“Κολοκοτρώνης φώναξε κι όλος ο κόσμος τρόμαξε” του Γιώργου Ευθυμίου – Α’ Μέρος

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”151347″ img_size=”full”][vc_column_text]Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ

Του Γιώργου Ευθυμίου, Εκπ/κού

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είναι μια από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του αγώνα της ανεξαρτησίας της Πατρίδας μας.

Είναι γνωστό πως ο εφτάχρονος ιερός υπέρ της Ελευθερίας της χώρας μας αγώνας ανέδειξε πολλούς υπέροχους εθνικούς αγωνιστές, που θυσίασαν τα πάντα στο βωμό της Πατρίδας, όπως είναι ο σεπτός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ , Ρήγας Φεραίος, Αθανάσιος Διάκος, Παπαφλέσσας, Μάρκος Μπότσαρης, Καραϊσκάκης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Μιαούλης, Κανάρης και τόσοι άλλοι από το Σουλιώτη Καλόγηρο Σαμουήλ μέχρι τον αφανή πολεμιστή του Μεσολογγίου. Ανάμεσα όμως σ’ όλες τις ηρωικές αυτές μορφές λάμπει σαν άστρο πρώτου μεγέθους ο Γέρος του Μωριά.

Ο ακατάβλητος αυτός ήρωας, ο μεγαλοφυής στρατάρχης, ο γενναίος πολεμιστής, ο εύστροφος διπλωμάτης, που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στη μεγάλη υπόθεση της Ελευθερίας της Πατρίδας μας, ευτύχησε να την δει ελεύθερη, όπως ονειρεύτηκε ο ίδιος και όπως του ευχήθηκε ο πατέρας του Κωνσταντίνος.

Ήταν απόγονος μεγάλης και τιμημένης οικογένειας, που, επί τρεις συνεχείς αιώνες, με ακατάβλητο σθένος και υπεράνθρωπη ανδρεία, πολέμησε, για να αποτινάξει το σκληρό Τουρκικό ζυγό και να επαναφέρει τη θεά Ελευθερία στην Πατρίδα μας.
Ήρθε στον κόσμο κατά το γλυκοχάραγμα της 3 Απριλίου του 1770, τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, κάτω από μια βελανιδιά στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας.

Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε με την οικογένειά του στον Πύργο της Καστάνιτσας , που τελικά οι Τούρκοι τον κύκλωσαν για δέκα μέρες. Την εντέκατη ο Τούρκος αρχηγός τους μήνυσε: “Ποιος ειν’ ο Κωνσταντίνος, που τον λένε Κολοκοτρώνη; Να ΄ρθει με την οικογένειά του να προσκυνήσουν, ραγιάδες να γινούνε.”

Πατέρας και γιος με περηφάνεια του απάντησαν : “Δεν προσκυνούμε, Αλή-μπέη, ο νους σου μη το βάνει, τ΄ άρματα δεν τα δίνουμε να γίνουμε ραγιάδες.”

Κι έκαναν την έξοδο με αυταπάρνηση, αλλά ο Κωνσταντίνος, ο πατέρας του Θεόδωρου, σκοτώθηκε, ενώ εκείνος σώθηκε με λίγους, που μπόρεσαν να διαφύγουν.

Στα 15 του χρόνια ο Θεόδωρος ορίσθηκε από τους κλέφτες αρματωλός στο Λεοντάρι. Αυτό ήταν τιμή για το όνομά του, αλλά και αναγνώριση της προσωπικής του αξίας.

Από την εποχή αυτή άρχισε η επίσημη γνωριμία του με τα όπλα.

Είκοσι χρονών παντρεύτηκε την κόρη του προεστού του Λεονταρίου κι έγινε από τους πρώτους νοικοκυραίους. Μα οι Αλβανοί και οι Τούρκοι δεν τον άφηναν ήσυχο. Ζητούσαν ευκαιρία να τον εξοντώσουν.

Γι’ αυτό αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει την ήρεμη οικογενειακή ζωή και να ζητήσει καταφύγιο στα λημέρια του περίφημου αρχηγού Ζαχαριά της Μάνης, του οποίου πήρε το τιμημένο όνομα ο σύγχρονος αγωνιστής Καπετάν Ζαχαριάς, αρχηγός του ΕΛΑΝ (κατά την Εθνική Αντίσταση 1941 -44) από το Χελιδόνι.

Εκεί, στην περιοχή της Μάνης, έμεινε ώσπου να κατορθώσει να φύγει στη Ζάκυνθο, για να υπηρετήσει στον Αγγλικό στρατό με το βαθμό του Ταγματάρχη.

Αλλά δεν ικανοποιείται κι εκεί. Νοσταλγεί τα βουνά της Πελ/νήσου, γιατί φλέγεται από την επιθυμία να εκπληρώσει την ευχή του πατέρα του “να διώξει τους Τούρκους από το Μωριά„. Λέγεται πως εκεί στη Ζάκυνθο έπαιρνε το μικρό γιο του, τον ανέβαζε σ΄ ένα ύψωμα, απ΄ όπου του έδειχνε την Πελ/νησο και τα βουνά της και του έλεγε “Εκεί έζησαν οι πρόγονοί μας. Τώρα η γη εκείνη στενάζει στο ζυγό„.

Στην κατάσταση αυτή τον βρίσκουν οι απεσταλμένοι της Φιλικής Εταιρείας, που τον καλούν να γυρίσει στην Πελ/νησο, για να την επαναστατήσει. Ο Κολοκοτρώνης ολοπρόθυμα δέχεται και ξαναγυρίζει στη Μάνη.

Με τη φλόγα της ψυχής του θερμαίνει και εμψυχώνει το λαό, που και η είδηση μόνο ότι επέστρεψε, σκόρπισε ενθουσιασμό σ’ όλους τους Έλληνες, ενώ τρομερή ανησυχία βασανίζει τους Τούρκους.

Με απόλυτη μυστικότητα στρατολόγησε 300 παλληκάρια και, όπου περνούσε, τον υποδέχονταν με ζητωκραυγές και επευφημίες.
Δεν άργησε δε να καταστρώσει το πολεμικό του σχέδιο για την εκ μέρους του και των παλικαριών του πολιορκία της Τριπολιτσάς και για την καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια, όπου και θριάμβευσε.

Μετά από τις δυο αυτές νίκες του, έγινε ο θρυλικός ήρωας και το άστρο του μεσουράνησε λαμπρότατο όχι μόνο στην Πελ/νησο αλλά και σ’ όλη την Ελλάδα και σκόρπισε παρηγοριά και ελπίδα σ’ όσα τμήματά της δεν είχαν ακόμη ελευθερωθεί.

Έπεται συνέχεια…

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]