Να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται

Γράφει ο Δικαιόπολις

Μόνο τις μνήμες να φοβάσαι

Η μνήμη χθες με πήρε απ’ το χέρι

Δε μ άφησε στιγμή να κλείσω μάτι

Προτίμησε να ‘ρθει το μεσημέρι

Και άραξε χωρίς να κρύψει κάτι

Κάπου είχα διαβάσει πως μπορείς να καταλάβεις πολλά για έναν λαό, από το αν και κατά πόσον διατηρεί τα ιστορικά του οικήματα και εν γένει αν προσέχει την πολιτιστική κληρονομιά του. Είναι απ’ αυτές τις κοινότοπες φράσεις που κυκλοφορούν σε διάφορες παραλλαγές, αλλά το συμπέρασμα είναι πάντοτε το ίδιο. Δεν ξέρω πραγματικά πόσα μπορεί να καταλάβει κανείς από κάτι τέτοια πράγματα, τα οποία η αλήθεια είναι ότι στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο είναι λυμένα, θεωρώ ωστόσο αυτονόητο ότι η διατήρηση και ανάδειξη του παρελθόντος κάθε μορφής κοινωνίας, είναι ζωτικής σημασίας για το μέλλον της.

Πρόσφατα η «Πρωινή» ανέλαβε την πρωτοβουλία να αναδείξει ένα τέτοιο ζήτημα,το οποίο αφορούσε το υπό κατάρρευση νεοκλασικό οίκημα των Υπνωτηρίων του ΟΣΕ, που όπως χαρακτηριστικά σημειώσαμε, κλείνει στα σωθικά του την ιστορία του σιδηροδρόμου της πόλης. Το κακό όμως δεν σταματάει εδώ καθώς δεν πρόκειται για την μοναδική περίπτωση κτιρίου που κινδυνεύει να χαθεί. Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε το «Μανωλοπούλειο» ή το ιστορικό κτίριο της Παπαγιάννη, ως σημαίνουσες προτεραιότητες σε έναν γεμάτο παρακμή κι απελπισία κανόνα.

Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι το έργο ενός δημάρχου, επί παραδείγματι, είναι εκ των πραγμάτων απαιτητικό και βρίθει διαφόρων προτεραιοτήτων, οι οποίες οφείλουν να ταξινομηθούν ή τέλος πάντων να υπαχθούν σε μία αναγκαία ιεράρχηση, όπως είναι επίσης αποδεκτό ότι σε επίπεδο πολιτών, τα λεγόμενα προβλήματα της καθημερινότητας μονοπωλούν σχεδόν το μερίδιο της δημόσιας συζήτησης.Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα! Κυριολεκτικά, πνιγόμαστε ως τοπική κοινωνία από προβλήματα, των οποίων η αίσια έκβαση συνδέεται περίπου άρρηκτα με την οικονομική και όχι μόνο επιβίωσή της. Δεν χρειάζεται να επιμείνουμε σε αυτό το σημείο, –καταλαβαινόμαστε.

Εδώ όμως δεν μιλάμε για τρία και τέσσερα χρόνια αλλά για αρκετές δεκαετίες απραξίας. Κάθε φορά γίνονταν ορισμένα βήματα, δυστυχώς χωρίς συνέχεια και ουσιαστικά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Κατά συνέπεια και φτάνοντας στο παρά πέντε μίας εξαιρετικά δυσάρεστης και αποκαρδιωτικής κατάστασης, η πρόκληση για τη νέα δημοτική είναι μεγάλη, εφόσον καλείται να πετύχει, εκεί όπου οι άλλοι απέτυχαν. Και για να γίνω απολύτως σαφής, λέγοντας «πετύχει», δεν υπαινίσσομαι μία ακόμη μελέτη του προβλήματος, αλλά την άμεση λύση του. Αποτελέσματα. Μόνο αυτό ζητάμε. Αποτελέσματα, προκειμένου να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται.

Εξάλλου δεν είναι τα κτίρια που κινδυνεύουν, αλλά εμείς οι ίδιοι εκείνοι οι οποίοι κινδυνεύουμε να προσβληθούμε από ιστορική λήθη. Κινδυνεύουμε να καταστούμε ανίκανοι να δείχνουμε την ιστορία στα παιδιά μας. Κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε πως ήταν αυτή η περιοχή όταν,παρά την φτώχεια και τα προβλήματά της, έκανε ό,τι μπορούσε για να βγει μπροστά στον αγώνα για ζωή και προκοπή. Δεν είναι ντουβάρια. Είναι κομμάτια ενός παζλ, που συγκροτεί την συλλογική ταυτότητά μας. Σώζοντας αυτά τα κομμάτια, σώζουμε το παρελθόν, αλλά παράλληλα σώζουμε και το όποιο μέλλον μας.