Μικροϊστορίες… της στιγμής: Βύσσινο γλυκό (Β μέρος)
- Β μέρος: Η προετοιμασία
Διαβάστε το Α μέρος της ιστορίας εδώ: https://proini.news/mikroistories-tis-stigmis-vyssino-glyko/
Γράφει η Αστάθεια
Τα βύσσινα είχαν φτάσει στην αυλή. Νύχτωνε πια. Οι γυναίκες καληνυχτίστηκαν. Το πρωί θα μαζεύονταν όλες μαζί και πάλι για την προετοιμασία του γλυκού…
Η μικρή Σταθούλα, στο κρεβατάκι της πια, δεν έλεγε να κλείσει μάτι… Ορεγόταν το ξάφρι από την κατσαρόλα, όσο θα έδενε το γλυκό, που πάντα της πρόσφερε η συνονόματη γιαγιά της… Όταν πια αποκοιμήθηκε, ονειρεύτηκε το δικό της βυσσινόκηπο, που όταν μεγάλωνε θα φύτευε στην αυλή της…
Κείνο το πρωινό, ο ήλιος χάιδεψε πολύ απαλά τη γειτονιά… Ήταν που έπρεπε να μην καίει πολύ τις ώρες που οι μεσήλικες γυναίκες θα καθάριζαν τα βύσσινα. Η γιαγιά Σταθούλα, από νωρίς είχε στείλει τα γεμιστά στο φούρνο του κυρ- Κανέλλου, μην έχει να νοιαστεί για το μεσημεριανό φαί. Έβρασε το γάλα στο κατσαρόλι, απ’ αυτό που ο γέρο-Τάσης μοίραζε από την καρδάρα του τα χαράματα… και του υπενθύμισε ότι κείνη τη μέρα η κυρά-Τάσαινα, θα βοηθούσε στο γλυκό και δε θα ασχολιόταν με τα κατσίκια… Γκρίνιαξε ο Τάσης αφού δεν θα του μένε χρόνος να περάσει από το ταβερνείο του γερό- καμπούρη για το κρασί αλλά το εξισορρόπησε με την προσμονή για την κρύα βυσσινάδα μετά το μεσημεριανό υπνάκο…
Η μικρή Σταθούλα αναδεύτηκε στο κρεβάτι αλλά ήρθε ο εφιάλτης- ο καθημερινός, με τη μυρουδιά του βρασμένου γάλακτος. Αμ δεν θα τήραγε αλλού η γιαγιά να το χύσει στο νεροχύτη… Πότε θα μεγάλωνε πια! Να μην της λένε για το γάλα και πόσο υγιεινό είναι!!!!
-Σταθούλα μικρή μου… ξύπνα καλό μου!!! Έλα!!! σε λίγο θα μαζωχτούμε για το γλυκό.. και δεν θα ‘χω χρόνο να ασχοληθώ μαζί σου…
-Χμμμ!!! Γιαγιούλα… Σηκώνομαι!!! Τώρα!!! Προλαβαίνω να πάω εγώ στο κατώι να φέρω την παλάντζα;;;
Το κατώι έκρυβε παιχνίδια πολλά… από την ανέμη και το αδράχτι, την ξύλινη σκάφη… την πινακωτή… και τα «πέπλα».. έτσι έλεγε τα ξεμεινεμένα κομμάτια από πανί- βαμβάκι από την Αίγυπτο- που έστελνε ο μακρινός θείος… και τα τύλιγε γύρω της… τα έστηνε στο κεφάλι της … σήκωνε τις φτέρνες της ψηλά, σα να ακροβατούσε σε τακουνάκια… και ονειρευόταν πριγκιπικά…
Τάχα μου να ψάχνει την παλάντζα για το μέτρημα των υλικών… πρόλαβε η μικρή Σταθούλα να σκηνοθετήσει την είσοδο της στο παλάτι του πρίγκιπα των ονείρων της…
Όταν πια ανέβηκε στην αυλή… τα «κορίτσια», οι μεσήλικες φίλες της γιαγιάς είχαν αρχίσει να ξεκουκουτσιάζουν τα φρούτα….
Αδημονούσε όμως… ήθελε γλυκό γρήγορα… δεν θα καθόταν να ακούσει τις γαργαλιστικές λεπτομέρειες από το κουτσομπολιό της γειτονιάς… μόνο που πήρε το αυτί της κάτι… για την κυρά-Παναγιώτα… την στρίγγλα… το ξωτικό της…
Έτσι έμαθε για αυτήν ότι είχε έρθει από πολύ μακριά, από τη Μακεδονία. Την είχε αγαπήσει ο γιος του τρανού του Καραγιάννη, σε ένα ταξίδι για εμπορικές του υποθέσεις. Ορφανή προσφυγοπούλα ήταν με μόνη περιουσία τα μαύρα κατσαρά μαλλιά της… κάποιος ρεμπέτης την είχε τραγουδήσει κιόλας… ύμνησε τα κάλλη της με περίπλοκα ταξίμια στο ούτι του… Την έφερε στην πόλη αυτή του νότου… τότε στην ύστερη ακμή της «μαυρομάτας» της σταφίδας.. Μόνο που δεν ήξερε ότι είχε- στο μεσοδιάστημα της απουσίας του- έρθει απρόσκλητος ο περονόσπορος στη σοδειά… και έτσι είχε φαλιρίσει η ακμάζουσα επιχείρηση τους. Μόνη λύση ο γάμος με τη κόρη του τοκογλύφου του Λαλαίου. Έτσι η Μαλάμω από τα ορεινά έγινε η Καραγιαννιά, που τώρα με τη γιαγιά Σταθούλα ξεκούκιζαν τα βύσσινα… Η Παναγιώτα ξέμεινε σε μια αυλή… η πρώην αρραβωνιαστικιά… και γερνούσε γρήγορα… πολύ… Ο χρόνος δε σεβόταν τίποτα… Σαν κείνη την αρχαία τη Μέδουσα.. έμοιαζε πια!!! Μόνο που δεν μπορούσε να κάνει κακό σε κανέναν και δε χρειαζόταν να φανεί από τα βράχια, παραδίπλα του τοπικού λιμανιού κάποιος Περσέας να σώσει τον τόπο…
Η μικρή Σταθούλα…. Ντράπηκε πολύ… Έλεγε την Παναγιώτα «στρίγγλα»;;; Κάτι έπρεπε να κάνει για να ζητήσει συγνώμη… Έτρεξε στο θείο της…
-Θείε σας παρακαλώ, θέλω μια κούτα σέρτικα και θα πω στο μπαμπά να τα πληρώσει….
-Και τι θα τα κάνεις παλιόπαιδο;;;
-Θέλω να τα χαρίσω στην κυρά- Παναγιώτα , που λέω στρίγγλα και «ξωτικό», να της ζητήσω συγνώμη…
Καμαρωτή η Σταθούλα… με μια κούτα σέρτικα Ξάνθης- τα καλύτερα- κατέβαινε το δρόμο… Στάθηκε στην αυλή της γιαγιάς της… Το γλυκό έβραζε πια, σχεδόν είχε δέσει… Πρόλαβε να γευτεί το ηδονικό ξάφρι και το δεμάτι με τα κλαδιά της αρμπαρόριζας!!!
-Γιαγιούλα… Σήμερα.. «μεγάλωσα»… Κατάλαβα κάτι, και πρέπει να συγχωρεθώ…
-Μικρή μου! τι λες τώρα;;; Είσαι παιδί – αθώο πλάσμα.
-Γιαγιούλα… συγχώρεσε με… για το γάλα που χύνω κρυφά στο νεροχύτη… για την αυθάδη συμπεριφορά μου.. για τα ψέματα που λέω….
-Σταθούλα!!! …Τα ξέραμε όλα… πράγματι σήμερα «μεγάλωσες»… Είναι το βύσσινο- γλυκό… η κάθαρση… Χαίρομαι για σένα… Περίμενε λίγο… Η Καραγιαννιά θέλει να πας εσύ το βαζάκι- δώρο στην Παναγιώτα- σε συγχώρεση για τα νιάτα και τον έρωτα που –άθελα της- της στέρησε… Και μην ξεχάσεις … στης Μαργαρώς τον τάφο… το μεγαλύτερο μπουκάλι….
-Γιαγιά!!! Ναι!!! Αλλά όταν μεγαλώσω… θα έχω και γω βυσσινόκηπο….
Η αρχική εκδοχή εδώ…. σε “μυστικό μπλοκ”: https://cook-yf.blogspot.com/2007/08/blog-post.html?fbclid=IwAR26445I1L5wBfsOOcbtfAqmWeXOBxs6wEaVeWyQNGxxrsABmhChp_G_Jkc
