Για όλη την ανθρωπότητα, ίσως ήταν η σπουδαιότερη πρωθιέρεια, μα και η μοναδική, που για τέσσερις συνεχόμενες τετραετίες, 1968, 1972, 1976 και 1980 κράτησαν τα χέρια της τη δάδα με την οποία άναψε η Ολυμπιακή φλόγα, ένα από τα σύμβολα του Ολυμπιακού Κινήματος με οικουμενική απήχηση και σημασία.
Για όλη την ανθρωπότητα, ήταν η πρωθιέρεια που υπηρέτησε με αφοσίωση την Ολυμπιακή ιδέα και την έκανε στάση ζωής.
Για τους θεατρόφιλους ήταν, για πολλά χρόνια, η υπέροχη ηθοποιός του Εθνικού θεάτρου, που ξεχώριζε για το μοναδικό ταλέντο και τη σκληρή δουλειά της, συνεργαζόμενη, είτε ως μαθήτρια είτε ως ηθοποιός με τους πλέον σημαντικούς σκηνοθέτες – ηθοποιούς – χορογράφους της εποχής: Δημήτρη Ροντήρη, Πέλο Κατσέλη, Αλέξη Μινωτή, Μαρία Χόρς.
Για όλους ήταν η σπουδαία Ελληνίδα, που μεταλαμπάδευε τις παναθρώπινες αξίες.
Για εμένα ήταν και η πραγματική φίλη, που με την ανιδιοτελή αγάπη της με αγκάλιασε σαν την κόρη, που δεν είχε, κι έγινε το στήριγμα κυρίως της νιότης μου. Ευλογήθηκα να τη γνωρίσω μόλις άνοιξαν τα φτερά μου, πετώντας από την πατρική μου εστία στο Κολίρι, προκειμένου να διευρύνω τους ορίζοντές μου, αντικαθιστώντας σε μεγάλο βαθμό τη μητέρα μου, η οποία ζούσε μακριά μου. Με ένα τραπέζι πάντα γεμάτο. Με πραγματική έννοια. Με φροντίδα. Με ενσυναίσθηση. Με σεβασμό.
Ο τόπος, που γεννήθηκα και μεγάλωσα, ήταν πολυαγαπημένος για εκείνη, με την Αρχαία Ολυμπία χώρο ιερό, γερά ριζωμένο στα βάθη της ψυχής της.
Οι αρχές και οι αξίες της χαράχτηκαν στη μνήμη και συνοδεύουν την πορεία μου ως άνθρωπο.
Καλό ταξίδι στο φως αγαπημένη μου….
Σ’ ευχαριστώ πολύ για όλα!
Γεωργία Παπανδρεοπούλου
