Όσο περνούν οι μέρες, το πραγματικό σχέδιο Μητσοτάκη – Θεοδωρικάκου αρχίζει να γίνεται αντιληπτό στο πανελλήνιο. Ας μην ανησυχούν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται να υπάρξουν απολύσεις, διαθεσιμότητες, περικοπές μισθών και τέτοια μπανάλ πράγματα. Αλλού πηγαίνει η υπόθεση κι αυτό ακριβώς είναι το επικίνδυνο, τόσο για τη συνοχή της κοινωνίας όσο και για το μέλλον της Δημοκρατίας.
Απ’ ό,τι φαίνεται, η πολιτική που προτίθεται ν’ ακολουθήσει η Νέα Δημοκρατία είναι ένα συνονθύλευμα νεοφιλελεύθερης ρητορικής και λαϊκίστικης πρακτικής – κι όχι το αντίστροφο. Πάρτε για παράδειγμα τις επενδύσεις που είχαν υποσχεθεί πριν τις εκλογές. Όλα δείχνουν ότι μιλάμε για τετριμμένα και «εύκολα» πράγματα: να μπουν άρον – άρον οι μπουλντόζες στο Ελληνικό, να απελευθερωθεί η Ελντοράντο, να βγεί στο σφυρί η ΔΕΗ και να ιδιωτικοποιηθούν όσα λιμάνια έχουν απομείνει. Στα γρήγορα όλα και όπως νά’ναι. Πιθανότατα το ίδιο επιφυλάσσεται στα Νοσοκομεία, καθώς και στα Σχολεία, μέσω της μείωσης της κρατικής εποπτείας και εισαγωγής της περίφημης «αυτονομίας» σε δεύτερο χρόνο. Η αρχή μπορεί να γίνει μάλιστα με τα έρμα τα Πρότυπα Σχολεία, με το πρόσχημα της «αριστείας».
Αναμφισβήτητα, οι εμπροσθοβαρείς παραχωρήσεις στους ιδιώτες, μαζί με την προνομιακή μεταχείρισή τους από φορολογικής πλευράς, θα δημιουργήσουν μια πρόσκαιρη αύξηση της απασχόλησης και μια επίφαση «ανάπτυξης» (το έργο τόχουμε ξαναδεί με τους Ολυμπιακούς Αγώνες). Παράλληλα, η παράδοση του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος στους χορηγούς – μια ιδέα που προωθούσαν επίμονα οι Ραν Ταν Πλαν του ΔΝΤ – θα μειώσει τις δημόσιες δαπάνες για την Παιδεία. Η κουτοπονηριά επί του προκειμένου έγκειται στο εξής: στο μέλλον, υπεύθυνη για τις μη-προσλήψεις εκπαιδευτικών δεν θα είναι πλέον η κυβέρνηση, αλλά οι ποικιλώνυμοι χορηγοί των Σχολείων και οι Δήμοι.
Αν και όλα αυτά ακούγονται καλά ως κυβερνητικό αφήγημα, το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν συνιστούν μια συνεκτική στρατηγική στο πλαίσιο των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων. Οι σοβαροί νεοφιλελεύθεροι δεν αρκούνται σε φλιναφήματα. Επιδιώκουν δομικές αλλαγές, που εξασφαλίζουν πιο μακροπρόθεσμα τους όρους αναπαραγωγής του συστήματος. Δείτε π.χ. τη διαφορά που έχουν τα λεγόμενα του Μητσοτάκη με τη γραμμή της Ξαφά. Η Ξαφά κυριολεκτεί όταν λέει ότι θα πρέπει να περικοπούν δραστικά οι συντάξεις και να απολυθεί το μισό δημόσιο. Η μεν περικοπή των συντάξεων θα έσπρωχνε τον κόσμο – εκ των πραγμάτων – στην ιδιωτική ασφάλιση. Οι δε μαζικές απολύσεις θα δημιουργούσαν έναν ακόμα «εφεδρικό στρατό» αποτελούμενο από ανθρώπους που ψάχνουν απεγνωσμένα και επειγόντως για δουλειά. Η αυξημένη ζήτηση εργασίας θα έριχνε de facto τους μισθούς, θα καθιστούσε εκτός τόπου και χρόνου τις συλλογικές συμβάσεις και θα αύξανε ακόμα περισσότερο την κερδοφορία. Όπως έχουμε ξαναπεί, το τι θα συνέβαινε μετά δεν απασχολεί Γαία πυρί μιχθήτω, σου λέει. Αργά ή γρήγορα θα εφευρεθεί κάτι άλλο και τότε το σύστημα θα βρίσκεται σε ακόμα καλύτερη θέση.
Ο Μητσοτάκης αδυνατεί να ακολουθήσει αυτή τη συνταγή, γιατί θέλει πρωτίστως να αναπαραγάγει τον εαυτό του. Και επειδή απ’ τη μια σταδιοδρομεί ως νεοφιλελεύθερος, ενώ απ’ την άλλη επειδή δεν αντέχει το πολιτικό κόστος που έχουν οι νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις, είναι αναγκασμένος να αυτοσχεδιάσει.
