οι κάθε μορφής ελίτ, αυτοί είναι η μικρή μειοψηφία, που ποτέ όμως δεν απήργησε, ούτε διαδήλωσε.

Σύμφωνα με τα γνωστά σε όλους, από την κοινή εμπειρία, οι λίγοι  υπερσυσσωρευτές του πλούτου, όχι μόνο ενοχλούν τους πολλούς των δοκιμαζόμενων τάξεων, αλλά τους ωθούν βιαίως στον καιάδα της ανυπαρξίας τους.

Αυτό όφειλε να πει ο Πρωθυπουργός, αυτή είναι η αλήθεια. Δεν το είπε όμως, γιατί εξ ανατροφής, εκ παιδείας, έξ ιδεολογίας, εκ κληρονομικότητας και εξ οικογενειοκρατίας, έχει εντάξει τον εαυτό του στους λίγους εκλεκτούς του συστήματος.

Ο Πρωθυπουργός δεν είναι αφελής για να αποδώσει, στους δημοσίως διαμαρτυρόμενους για την πολιτική του, το επιτίμιο έως το ανάθεμα της, κατ΄ αυτόν, «ανάρμοστης» συμπεριφοράς τους.

Αντιθέτως, ο κ. Μητσοτάκης εκστόμισε την ύβρη κατά των διαδηλωτών, σκοπεύοντας να τους προϊδεάσει ότι η συνέχιση του φαινομένου θα έχει τα επίχειρα μιας ενδεχόμενης αντιμετώπισης στα πλαίσια του νεοφιλελεύθερου δόγματος «Νόμος και Τάξη».

Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο κ. Μητσοτάκης με τη δήλωσή του, σκοπεύει να θέσει  την κοινωνία απέναντι στους απεργούς-διαδηλωτές.

Γιατί, ο Πρωθυπουργός επιχειρεί να σπείρει την διαίρεση και τον διχασμό, ανάμεσα σε ανθρώπους και κοινωνικές τάξεις που αντιμετωπίζουν τα ίδια κοινά προβλήματα, στον αγώνα τους για την αντιμετώπιση των αναγκών της ζωής τους.

Η ιστορία διδάσκει ότι στους δρόμους και στις πλατείες του αγώνα βγαίνουν οι πολλοί.

Εάν όμως, οι περιστάσεις στη Χώρα δεν ωθούν στη δημόσια πολυπληθή αντίσταση κατά της επιθετικής, νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας, αυτό ουδεμία σημασία ή αξία έχει.

Γιατί, επίσης, η ιστορία διδάσκει πως όταν οι πολλοί συνθλίβονται στις μυλόπετρες μιας αυταρχικής εξουσίας από τη μια μεριά και των μεγάλων συμφερόντων από την άλλη, τότε, κάποια στιγμή η κοινωνία εκρήγνυται.

Αυτό θα συμβεί νομοτελειακά στη Χώρα μας.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]