Κορονοϊός και τηλεκπαίδευση

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”107358″ img_size=”full”][vc_column_text]

Του Στράτου Στρατηγάκη

Μαθηματικού – Ερευνητή

Ο κορωνοϊός εγκαταστάθηκε για τα καλά στη ζωή μας, αυξάνοντας την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Γιατρός δεν είμαι για να δίνω οδηγίες και συμβουλές, αλλά πρέπει να πω ακόμη μια φορά προς τους γονείς: τα σχολεία έκλεισαν, όχι για να προστατεύσουν τα παιδιά μας, αλλά για να προστατεύσουν τους παπούδες και τις γιαγιάδες των παιδιών μας. Συνεπώς μην ανησυχείτε για τα παιδιά σας, αλλά για τους γονείς σας.

Ο ιός που άλλαξε τη ζωή μας, πέρα από το φόβο που σκόρπισε, μπορεί να φέρει και κάτι καλό: την ψηφιακή εξέλιξη της χώρας μας, που είναι τρίτη από το τέλος στην Ευρώπη, μπροστά μόνο από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.

Το κλείσιμο των σχολείων πυροδότησε την προσπάθεια για εξ αποστάσεως εκπαίδευση, την τηλεκπαίδευση, δηλαδή . Η ανάγκη είναι μεγάλη. Οι Πανελλαδικές Εξετάσεις θα γίνουν, ελπίζω στην ώρα τους, οι μαθητές χρειάζεται να συνεχίσουν την προετοιμασία τους, με την καθοδήγηση των καθηγητών τους. Έτσι όλοι άρχισαν να αναζητούν λύσεις. Η Υπουργός Παιδείας έσπευσε να δηλώσει, σήμερα στις 13/3 ότι το Υπουργείο είναι έτοιμο για την υλοποίηση της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Ευτυχώς βρέθηκαν τρεις εταιρείες που προσφέρθηκαν να υλοποιήσουν την εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση και μάλιστα δωρεάν.

Είναι περιττό να πούμε ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι σοβαρή υπόθεση και δύσκολο εγχείρημα, για να το εξευτελίζουμε με προχειρότητες, γιατί ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να δοκιμαστεί άρον άρον, να δημιουργήσει προβλήματα αντί να λύσει και η αποτυχία του να φέρει πισωγύρισμα.

Οι δυνατότητες που υπάρχουν ξεκινούν από τα απλά: ανάθεση εργασιών στους μαθητές από τους καθηγητές τους μέσω e-mail, βιντεοσκοπημένα μαθήματα, προχωρούν σε ζωντανή επικοινωνία μέσω Skype, για να φτάσουν στο μέγιστο με τις εικονικές τάξεις. Φυσικά τα εργαλεία που δημιουργούν τάξεις δεν είναι δωρεάν. Το πρώτο ζήτημα είναι το ζήτημα του κόστους και ποιος θα το πληρώσει. Η χρήση των απαιτούμενων server κοστίζει.

Το δεύτερο και σημαντικότερο ζήτημα είναι η ίδια η διδασκαλία. Το να δημιουργήσεις την εικονική τάξη είναι το εύκολο, αφού τεχνικά υπάρχουν λύσεις. Ποιος, όμως, θα διδάξει; Ο ανασταλτικός παράγοντας εδώ είναι ο ψηφιακός αναλφαβητισμός του πληθυσμού γενικά. Φανταστείτε ότι υπάρχουν καθηγητές που δεν γνωρίζουν ούτε ένα e-mail να στείλουν. Αυτοί αυτομάτως δεν μπορούν να συμμετάσχουν στη διαδικασία. Αλλά και αυτοί που μπορούν δε σημαίνει ότι γνωρίζουν πως να διδάξουν, αφού οι συνθήκες δεν είναι ίδιες. Στην εικονική τάξη μπορεί να υπάρχει οπτική και ακουστική επικοινωνία, αλλά δεν είναι το ίδιο με τη φυσική τάξη. Μπορεί ο μαθητής να είναι παρών, αλλά να μην είναι εκεί, γιατί μπορεί να παίζει με το κινητό του και να μην παρακολουθεί. Ο καθηγητής θα δυσκολευτεί πάρα πολύ να κάνει το μάθημά του ελκυστικό, γιατί θα προσπαθεί, ταυτόχρονα με το μάθημα να μάθει τον τρόπο. Οι ειδικοί λένε ότι το μάθημα είναι πιο κουραστικό για τον μαθητή από το μάθημα στη φυσική τάξη.

Φυσικά υπάρχουν και εκείνες οι φωνές που λένε ότι δεν έχουν όλα τα παιδιά internet, συνεπώς πως θα παρακολουθούν το μάθημα. Πρόκειται για τους ίδιους που έλεγαν. όταν εφαρμόστηκε το μέτρο για την ηλεκτρονική υποβολή της δήλωσης του φόρου εισοδήματος, ότι οι παππούδες δεν μπορούν να υποβάλουν ηλεκτρονικά τις δηλώσεις τους. Είναι προφανές, ότι οι ηλικιωμένοι δεν έχουν ευχέρεια με την τεχνολογία, αλλά αυτό δεν μπορεί να σταθεί ανασταλτικός παράγοντας στην εξέλιξη. Στην τηλεεκπαίδευση, όμως, έχουμε να κάνουμε με παιδιά που έχουν όλα smartphone και internet. Συνεπώς αυτό δεν ισχύει. Πρόκειται, απλά, για την κεκτημένη ταχύτητα αποστροφής προς την τεχνολογία.

Όλα αυτά καθιστούν το εγχείρημα δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Σημασία έχει να ξεκινήσει η προσπάθεια και να μπει το νερό στ’ αυλάκι. Να προσπαθήσουμε να ακολουθήσουμε αυτό που γίνεται στον κόσμο. Για να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη φορά.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]