Μικροϊστορίες… της στιγμής: Ερωτικό με …μπακαλιάρους
Γράφει η Αστάθεια
Η Αθηνιά, η πρωτότοκη κόρη του κ. Αθανασάκη ήταν μεγαλοκοπέλα δλδ άνω των 25ετών, που ήξερε ότι θα ‘μενε ανύπαντρη, λόγω του στρεβλού ποδιού της, έτσι ανέλαβε την επιστασία των χτημάτων -επί το πλείστον με σταφίδα και αφού είχε αποφοιτήσει από το Σχολαρχείο, είχε την απαιτούμενη γνώση για τις οικονομικές συναλλαγές.
Όταν έφτασε το τρένο στο χωρίον, που χτίσανε και σταθμό δίπλα στο κάτω χτήμα, διευκολύνθηκε η μεταφορά στο γειτονικό λιμάνι του αποξηραμένου καρπού να ταξιδέψει στην Εσπερία.
Εκείνη τη χρονιά, η Αθηνιά αποφάσισε να συνοδέψει αυτή το φορτίο στο λιμάνι, όπου φθάνοντας αμέσως διαδόθηκε ότι ήταν γυναίκα που θα παρέδιδε το κάργκο. Στηριζόμενη στο ασημένιο μπαστουνάκι της, κρατώντας τα τεφτέρια της για τους λογαριασμούς, φορώντας τα ματογυάλια της ζήτησε να συναντήσει τον λογιστή του καραβιού. Μόλις το έμαθε ο καπετάνιος, ο κεφαλλονίτης Ζήσιμος Γερασιμάτος, θέλησε να γνωρίσει την τολμηρή γυναίκα και να συναλλαχθεί αυτός μαζί της. Αφού τακτοποίησαν τα χρειώδη με τα ζύγια και τα έγγραφα, την προσκάλεσε για γεύμα στο γραφείο του, όπου ευχαρίστως αποδέχθηκε την πρόσκληση.
Σε λιτό τραπέζι, ο μάγειρας σέρβιρε δύο πιάτα με κάτι παράξενο για την Αθηνιά… που κολυμπούσε σε σάλτσα ντομάτας και σταφίδες.
Ο καπετάν Ζήσιμος την ενημέρωσε ότι «αφού μας δίνετε σταφίδες, εμείς σας φέρνουμε παστό μπακαλιάρο». Ενθουσιάστηκε με τη γεύση- αφού ήξερε μόνο τους κεφάλους και τα αφρόψαρα που ψαρεύονταν στις εκβολές του ποταμού.
Έτσι ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση για το ψάρι των βορείων θαλασσών, τους Βίκινγκ που το ανακάλυψαν και το «στέγνωσαν», τους Βάσκους που το «πάστωσαν» και τους θρύλους τους ότι το ψάρι μιλά την βασκική γλώσσα, τους Εγγλέζους που το εμπορεύτηκαν, την προαναγεννησιακή προτροπή της Εκκλησίας για βρώση στις νηστείες, που προώθησε την εξάπλωση του σε όλη την Ευρώπη- όχι όμως και στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Η Αθηνιά άκουγε ενθουσιασμένη με ορθάνοικτα τα πράσινα μάτια της και όταν μια μπούκλα από τα καστανά μαλλιά της ξέφυγε από τον σφιχτό κότσο της, ο Ζήσιμος κατάλαβε ότι είχε γοητευτεί από αυτή γυναίκα και συνέχισε να λέγει ιστορίες να παρατείνει την συνάντηση τους, ενώ έπιναν τα τσάι τους.
Στο νησί του οι Βενετσιάνοι έφεραν τον παστό μπακαλιάρο, που οι μαγείρισσες του νησιού τον έφτιαχναν ωραιότατες πίτες.
Λίγο πριν αναχωρήσει το τελευταίο τρένο η Αθηνιά και Ζήσιμος ένιωσαν ότι είχαν ερωτευτεί με αφορμή μία μερίδα παστού μπακαλιάρου με σταφίδες. Ο Ζήσιμος υποσχέθηκε ότι θα της γράφει επιστολές ειδικά από τις χώρες με παράδοση στον μπακαλιάρο.
Τις επόμενες μέρες έφτασε ένα γράμμα από το Ληξούρι… που της εξομολογήθηκε τον έρωτα του και εσώκλειστη μια πρόσκληση από τον «Σύλλογο Επτανησίων Κυριών», που προήδρευε η αδερφή του Καλλιρρόη, να γίνει επίτιμο μέλος δι’ αλληλογραφίας και εσώκλειστη μια σελίδα αντιγραμμένη από το βιβλίο του Ανδρέα Λασκαράτου «Τα μυστήρια της Κεφαλλονιάς» αναφορικά με «Τα δύο πανηγύρια Βαγγελισμού και Βαγιώνε…… οι χριστιανοί τρέχουνε στο Μαρκάτο. Το μπακάλικα τότις έχουνε Γκρεάτ Εξημπισιόν μπακαλάοι και στο κοφίσια μοσκεμένα και αμόσκευτα και σαλούμια κάθε λογής είναι όλα εκθεμένα εις την θρησκευτική όρεξη των χριστιανώνε….»
Από τη Μασσαλία της έγραψε ότι φιλόσοφος Καντ ακόμα και χορτασμένος θα έτρωγε κι ένα ακόμα πιάτο με παστό μπακαλιάρο.
Από το Πόρτο την ενημέρωσε ότι οι Πορτογάλοι έχουν χίλιες συνταγές για παστό μπακαλιάρο.
Στο γράμμα από τον Βισκαϊκό κόλπο της έκανε κι επίσημα πρόταση γάμου, έχοντας χορτάσει με μπακαλιάρο πιλπιλ, που τον βοήθησε να κατανοήσει ότι αυτή η εύθραυστη αλλά δυναμική γυναίκα, με ελεύθερο πνεύμα που δεν θα εγκλωβιζόταν στο μαγερειό για ένα απλό πιάτο φαγητό αλλά θα το είχε μελετήσει διεξοδικά και τις νύχτες θα μιλούσαν για φιλοσοφία και λογοτεχνία, θα ήταν η σύντροφος της ζωής του.
Το επόμενο χρόνο ο καπετάν- Ζήσιμος αποσύρθηκε από τη θάλασσα και έγινε χονδρέμπορος μπακαλιάρου στο χωριό της Αθηνιάς. Ο δε γάμος έγινε σε μια εξέδρα που φτιάχτηκε στο ποτάμι και όλοι γεύτηκαν χίλιες και μια γεύσεις μπακαλιάρου.
Το γαμήλιο ταξίδι τους θα ήταν στην ιβηρική χερσόνησο, διαδρομές στις γεύσεις του μπακαλιάρου, με τελικό προορισμό το Μπιλμπάο και το Σαν Σεμπαστιάν για να φάνε τον αυθεντικό πιλπιλ.
(Πληροφορίες από το διαδίκτυο και το βιβλίο της ΜελίσσαςΣτοΐλη «Και διηγώντας τα να τρως..»- εκδόσεις Κίχλη.)
