Μικρό βαρκάκι

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”80917″ img_size=”full”][vc_column_text]Ψέλλιζε «παππού» μέσα στο σκοτάδι. Δεν κοιμόμουν αλλά έχοντας κλειστά τα μάτια κι έτσι όπως χαλαρώνει το σώμα και το πνεύμα σου πλάι σε μία ψυχούλα, φλέρταρα ανελέητα με την ιδέα να παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα. «Παππού» «παππού», συνέχιζε να επαναλαμβάνει ρυθμικά, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θ’ αποκριθώ. «Τ’ είναι;», απάντησα βαριεστημένα. «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω  εξερευνητής και θα εξερευνώ τα πιο μεγάλα βουνά. Ή καλύτερα θα εξερευνώ τους ωκεανούς και τον βυθό της θάλασσας. Ή ίσως καλύτερα θα πετάξω ψηλά στο διάστημα και θα βλέπω τα πιο φωτεινά αστέρια που βλέπουμε κι από τη γη».  Συγκατένευσα νοερά στον ονειρικό της πλούτο.  Σε λίγο την πήρε ο ύπνος.  Γεμάτος υποσχέσεις για το μέλλον που ανοιγόταν μπροστά της σαν λευκή σελίδα, και αυτή θα έγραφε την δική της ιστορία.

Θυμήθηκα κάτι στίχους της Ιουλίτας Ηλιοπούλου

«Τόσος κόπος χρόνων, τόση επιμονή, τόση επιθυμία, τόση διάψευση. Πρωί. Μικρά με διπλό πανάκι. Πόσα άραγε έφτασαν απέναντι στην ακτή. Όνειρα;

Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα πραγματοποιήσει κανένα από αυτά. Σημασία  όμως σε αυτήν την ηλικία έχει να πιστεύει ότι μπορεί. Κι ας φτάσει κι αυτή με τη σειρά της, όπως οι περισσότεροι από εμάς, να διαψευστεί από την αδυσώπητη πραγματικότητα.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]