Ημερολόγιο: “Πάσχα στο χωριό” ή “νόστιμον ήμαρ”
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Με τις μνήμες της παιδικής μας ηλικίας και την νοσταλγία της επιστροφής ήταν ανέκαθεν και εξακολουθεί να παραμένει το Πάσχα, που για εμάς τους Έλληνες είναι μια γιορτή πολύ ιδιαίτερη. Είναι δεμένη με τη ζωή των ανθρώπων, δεν είναι απλά ένα ακόμα τριήμερο. Μπορεί να συνδυάζεται με στιγμές ξεκούρασης και χαλάρωσης αλλά δεν είναι μόνο αυτό για την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι ούτε μόνο ολιγοήμερες διακοπές αλλά ούτε μόνο ένα μεγάλο οικογενειακό φαγοπότι. Είναι όλα αυτά μαζί, αλλά είναι συγχρόνως μια ευκαιρία για να γυρίσουν οι άνθρωποι στον τόπο απ΄ όπου κατάγονται, να βιώσουν τα έθιμά μας, να βρεθούν κοντά στους δικούς τους ανθρώπους, να ανανεώσουν τους δεσμούς που τους ενώνουν και να τσουγκρίσουν τα ποτήρια στο Πασχαλινό τραπέζι, στο τραπέζι της Αγάπης! Οι ξενιτεμένοι εντός και εκτός συνόρων ονειρεύονται πάντα το Πάσχα το ταξίδι του νόστου στον τόπο αναφοράς τους…
Μπορεί οι καιροί να άλλαξαν, να αλλάξαμε κι εμείς, αλλά πάντα στη σκέψη μας θα επιστρέφουν τούτες τις μέρες εκείνες οι μνήμες της αγνής και ανέμελης παιδικής ηλικίας. Οι ολάνθιστοι κήποι της γειτονιάς που τρυγούσαμε παρέες – παρέες γεμίζοντας με μυρωδάτα λουλούδια το καλαθάκι μας για τον Επιτάφιο, ένα ζευγάρι λευκά παπούτσια και μια καινούργια φορεσιά που μας περίμενε για τη Λαμπρή, μια απλή λαμπάδα από το νονό χωρίς περίτεχνες διακοσμήσεις και φανταχτερά παιχνίδια που είχαμε όμως την λαχτάρα να την κρατήσουμε το βράδυ της Ανάστασης και να πάρουμε το άγιο φως. Ενίοτε γινόμαστε και βοηθοί στην κουζίνα της μητέρας για να βάψουμε τα κόκκινα αυγά ή να πλάσουμε τα λαμπροκούλουρα. Όλα τούτα τα απλά αλλά τόσο σημαντικά, είναι η παιδική ηλικία όλων εμάς των μεγαλύτερων που αδημονούσαμε να ζήσουμε το Πάσχα με όλο μας το είναι. Και είναι ακριβώς αυτά που πάντα μας κάνουν να επιστρέφουμε εκεί κι εμείς οι κάθε λογής “ξενιτεμένοι Οδυσσείς” να ονειρευόμαστε το νόστιμον ήμαρ…
Μόνο που η επιστροφή στις μνήμες της παιδικής μας ηλικίας, ειδικά σε αυτές τις δύσκολες εποχές που βιώνουμε, προσκρούει στην πραγματικότητα και το αίσθημα της χαράς για το Πάσχα στο χωριό το περιορίζουν η ακρίβεια και η οικονομική δυσπραγία. Θα μας “βγει” άραγε το ταξίδι της επιστροφής στο χωριό; Ήδη αρκετοί είναι αυτοί που έχουν εκφράσει δεύτερες σκέψεις για το ταξίδι στην επαρχία και στα νησιά ενόψει του Πάσχα, βλέποντας τις τιμές στα βενζινάδικα- η τιμή σκαρφαλώνει ήδη στα 2 ευρώ- τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια, τη διαμονή και το Πασχαλινό τραπέζι που φέτος θα πρέπει να βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη για τα απαραίτητα αγαθά. Πως μπορεί το όνειρο να πάρει “κεφάλι” απέναντι στό ράλι της ακρίβειας που είναι πλέον ανεξέλεγκτο;
Και βεβαίως κανέναν δεν σώζουν ούτε τα περιβόητα ¨καλάθια του νοικοκυριού” η τα “καλάθια του νονού” που λειτουργούν ως επικοινωνιακά τρικ της κυβέρνησης ευνοώντας στην ουσία μόνο τις μεγάλες αλυσίδες των σούπερ μάρκετ στραγγαλίζοντας την τοπική επιχειρηματικότητα και το παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας. Όπως και να’ χει βέβαια ο περισσότερος κόσμος θα κάνει Πάσχα στο χωριό, λίγο από δω, λίγο από κει θα τα καταφέρει να ταξιδέψει στα πάτρια εδάφη με το μικρότερο δυνατό κόστος και το λέω γιατί σε δυο- τρεις μέρες θα μας βομβαρδίζουν τα κανάλια για την μεγάλη έξοδο των εκδρομέων. Μόνο που οι εκδρομείς θα είναι πολλών κατηγοριών, γιατί πάντα θα υπάρχουν και οι φραγκάτοι που θα πλημμυρίσουν τα κοσμοπολίτικα νησιά, μόνο που αυτοί δεν αποτελούν το μέτρο. Το μέτρο θα είναι ο μέσος – αν υπάρχει τέτοιος όρος πλέον- έλληνας και ο βιοπαλαιστής που απλά θέλει να κάνει Πάσχα στο χωριό του με την οικογένειά του και προσπαθεί να κάνει τα κουμάντα του για να το καταφέρει. Δεν είμαστα όλοι “εκδρομείς” λοιπόν…
