Γράφει η Αστάθεια

Με αδημονία περίμενε ο σχεδόν έφηβος Σέργιος το καινούργιο ζευγάρι παπούτσια, που θα παρέδιδε ο τσαγκάρης στο τέλος της βδομάδας. Φέτος ήταν η σειρά του, ο τρίτος από τα οχτώ αγόρια του τσέλιγκα Προκόπη και της παπαδοκόρης Θεοπίστης. Διαβάζοντας το βιβλίο του, που είχε δανειστεί από την βιβλιοθήκη του Κάτω Χωριού, η επιθυμία του να φύγει από το βουνό και την στάνη μεγάλωνε παρά την προτροπή του βιβλιοθηκάριου για την βουκολική και την ειδυλλιακή ποίηση. Δεν ξεχνούσε τις αφηγήσεις του περιηγητή, που είχε περάσει το περασμένο καλοκαίρι κι όταν αντάμωσαν στην κεντρική βρύση του ιστόρησε την ζωή στα πεδινά άστεα, την εύφορη γη, το μεγαλείο της θάλασσας και την αναζήτηση του ορίζοντα… Μοιράστηκε τους πόθους του με τον δάσκαλο, που- προς έκπληξη του- τον προέτρεψε να φύγει αλλά να μην αφήσει τα γράμματα και του χάρισε τα «Αρκαδικά» του Παυσανία για να έχει ένα μπούσουλα στο ταξίδι του.

Όταν παρέλαβε τα παπούτσια έφτιαξε ένα μικρό μπόγο με τα λιγοστά του ρούχα και τα τρία του βιβλία- την Ιλιάδα, την Οδύσσεια και τα Αρκαδικά. Πριν χαιρετήσει την οικογένεια έφτιαξε ένα χωνί από εφημερίδα, να το γεμίσει χώμα από τον τόπο του. Με του χούφτες του σκάλιζε τη γη μέχρις που ένιωσε υποψία ριζώματος και τους δυο κοτυληδόνες του φυταδιού της καστανιάς- σαν προσφερόμενο δώρο. Πήγε στο Κάτω Χωριό να ενωθεί με το καραβάνι των χτιστάδων μαστόρων που θα κατέβαιναν στα πεδινά σε ταξίδι κουραστικό που κράτησε κάποια μερόνυχτα αλλά είχε την φροντίδα των μεγαλύτερων…

Όταν επιτέλους πέρασαν την πύλη της Περιτειχισμένης Πόλης, απάγκιασε στην βρύση, που υποδεχόταν τους επισκέπτες. Δρόσισε το φυτάδι του, που πλέον άρχισε να βγάζει τα πρώτα φύλλα. Αναζητώντας μεροκάματο και κατάλυμα τον παρέπεμψαν στο καφενείο των αχθοφόρων και καραγωγέων. Αφού συστήθηκε στους θαμώνες τους είπε ότι επιθυμεί παράλληλα να παρακολουθεί το Εσπερινό Γυμνάσιο της Πόλης. Αυτό συγκίνησε τον Πρόεδρο του σωματείου, τον σεβάσμιο κύριο Ασημάκη, που τον κέρασε υποβρύχιο και ψωμοτύρι και του χάρισε έναν μπακιρένιο κουβά για το φυτάδι.

Τα χρόνια πέρασαν, η καστανιά μεγάλωνε σε βαρέλι πια και ο Σέργιος είχε αποφοιτήσει από το Διδασκαλείον. Τη μέρα του γάμου του με την κόρη του κυρίου Ασημάκη, φύτεψαν στο προικώον χτηματάκι την καστανιά, που –παρά την αντιξοότητα της πεδιάδας- ευδοκίμησε, μεγάλωσε και απέδιδε ετησίως μπόλικα κάστανα δώρο στους ντόπιους- κληρονομιά στις επόμενες γενιές.