ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ – Παγκόσμια ημέρα των δικαιωμάτων του παιδιού: Είναι βαθύ το τραύμα…
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Οι τελευταίες σοβαρότατες καταγγελίες για τις συνθήκες διαβίωσης στις δομές της «Κιβωτού του Κόσμου» , για ξυλοδαρμούς, κακοποίηση σωματική και σεξουαλική σε κάποιες περιπτώσεις που έσκασαν ξαφνικά σαν βόμβα και που όσο περνούν οι ώρες πολλαπλασιάζονται, είναι σοκαριστικές και απαιτούν διερεύνηση σε βάθος. Για μια ακόμα φορά μετά την τραγική υπόθεση της 12χρονης, στο “απόσπασμα” βρίσκονται ξανά αθώες παιδικές ψυχές, παιδιά μη προνομιούχα- αν η αγάπη πλέον θεωρείται προνόμιο- που η ζωή τους στέρησε το χάδι, την μητρική ή πατρική αγκαλιά, την ήρεμη κι ανέφελη παιδική ζωή , την προστασία και την ασφάλεια μιας οικογένειας, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει το οποιαδήποτε ίδρυμα ή η οποιαδήποτε ΜΚΟ. Ειδικά οι ΜΚΟ που τα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί σαν τα μανιτάρια και που διαχειρίζονται σοβαρά κεφάλαια με μεγάλα οικονομικά οφέλη.
Και θαρρώ πως στο σημείο αυτό δύο ειναι τα ζητήματα που εγείρονται. Το ένα είναι η απουσία της Πολιτείας με τις κρατικές δομές που όφειλε να έχει για την προστασία των παιδιών , ένα σύγχρονο και οργανωμένο σύστημα παιδικής προστασίας που θα στοχεύει στην αποιδρυματοποίηση , την μετάβαση από την ιδρυματική φροντίδα σε επίπεδο τοπικής κοινότητας, όσο ουτοπικό και να μοιάζει αυτό. Γιατί ακριβώς αυτό το “κενό” έρχονται να υποκαταστήσουν τα διαφόρου τύπου ιδρύματα με ιδιωτικό μανδύα και “φιλάνθρωπο” χαρακτήρα τα οποία αφού υπάρχουν έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να ελέγχονται αυστηρά. Γιατί πώς γίνεται μια δομή σαν την “Κιβωτό του Κόσμου” που αναδείχθηκε μάλιστα σε κορυφαία ΜΚΟ στην Ελλάδα για το 2016 και που όπως διατείνονται οι διαχειριστές της περνά από όλους τους απαιτούμενους εξονυχιστικούς ελέγχους και στηρίζεται ηθικά και υλικά από όλη την κοινωνία , ξαφνικά να βρίσκεται στο απόσπασμα μετά από αδιάλειπτη λειτουργία 25 χρόνων;
Δεν υπάρχει λοιπόν εδώ και ευθύνη του κράτους, όταν η συγκεκριμένη ΜΚΟ διαχειρίζεται τις τύχες εκατοντάδων παιδιών; Δεν αμφισβητώ αυτό που λέει και ο Αντώνης Ρέλλας – γνωστός για τον αγώνα του για την αποιδρυματοποίηση και στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών “ότι η χιονοστιβάδα των καταγγελιών που βλέπουν το φως της δημοσιότητας για την «Κιβωτό του Κόσμου» είναι αποτέλεσμα των ίδιων των παιδιών που έσπασαν τη σιωπή τους αλλά και σε άλλα πρόσωπα που δεν δίστασαν να συγκρουστούν με τον καλοστημένο μηχανισμό προπαγάνδας των ιδρυμάτων”, όμως και σε αυτήν την περίπτωση οι καταγγελίες έπιασαν τον κρατικό μηχανισμό στον… ύπνο! Και η πρώτη αντίδραση ήταν όπως εύστοχα έγραψε ένας φίλος, η κυβέρνηση να αποσύρει τα… λεφτά και όχι τα παιδιά!
Το δεύτερο ζήτημα είναι ότι για μια ακόμα φορά, στο στόχαστρο των καταγγελιών βρίσκονται άνθρωποι υπεράνω υποψίας, όπως ο π. Αντώνιος, πολυβραβευμένος και αυτός και σε ευρωπαϊκό και σε διεθνές επίπεδο για το έργο του στην Κιβωτό! Και μάλιστα κάποιες εξ αυτών τον αφορούν και προσωπικά και δεν περιορίζονται μόνο στη δομή που εχει ιδρύσει και διευθύνει. Μένει βεβαίως να αποδειχθούν όλα αυτά, γιατί η βεντάλια της έρευνας έχει ανοίξει προς κάθε κατεύθυνση. Και υπάρχει ωστόσο και ένα τρίτο ζήτημα, που είναι η αντίδραση της κοινωνίας, που καταγράφεται όπως συνήθως στα social media. Μια κοινωνία αυτόκλητων και αδέκαστων τιμωρών σε παράκρουση, ο όχλος, που βριζει και καταριέται εκείνον που εξυμνούσε μέχρι χθες και περιέβαλλε με απέραντη εμπιστοσύνη και στήριξη! Λες και μέσα μας κάθε τόσο ξυπνά ο Τιμωρός!! Το “Άρον – άρον Σταύρωσον Αυτόν” σε απόσταση αναπνοής από το… ”Ωσανά” ! Προσωπικά, πραγματικά θέλω πολύ να μην είναι σαθρό όλο το οικοδόμημα…
Η Πολιτεία λοιπόν με αφορμή όλες αυτές τις καταγγελίες, οφείλει πέρα από την έρευνα να ανοίξει από την αρχή όλον τον φάκελο για την παιδική προστασία και να διασφαλίσει τα δικαιώματα των παιδιών, μακριά από τα ιδρύματα και τις δομές αναχρονιστικού τύπου. Και βεβαίως όχι με τον θλιβερό τρόπο που το κάνει σήμερα, ‘όπως με τα εγκαταλελειμμένα παιδιά στα Νοσοκομεία και τα ορφανοτροφεία όπου θεωρούν ότι με ένα πιάτο φαί και τις προσφορές εθελοντών, κάλυψε την υποχρέωσή της! Στόχος πρέπει να είναι η αποϊδρυματοποίηση αλλά ως τότε πρέπει να μπουν κανόνες ουσιαστικού ελέγχου στις δομές που φιλοξενούν παιδιά. Τα παιδιά θέλουν αγάπη, φροντίδα, ασφάλεια και προστασία. Το τραύμα είναι λοιπόν πολύ πιο βαθύ απ’ όσο φαίνεται… Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού κι αναρωτιέμαι ποιος τα σκέφτεται…
