ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Τα σχολεία πάντα θα ανοίγουν, τότε και τώρα…
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Ένας νέος κύκλος μαθητικής ζωής ξεκινά σήμερα για εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά κάθε ηλικίας που το μόνο που συνδέει αυτές τις ψυχούλες, είναι ο κοινός παρανομαστής, η λέξη “μαθητής” γιατί το καθένα εισπράττει διαφορετικά αυτήν την νέα πραγματικότητα που κάθε Σεπτέμβρη μπαίνει στη ζωή του για πολλά- πολλά χρόνια. Πρώτη μέρα στο σχολείο, ανυπομονησία και αμηχανία για τα πρωτάκια, όντας πλασματάκια έξω από τα νερά τους, χαρές και γέλια για τους μεγαλύτερους μαθητές που θα αγκαλιάσουν τους φίλους τους μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, άγχος και προβληματισμός για τα παιδιά των τελευταίων τάξεων του Λυκείου που γνωρίζουν καλά ότι τούτος ο Σεπτέμβρης θα βάλει τη σφραγίδα του στο μέλλον τους…
Η μαθητική ζωή είναι για όλους μας καταχωρημένη στο ντουλαπάκι του χρόνου αρωματισμένη με πολλές αναμνήσεις, είναι συχνά η προίκα της ανεμελιάς χρόνων που δεν θα γυρίσουν πίσω. Αν και σήμερα η ανεμελιά των μαθητικών χρόνων, μάλλον είναι λέξη που αμφισβητείται έντονα, γιατί τα παιδιά από πολυ μικρή ηλικία δέχονται το βάρος και την πίεση ενός συστήματος που τα προορίζει να γίνουν “κάτι” πριν ακόμα συνειδητοποιήσουν τι είναι ζωή και τι είναι αυτό που θέλουν από τη ζωή! Κάποιοι άλλοι γράφουν συχνά το μέλλον τους γι αυτά, χωρίς αυτά, βάζοντας τα παιδιά σε ένα παιχνίδι ανταγωνισμού από πολύ μικρή ηλικία και χωρίς να το καταλάβουν ούτε εκείνα μα ούτε και εμείς περνάνε σε μια φάση ενηλικίωσης πολύ- πολύ γρήγορα.
Στην δικιά μας γενιά, όντως η ανεμελιά ήταν κυρίαρχη τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια της σχολικής μας ζωής όπως και η αξία που δίναμε σε… πρωτιές άλλου είδους! Πάντα θυμόμαστε με αγάπη και νοσταλγία την πρώτη μέρα στο σχολείο, το πρώτο παγωτό μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου που το ονειρευόμασταν νύχτες ολόκληρες, το πρώτο μπάνιο της Αναλήψεως, είχαμε τέτοιες μικρές χαρές να περιμένουμε. Σήμερα τα παιδιά είναι αλλιώς, οι εποχές και ο κόσμος προχωρά, ξεμακραίνει όμως από τα συναισθήματα, οι αναμνήσεις της παιδικής και εφηβικής ηλικίας γίνονται όλο και φτωχότερες! Δεν ξέρω αν τα σημερινά παιδιά θα έχουν τη τύχη να αναπολούν όπως εμείς στιγμές της παιδικής τους ηλικίας από τα θρανία, αν θα έχουν να διηγούνται ώρες και μέρες ατέλειωτα περιστατικά από το σχολείο, γιατί η σχολική ζωή είναι πλέον πιο αγχογόνα και μοιάζει περισσότερο με καθαρή “αποστολή”! Τα παιδιά πλέον παίζουν μόνο το καλοκαίρι, όλο τον υπόλοιπο καιρό δεν… προκάνουν, μπορεί να μην υπάρχουν πια αλάνες, όμως έχουν παιδικές χαρές, έχουν γήπεδα και πάρκα, χρόνο δεν έχουν!
Ούτε την χαρά του να ανακαλύπτω πράγματα ως μικροί εξερευνητές δεν έχουν πια, γιατί πλέον πατάνε ένα κουμπί και ο κόσμος του διαδικτύου απλώνεται όλος μπροστά τους, όλη η πληροφορία στο πιάτο! Καλή και κακή βεβαίως, γι αυτό πρέπει να είναι και ελεγχόμενη από τους γονείς! Ναι, ο κόσμος προχωράει, δεν μένει σταθερός, όμως τελικά στο πέρασμά του συμπαρασύρει τα πάντα! Το μόνο που έχουμε να κάνουμε θαρρώ ως γονείς, είναι να κρατάμε το τιμόνι σταθερό για να μην πέσουν από νωρίς στα βράχια και να στηρίζουμε τα όνειρά τους και όχι τα δικά μας! Και δεν είναι απαραίτητο να τα κάνουμε ρομπότ όπως το σύστημα ορίζει, τα παιδιά πρέπει να ζήσουν την ηλικία τους! Την παιδική, την εφηβική, την φάση της ενηλικίωσης που είναι και η πιο δύσκολη. Κι εμείς πάντα εκεί, κοντά τους, με μια αγκαλιά ανοιχτή, αληθινή και διαθέσιμη… Γιατί τότε και τώρα, η μόνη σταθερά, είναι η αγάπη…
Καλή σχολική χρονιά και μην ξεχνάτε παιδιά, ζήστε τη μαθητική ζωή!!! Κι εμάς τους μεγαλύτερους, αφήστε μας να βλέπουμε τις ΔΕΘ να περνούν από τη ζωή μας…
