Κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του σκηνοθέτη Νίκου Θεοδοσίου «Από τον Θεόφιλο στην Κοτραμπάντα»

Σε λίγες μέρες, από τις εκδόσεις του «Σκασιαρχείου», με τέσσερις ιστορίες για τον κινηματογράφο

Μετά το τελευταίο εξαιρετικό βιβλίο του “Όταν ο κινηματογράφος πήγε στο ελληνικό σχολείο και γύρισε με κλάματα” όπου πραγματεύεται το χρονικό της “ταραγμένης” σχέσης του κινηματογράφου με τη δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα από το 1900 ως το 1997,  ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής της Camera Zizanio  Νίκος Θεοδοσίου, έχει στα σκαριά την έκδοση του επόμενου, με επίκεντρο τον κινηματογράφο!

Όπως προανήγγειλε ο ίδιος, σε λίγες μέρες κυκλοφορεί από τις εκδόσεις του «Σκασιαρχείου» το νέο του βιβλίο «Από τον Θεόφιλο στην Κοτραμπάντα» με τέσσερις ιστορίες για τον κινηματογράφο. Ο Νίκος  Θεοδοσίου μέσα από την σελίδα του στο φβ μας δίνει μια πρώτη γεύση του βιβλίου:

«Τέσσερις πραγματικές ιστορίες με ήρωες παιδιά που από μικρή ηλικία ανακάλυψαν τον κόσμο του κινηματογράφου και μαγεύτηκαν. Σε εποχές δύσκολες που σημαδεύτηκαν από τη Μικρασιατική καταστροφή, τον Πόλεμο, τη δικτατορία των Συνταγματαρχών. Αλλά και εποχές που οι αίθουσες των κινηματογράφων στις πόλεις και τα καφενεία στα χωριά γέμιζαν από παθιασμένους θεατές που αναζητούσαν ένα ταξίδι στο όνειρο…

Από την ιστορία του μικρού Λευτέρη:

…Αλλά δεν ήταν μόνο ονειροπόλος ο Λευτέρης. Του άρεσαν τα μηχανήματα. Του άρεσε να τα δουλεύει, να τα μαστορεύει. Τη μεγαλύτερη εντύπωση στο «Αθήναιον» του έκανε η μηχανή προβολής. Ένα μαύρο, σαν τέρας μηχάνημα που έβγαζε φως, φωτιά θα μπορούσε να πει κανείς, από παντού.

Ήτανε τη πρώτη φορά που ανέβηκε δειλά τα σκαλιά της μικρής καμπίνας. Ο μηχανικός προβολής γύριζε με ρυθμό μια μανιβέλα κι οι μπομπίνες με την ταινία γύριζαν κι αυτές κι ένα κρακ κρακ δυνατό ακουγόταν συνέχεια.

– Έλα να γυρίσεις να φτιάξω το κάρβουνο, ακούει το μηχανικό.

– Εε, ψέλλισε ο Λευτέρης

– Να φτιάξω το κάρβουνο ρε στούρνο! Έλα δω!

Πλησίασε δειλά. Ο μηχανικός του βούτηξε το χέρι και τόβαλε πάνω στη μανιβέλα.

– Γύρνα συνέχεια, μη σταματάς.

Άρχισε να γυρίζει. Στην αρχή δεν κατάλαβε τι έκανε. Έβλεπε μόνο να ξετυλίγεται το φιλμ από ένα καρούλι που ήταν ψηλά και να τυλίγεται στο άλλο που ήταν κάτω. Σαν ένα ατέλειωτο φίδι ήταν το φιλμ. Προσπάθησε να δει τις εικόνες πάνω του αλλά δεν τα κατάφερε. Δεν ήταν σαν το μηχανάκι που είχε στη Σμύρνη. Ίσως αυτή η ταχύτητα που έτρεχε το φιλμ να έδινε την αίσθηση της κίνησης…»