Κατάθεση ψυχής από τον Δ. Σιμόπουλο: Παλεύοντας με τον καρκίνο…: 7 Ιουλίου 2021: Επέτειος 1000 ημερών

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”139574″ img_size=”full”][vc_column_text]*Του Διονύση Σιμόπουλου

Έχουν περάσει 1.000 ακριβώς ημέρες (από τον Οκτώβριο του 2018) από την πρώτη μου διάγνωση καρκίνου στο πάγκρεας που εντοπίστηκε από μια ετήσια εξέταση αίματος ρουτίνας. Η πρόγνωση τότε ήταν όντως τραγική: έξη μήνες (180 ημέρες) ζωής εάν δεν έκανα τίποτα. Γεγονός που (ομολογώ) με ενθουσίασε τότε γιατί γνώριζα από φίλους ότι το πάγκρεας δεν χωρατεύει, κι εγώ (πριν από την ιατρική πρόγνωση) θεωρούσα ότι μου απέμεναν μερικές μόνο ημέρες ζωής. Μετά όμως από μια σειρά 8 δόσεων (διάρκειας 5 ωρών μια φορά κάθε δύο εβδομάδες) σκληρής χημειοθεραπείας (με ορισμένες παρενέργειες) που είχε μόλις εγκριθεί από τον Αμερικανικό FDA και την μετέπειτα επέμβαση παγκρεατικής δωδεκαδακτυλοτομής (επέμβαση κατά WHIPPLE) τον Απρίλιο του 2019, οι ανά τρίμηνο σχετικές εξετάσεις μου έδειχνα ότι όλα πήγαιναν μια χαρά.

Τον περασμένο Ιανουάριο (2021) όμως η αξονική τομογραφία και το μετέπειτα PET scan εμφάνισαν δευτερογενή μετάσταση σε ένα σημείο στο συκώτι.

Κι έτσι ανήμερα Τσικνοπέμπτης (4/3) άρχισα την πρώτη δόση ενός νέου πρωτοκόλλου χημειοθεραπείας (διάρκειας μίας περίπου ώρας μία φορά την εβδομάδα επί τρεις εβδομάδες με μία εβδομάδα ρεπό). Κι όμως, δύο μέρες αργότερα, άσχετες παράπλευρες δυσκολίες με ανάγκασαν να διακόψω τη θεραπεία για να τακτοποιήσω τα νέα προβλήματα. Την ίδια εκείνη ημέρα (6/3) τα παράπλευρα προβλήματα (μια προστατίτιδα, άσχετη με τη χημειοθεραπεία) ανέβασε τον πυρετό μου πάνω από τους 39ο C. Έτσι αναγκάστηκα να σταματήσω την χημειοθεραπεία και να μου αρχίσουν την χορήγηση δύο ειδών σκληρών αντιβιοτικών που τελικά καταπολέμησαν την επιπλοκή.

Με τα παράπλευρα λυμένα ξεκίνησα μια νέα σειρά εβδομαδιαίων θεραπειών, με τους γιατρούς (κι εμένα) ιδιαίτερα αισιόδοξους, γιατί όπως μου είπαν “τα δύο τελευταία χρόνια έχουμε στη διάθεσή μας κι άλλα νέα πολλά υποσχόμενα φάρμακα !” Κι έτσι η θεραπεία συνεχίστηκε με συνολικά 9 εβδομαδιαίες δόσεις. Οι παρενέργειες των νέων φαρμάκων ήταν όντως ιδιαίτερα σκληρές με αποτέλεσμα μία τρομερή εξάντληση, χάσιμο βάρους 10 κιλών, και μαζί τους μαλλιά και φρύδια. Παρόλα αυτά η τελευταία αξονική τομογραφία έδειξε ότι ο οργανισμός μου φαίνεται ότι ανταποκρίθηκε θετικά στη θεραπεία (παρόλη την εξάντληση που επέφεραν τα φάρμακα), ενώ οι ειδικές εξετάσεις αίματος δείχνουν συρρίκνωση των καρκινικών δεικτών (σήμερα 59 όταν τον Μάρτιο είχαν φτάσει 257 με κανονικό κάτω των 37). Τα λευκά και τα αιμοπετάλια είναι κανονικά, αλλά κάτι πρέπει να γίνει άμεσα με τα ερυθρά και τον αιματοκρίτη. Δεν έχω την ίδια όρεξη που είχα στην αρχή της θεραπείας αλλά συνεχίζω να τρώω σχεδόν τα πάντα (ακόμη κι όσα υποτίθεται πως δεν επιτρέπονται) και σε αρκετές ποσότητες, αλλά η ινσουλίνη (28 μονάδες κάθε βράδυ) και τα πρόσθετα παγκρεατικά ένζυμα (8 κάψουλες CREON ημερησίως) φαίνεται ότι κατορθώνουν το ακατόρθωτο! Με όλα αυτά οι γιατροί αποφάσισαν να περιμένουμε χωρίς θεραπεία μέχρι τον Σεπτέμβριο και ανάλογα με τις τότε εξετάσεις θα αποφασιστεί πως θα συνεχίσουμε.

Η δημοσιοποίηση που έκανα αρχικά μαθαίνω ότι βοήθησε πολλούς συμπολίτες μας να αντιμετωπίσουν παρόμοια περιστατικά με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Γιατί όντως φαίνεται ότι η “καλή ψυχολογία” είναι μέρος της ίασης. Η δική μου ψυχολογία οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος σε ένα κοριτσάκι 5,5 ετών κι έναν πολύ αγαπητό φίλο και συνάδελφο που αντιμετωπίζει ένα παρόμοιο δύσκολο πρόβλημα υγείας και παρόλα αυτά δεν το βάζει κάτω. Πριν από τρία χρόνια, μάλιστα, και εν μέσω της σχετικής θεραπείας του, αντάλλαξε την γενική διεύθυνση που είχε ενός μεγάλου ερευνητικού κέντρου σε μία χώρα της Ε.Ε. με μία άλλη γενική διεύθυνση ενός ακόμη μεγαλύτερου ερευνητικού οργανισμού σε άλλη χώρα. Η περίπτωσή του είναι για μένα ένας πραγματικός φάρος ζωής. Η ανάρτηση αυτή γίνεται για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου και σ’ αυτόν, αλλά και σε όλους όσους μου συμπαραστάθηκαν και με βοήθησαν να αντιμετωπίσω αυτό το (περαστικό ελπίζω) πρόβλημα υγείας.

Απέραντη ευγνωμοσύνη αισθάνομαι επίσης και για το υπέροχο ιατροφαρμακευτικό δυναμικό που έχουμε στη χώρα μας και δεν το είχαμε καν εκτιμήσει, μέχρι πριν από την πανδημία τουλάχιστον! Γιατροί (με γνώση και επίγνωση), νοσηλευτικό προσωπικό (αεικίνητο και με απόλυτη εμπιστοσύνη στο ρόλο τους) και διοικητικό προσωπικό (με το χαμόγελο και Ιώβεια υπομονή), λειτουργούν επί ώρες φαινομενικά ακούραστοι (η ψυχούλα τους το ξέρει)!

Εκείνο που διαπίστωσα πάντως τις 1.000 αυτές ημέρες είναι η δύναμη που υπάρχει γύρω μας και δεν το παίρνουμε καν είδηση! Στη διάρκεια της χημειοθεραπείας μου και τι δεν άκουσα για τις εμπειρίες άλλων, για την αντιμετώπισή τους με το χαμόγελο στα χείλη και με χιούμορ! Ανοίγει η ψυχή του ανθρώπου ακούγοντάς τους! Παράδειγμα: πατέρας και γιος μιλάνε στο γιατρό. Ο πατέρας με το “πρόβλημα” λέει στο γιατρό: “Δεν έχω όρεξη να φάω παστίτσιο πια που ήταν το αγαπημένο μου”! Κι ο γιατρός μετά από ορισμένες εναλλακτικές του λέει: “Το πολύ-πολύ να κάνουμε κι εγχείρηση!” Κι ο πατέρας (γύρω στα 80) του ανταπαντάει: “Ναι αλλά έχω ακούσει ότι ενίοτε δεν ξυπνάς από τέτοια εγχείρηση!” Οπότε ο γιος με ένα πλατύ χαμόγελο προσθέτει στον πατέρα του: “Κι εσένα τι σε νοιάζει; Δεν πρόκειται να το πάρεις καν είδηση!” Και σκάσανε κι οι τρεις στα γέλια (το ίδιο κι όσοι άλλοι ακούγαμε!).

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι σημερινή με ελάχιστα φρύδια και με τις τρίχες της κεφαλής (όσες έχουν απομείνει) καλυμμένες από το νέο μου καπελάκι «a laJeanPaulBelmondo”![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]