Είπα να πανηγυρίσω  για την έκπτωση του Πάνου Καμμένου από τον θρόνο του συγκυβερνήτη, τα μαγείρεψαν ή δεν τα μαγείρεψαν με τον Τσίπρα, αδιάφορο.

Να πανηγυρίσω για την απαλλαγήαπό τις πλήθος γραφικότητες με ακροδεξιό φορτίο- όλες τους –στρατιωτικές στολές, εξτρά παρελάσεις, εικονολατρίες,ομαδικές παραιτήσεις βουλευτών κτλ.

Όσο και για  τον ωμό  εκβιασμό που ασκούσε κάθε τόσο, ακόμα κι αν ήταν τζάμπα μαγκιά : τη ρίχνω την κυβέρνηση, αύριο, τώρα, χτες, καλά, σε λίγο.

To ξέρανε καλά οι περισσότεροι εδώ και αρκετό καιρό. Από την πρώτη στιγμή που τέθηκε στο τραπέζι της δημόσιας διαβούλευσης η προοπτική μίας επίλυσης για το ζήτημα της ονομασίας του γειτονικού κρατιδίου φαινόταν πως η ρήξη  θα ήταν αναπόφευκτη.

Έλα μου όμως που δεν μ αφήνει η άλλη πλευρά του τσίρκου, όπως εμφανίζονται πια απαξάπαντα τα αντιπολιτευτικά κόμματα. Που θα τα συνοδεύει εσαεί (λέμε τώρα, σαν να μην ξέρουμε την εθνική μας αμνησία) η τυχοδιωκτική στάση τους στο Μακεδονικό.

Για τα όπλα του Κυριάκου που θα εξαντλούσε μέχρις  εσχάτων για να μην περάσει η συμφωνία των Πρεσπών. Για κείνη την έρμη πρόταση μομφής που πάντα κραδαίνει και ποτέ δεν τόλμησε να καταθέσει. Ίσως γιατί θέλει να την χρησιμοποιήσει όταν ο Τσίπρας αποφασίσει να προκηρύξει εκλογές.

Για τα go back της Φώφης, τον ανένδοτο μέχρι την στρατηγική ήττα του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Τι καημός κι αυτός να αναλογίζεσαι περασμένα μεγαλεία και να προσδοκάς ότι πάλι με χρονιά και καιρούς πάλι δικά σου θάνε.

Για τον Σταύρο και το Ποτάμι του που τόσο άδοξα ναυάγησε,  όταν οι αργοναύτες του  Αμυρας και Ψαριανός ανακάλυψαν όψιμα ότι είχε μετατραπεί σε ένα διαρκές εκκρεμές και  το έριξαν στις ξέρες .Τι να πεις, ας οψωνται οι Κίρκες (έδρες) του Κυριάκου. Μόνο που ξέχασαν ότι την προδοσία πολλοί αγάπησαν τους προδότες όμως κάνεις.

Διευκρινίσεις, για να μην κοροϊδευόμαστε: Πίστευα εξαρχής και πιστεύω ακόμα πως ήταν μονόδρομος η συγκυβέρνηση με τον Καμμένο. Αφού έτσι κι αλλιώς κανένας άλλος δεν προσφερόταν να λερώσει το καθαρό του κούτελο, συνεργαζόμενος με τον «λαϊκιστή» και «αναξιόπιστο» και δεν συμμαζεύεται Τσίπρα.

Από την άλλη, η απολύτως εύλογη κριτική για τη συνεργασία αριστερού κόμματος με εθνικιστικό και γενικότερα ακροδεξιό κόμμα μόνο από τα αριστερά μπορεί να προέρχεται, μόνο ανάμεσα σε αριστερούς νοείται.

Αλλιώς, θυμόμαστε, ελπίζω, ακόμα, ότι η πρώτη συγκυβέρνηση με την ακροδεξιά και το πανηγυρικό ξέπλυμά της έγινε, χωρίς μάλιστα ουσιαστικό λόγο, από το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, που αγκάλιασε, μαζί και με τη Ν.Δ., το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη.

Κι έκανε μάλιστα υπουργούς Βορίδη και Άδωνη. Η αρχή του Τσίρκου.

Είπαμε όμως, εθνική αμνησία. Και προπάντων υπερ-πατριωτισμός…