ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Στα δυτικά της λύπης…
Τα κουρασμένα σπίτια με τα κεραμίδια
όταν βρέχει ανησυχούν, σχεδόν αγωνιούν,
μη δεν μπορέσουν να φυλλάξουν
ό,τι οι άνθρωποι τους εμπιστεύτηκαν…
Μαρία Μπούχλη
Σκέφτομαι ότι αυτή η ταλαιπωρημένη χώρα όπου μια πνίγεται, μια καίγεται και μια γκρεμοτσακίζεται, κάθε τόσο καλείται κάτω από διάφορες συνθήκες να μπει αιφνίδια σε ρυθμούς…. κανονικότητας, χωρίς καν να έχει περάσει από όλα τα στάδια του “πένθους”, έτσι όπως επιβάλλει ένας θάνατος, πόσο μάλλον ένας ξαφνικός “θάνατος”! Και η λεγόμενη “κανονικότητα” που εισέβαλλε στη ζωή μας μετά τον κορονοϊό, στην ουσία δεν επήλθε ποτέ, τουλάχιστον σε μια οικονομική βάση, γιατί σε ότι αφορά την ψυχολογία μας αυτήν την παλαίψαμε ίσως ήταν η ανάγκη μας να επιβιώσουμε. Και αυτή η ανάγκη είναι που πάντα μας κάνει να γλύφουμε τις πληγές μας και να προχωράμε γιατί η ζωή είναι μονόδρομος όσες “ταφόπλακες” και να αφήνουμε πίσω μας. Και δυστυχώς είναι πολλές, γεμάτες ο τόπος όλος…
Την μισή Ελλάδα φέτος το καλοκαίρι την κάψανε και την άλλη μισή μόλις φθινοπώριασε την πνίξανε και η ζωή χάθηκε μέσα στις στάχτες και τα λασπόνερα! Κι έμεινε η απόγνωση των χιλιάδων πληγέντων που για μια ακόμα φορά θα κληθούν όπως – όπως να στήσουν ξανά τις ζωές τους από την αρχή! Ρημαγμένοι, άστεγοι κι αβοήθητοι, πολλοί έχοντας και κλάψει τους δικούς τους ανθρώπους, γιατί τι να τους κάνει ένα πενιχρό επίδομα που κάποια στιγμή θα λάβουν και μια αποζημίωση για τις περιουσίες τους που ένας θεός ξέρει πότε και πώς θα ‘ρθει. Κι αν συνυπολογίσει κανείς ότι ο μεγαλύτερος σιτοβολώνας της χώρας, η πιο γόνιμη ως τώρα γη της, ο Θεσσαλικός κάμπος θα κάνει να καρπίσει ξανά δεν ξέρω πόσα χρόνια, οι συνέπειες θα είναι τραγικές κι έρχεται πείνα! Και ποιος θα κληθεί να πληρώσει όλον τούτο το χαμό;
Σε ποιά “κανονικότητα” άραγε μπορεί να μπει ξανά τούτος ο ξεχαρβαλωμένος τόπος και πότε; Και πόσο αισιόδοξοι μπορούμε άραγε να είμαστε και με πόση υπομονή να οπλιστούμε; Και πώς η τόση συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση μπορεί να μετατραπεί σε αισιοδοξία με έναν “μαγικό” τρόπο; Σήμερα ανοίγουν τα σχολεία και είναι κι αυτό μια “κανονικότητα” , όχι όμως παντού, γιατί εκ των πραγμάτων είναι αδύνατο οι πνιγμένες από την λάσπη αίθουσες στις πλημμυρόπληκτες περιοχές να υποδεχθούν παιδιά. Κι είναι κι η δική τους η χαρά για την επιστροφή στο σχολείο ή για τα πρωτάκια που τόσο περίμεναν να πάρουν το “βάπτισμα”, που θα μείνει μισή! Κι ακόμα χειρότερα που δεν θα’ χουν ούτε σπίτι, ούτε ρούχα, ούτε τσάντα για να πάνε σχολείο ακόμα κι όταν αυτά λειτουργήσουν την επόμενη βδομάδα…
Αυτή είναι η Ελλάδα των δύο ταχυτήτων, ίσως και πάντα δηλαδή να ήταν, μόνο που τώρα επιπροσθέτως βρίσκεται σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης που θα έχει μια μακρά διάρκεια… Όπως κι αυτός ο κόμπος που έχουμε στο λαιμό… Ο Σεπτέμβρης της οδύνης και της λύπης…
Στά κρυφά φεύγω με όλα τα κλοπιμαία στο νου μου
Για μιαν άπ’τη ν αρχή ζωή άπροσκύνητη.
Χωρίς κεριά χωρίς πολυελαίους…
Οδυσσέας Ελύτης ( Της Εφέσου- Δυτικά της λύπης)
