Του Γιάννη Μπέζου

Είναι πολλά τα καλοκαίρια που έχουν περάσει και ποτέ δεν στερεύει η επιθυμία των θεατρίνων για εξορμήσεις στα θέατρα της πρωτεύουσας και της περιφέρειας. Η ιδιαιτερότητα της θεατρικής παράστασης κάτω απ’ τα αστέρια (όταν δεν βρέχει) είναι η ετήσια πρόκληση για ηθοποιούς και θεατές.

Προσωπικά έχω γυρίσει την Ελλάδα κάμποσες φορές με ρεπερτόριο διαφορετικό και ανακαλύπτω ότι το ξεβόλεμα από την κλειστή αίθουσα, όπου αισθάνεσαι πιο προστατευμένος, προσθέτει ευθύνες αλλά και γοητεία. Η χώρα μας διαθέτει κάθε καλοκαίρι κάμποσα φεστιβάλ (!) στο πλαίσιο των οποίων πραγματώνονται και οι παραστάσεις μας. Οι περισσότεροι χώροι δεν είναι και οι πιο κατάλληλοι για θέατρο, αλλά παρ’ όλα αυτά όταν μπαίνει η ανάσα του κοινού ξεχνιούνται όλα!

Υπερασπίζομαι την άποψη ότι το θέατρο είναι λαϊκή υπόθεση, δηλαδή διπλά δύσκολο το εγχείρημα όταν πρέπει να επικοινωνήσεις με ανθρώπους χωρίς να απαιτείς πιστοποιητικά πνευματικότητας. Τα μεγάλα φεστιβάλ της Επιδαύρου και της Αθήνας έχουν φυσικά τις προϋποθέσεις να φιλοξενούν παραστάσεις οι οποίες προστατεύονται, κατά κάποιον τρόπο, και επικοινωνιακά και οικονομικά. Αν έχουν αντίκρισμα ή όχι θα κριθεί από το κοινό και τον χρόνο. Τα δύσκολα αρχίζουν όταν φεύγουμε από την αγκαλιά της κρατικής προστασίας και ανοίγουμε ταμείο.

Κι όμως, το θέατρο αφήνει ισχυρό ίχνος εκεί που συνήθως δεν το περιμένουμε. Στους ανυποψίαστους! Στους μη ειδικούς! Στους ανθρώπους που δίνουν το μεροκάματό τους για να κάνουν ένα ζωογόνο διάλειμμα στην καθημερινότητά τους. Που επιθυμούν κατά κάποιον τρόπο, έστω και χωρίς να το καταλαβαίνουν, να μοιραστούν μαζί μας ένα δίωρο κι ας είναι απλά ψυχαγωγικό (άλλη παρεξηγημένη λέξη).

Περιχαρακωμένοι στον κόσμο μας εμείς οι καλλιτέχνες δεν παίρνουμε χαμπάρι ότι αρκετές φορές οι θεατές μας προπορεύονται! Είναι τυχαίο ότι υπάρχουν το καλοκαίρι που περνάμε δύο παραστάσεις με έργα των μεγάλων κλασικών που κάνουν μεγάλη επιτυχία;

Ο Σέξπιρ με το «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας» (Αιμίλιος Χειλάκης, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Αθηνά Μαξίμου) και ο Μολιέρος με τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» (Πέτρος Φιλιππίδης). Μήπως αυτοί ήξεραν κάτι παραπάνω;