Γράφει η Ναντίνα Σπηλιοπούλου*

Συνειδητοποίησα χτες ξαφνικά ότι τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή, τα ζεις όταν αφήνεσαι…

Γελάς όταν αφήνεσαι να γελάσεις, παίζεις όταν αφήνεσαι να παίξεις, χορεύεις με πάθος όταν αφήνεσαι να χορέψεις, κλαις όταν αφήνεσαι να κλάψεις, ερωτεύεσαι όταν σπας τις άμυνές σου και γουστάρεις να το ζήσεις…

Και τότε κατάλαβα ότι σε όλη μας τη ζωή εξωτερικοί και εσωτερικοί παράγοντες μας βάζουν φρένο σε όλο αυτό…

Για δικούς τους λόγους. Έτσι είναι φτιαγμένο το σύστημα…

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αφήσουμε το οτιδήποτε να πλαισιώσει και να καταπνίξει τις επιθυμίες μας….

Επιθυμίες μας για γέλιο, για δάκρυ, για διασκέδαση, για χορό, για τρέλα, για έρωτα, για μεθύσια, για τη χαρά της ζωής…

Μην φοβάστε…

Δεν θα χαρακτηριστούμε αφελείς, παρορμητικοί, ενθουσιώδεις, ανώριμοι, αναίσθητοι, ανεύθυνοι, χαζοχαρούμενοι…

Δεν μας ενδιαφέρει άλλωστε…

Θα χαρακτηριστούμε μόνο ενσυναίσθητα μέτοχοι της χαράς της ζωής…

Εδώ…

Σε ό,τι ζούμε…

Κόντρα στην κόντρα….

Ανάγκη στην ανάγκη…

Ερωτευμένοι με την επιθυμία και την βαθιά αίσθηση του εαυτού μας….

Μην αφήνετε κανέναν να σας το χαλάσει….

Ερωτευτείτε…..

Η ζωή είναι ένα αέναο κολύμπι σε μια θάλασσα με βαθιά καταγάλανα νερά…

Άργησα πολύ να καταλάβω ότι η ομορφιά της δεν είναι στο κράτημα, αλλά στο λύσιμο…

ΥΓ. Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους αυτούς που στα δύσκολα στάθηκαν δίπλα μου και με έμαθαν να κολυμπάω… Ξέρουν αυτοί….

*Η Ναντίνα Σπηλιοπούλου είναι ιστορικός-αρχαιολόγος, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων