Η Νέα Δημοκρατία του κ.Μητσοτάκη αντιμετώπισε με όρους λαϊκισμού το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα.

Εκμεταλλεύτηκε αποδεδειγμένα λάθη της κυβέρνησης Σύριζα στο μεταναστευτικό, χαϊδεύοντας αυτιά και κλείνοντας το μάτι σε ένα ακροδεξιό ακροατήριο.

Τα γεγονότα έχουν όμως τη δική τους δυναμική και η πραγματικότητα εκδικείται.

Σήμερα η κυβέρνηση του κ.Μητσοτάκη στην προσπάθειά της να δημιουργήσει δομές φιλοξενίας προσφύγων και κλειστά προαναχωρησιακά κέντρα για τους παράτυπους μετανάστες, εγκλωβίζεται στο δικό της παράδοξο: Προσπαθεί να πείσει με μια αντιφατική ρητορική αυτούς που ή ίδια έμαθε να αντιδρούν σε αυτές τις δομές.

Την ίδια όμως στιγμή, δεν έχει κανένα σχέδιο για να αντιμετωπίσει τον υπαρκτό κίνδυνο να γίνει η Ελλάδα χώρα εγκλωβισμού προσφύγων και παράτυπων μεταναστών.

Η Ευρώπη μέσω των χωρών του Βαλκανικού διαδρόμου έχει κλείσει τα σύνορά της, ενώ και η συμφωνία Ε.Ε – Τουρκίας αποδεικνύεται ότι σε βάθος χρόνου λειτουργεί εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων.

Αντί ο κ.Μητσοτάκης να φέρνει νόμους αμφίβολης αποτελεσματικότητας για το άσυλο, όπως αυτός που ψηφίστηκε από τη Βουλή, θα έπρεπε να είχε θέσει σε κορυφαίο επίπεδο την ανάγκη κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής για το άσυλο.

Κοινή ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου σημαίνει:

1ον) Ενιαίοι κανόνες, ώστε οι πρόσφυγες να μην υποβάλλουν αίτημα ασύλου σε μία χώρα (δηλαδή την Ελλάδα), αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασύλου που θα αποφασίζει .

2ον) Δυνατότητα υποβολής αίτησης ασύλου και από την Τουρκία, με ειδική υπηρεσία που θα συστήσει η Ε.Ε. Με τον τρόπο αυτό δεν θα χρειάζεται να κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές στην προσπάθεια των ανθρώπων να μετακινηθούν στην Ελλάδα

3ον) Υποχρεωτική ποσόστωση , ανάλογα με τον πληθυσμό κάθε χώρας της Ε.Ε , για την φιλοξενία προσφύγων.

4ον) Συμφωνίες της Ε.Ε με τις τρίτες χώρες, με την απειλή κυρώσεων, για τον επαναπατρισμό όσων δεν είναι νόμιμοι μετανάστες ή έχει απορριφθεί η αίτηση ασύλου τους. Οι επαναπροωθήσεις που υπόσχεται η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας είναι γράμμα κενό περιεχομένου από τη στιγμή που χώρες όπως το Πακιστάν ή το Μπαγκλαντές, δε δέχονται πίσω τους υπηκόους τους.

Προφανώς, όλα αυτά, ο κ.Μητσοτάκης είτε δεν τα υπολογίζει είτε δεν έχει τη δύναμη να υψώσει τη φωνή του και να απαιτήσει μια ξεκάθαρη ευρωπαϊκή λύση, καθιερώνοντας  το προσφυγικό-μεταναστευτικό ως ένα ελληνικό πρόβλημα.

Κυρίως όμως δεν έχει σκεφθεί μια μεγάλη αναγκαιότητα: να ενημερώσει υπεύθυνα τους πολίτες και να απομονώσει ακραία στοιχεία από το κόμμα του ακόμα και υψηλά κυβερνητικά και κοινοβουλευτικά στελέχη.