ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Μην στέλνετε την αλληλεγγύη στο… απόσπασμα!
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις και την σκανδαλολογία που αυτή τη φορά μετά την «Κιβωτό» αγγίζει το «οικοδόμημα» της «Κοινωνικής κουζίνας» και τον «άλλο άνθρωπο» που βρίσκεται το μικροσκόπιο οικονομικών ελεγκτικών μηχανισμών, νοιώθω πλέον ότι αυτή που πραγματικά διώκεται είναι η ίδια η πράξη της αλληλεγγύης! Η αλληλεγγύη που περνά πλέον μια σοβαρή κρίση αξιοπιστίας, προκαλώντας μια τεράστια αμηχανία στην ίδια την κοινωνία που προσπαθεί ακόμα και μέσα από το υστέρημά της να δείξει την ανθρωπιά της και να προσφέρει στο συνάνθρωπο. Και δεν ξέρει πια ποιον να εμπιστευτεί και ποιον όχι!
Και δεν εξετάζω παρότι τα… τηλεδικαστήρια τους έχουν καταδικάσει αμφότερους πριν ακόμα φτάσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, αν όντως υπάρχουν ή όχι τεράστια οικονομικά σκάνδαλα και ποινικές ευθύνες αυτά θα τα βρει ελπίζω η δικαιοσύνη. Όμως, όπου υπάρχει πακτωλός χρημάτων από δωρεές χωρίς να λειτουργούν έστω και υποτυπωδώς και μάλιστα στην ώρα τους- για να μην πω εν τη γεννέσει τους- ελεγκτικοί μηχανισμοί για το πώς ακριβώς θα γίνει η διαχείριση αυτών των χρημάτων, σίγουρα μπορεί να υπάρχει και κακοδιαχείριση. Δεν μπορεί να δίνεις απόδειξη παραλαβής μιας δωρεάς σε μπακαλόχαρτο και ο κρατικός μηχανισμός να το… ανακαλύπτει δύο χρόνια μετά!
Και υπάρχει και η άλλη όψη. Όταν το κράτος παραδίδει την κοινωνική και προνοιακή πολιτική που όφειλε το ίδιο να ασκεί στους «επιχειρηματίες» της φιλανθρωπίας, κάποιοι απ’ αυτούς μπορεί να ξεπερνούν τα εσκαμμένα. Τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται κατά καιρούς και δεν είναι λίγα – πολλοί θυμάστε αυτό του ελληνικού τμήματος της Unicef που στη χώρα μας συγκέντρωνε περίπου 4.5-5 εκατ. ευρώ ετησίως, τα περισσότερα από δωρεές- δεν είναι παρά εκδηλώσεις κρίσεων που ωριμάζουν αναπόφευκτα μέσα σ’ ένα σύστημα που έχει σαθρά θεμέλια.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που οι «διαδρομές» των χρημάτων που προέρχονται από πράξεις αλληλεγγύης αποδεικνύονται «σκοτεινές» γιατί απουσιάζουν παντελώς οι ελεγκτικοί μηχανισμοί που επιτρέπουν στον καθένα είτε είναι μονάδα, είτε οργανισμός, ΜΚΟ και δεν ξέρω τι άλλο να δημιουργεί μια τεράστια φούσκα που τελικά εξελίσσεται σε.. μπίζνα με τον μανδύα του «φιλάνθρωπου» πάντα στο όνομα της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς. Δεν ξεχνάμε καταρχήν τα υπέρογκα ποσά που συγκεντρώθηκαν από χιλιάδες δωρητές για τους πυρόπληκτους του 2007 στην Ηλεία που δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια των ιδίων! Πόσα από αυτά μπήκαν στο Ταμείο Μολυβιάτη, πόσα διατέθηκαν για σκοπούς που δεν αφορούσαν τους πυρόπληκτους, παρά τους όποιους απολογισμούς έγιναν!
Παρ’ όλα αυτά, ο κόσμος ανταποκρίθηκε ξανά και ξανά για τους σεισμόπληκτους, για τους πλημμυρόπληκτους, για την Ουκρανία, για τον γείτονα που υποφέρει, για το παιδί που δεν έχει μια τσάντα να πάει σχολείο και όπου χρειάστηκε να ενισχυθεί η ανθρωπιστική βοήθεια, γιατί στις δύσκολες στιγμές η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη δεν χάνεται, αντιθέτως λάμπει!! Αυτό που λείπει είναι να νοιώθει ο καθένας που θέλει να προσφέρει ότι τα χρήματά του θα πάνε στον προορισμό τους για να μην στοχοποιείται κάθε μορφής αλληλεγγύης και προσφοράς. Γιατί μαζί με την αλληλεγγύη διώκονται και οι χιλιάδες άνθρωποι που βοήθησαν και βοηθούν τον συνάνθρωπο αφού μαζί με το υστέρημά τους διαχειρίζονται και την ευθύνη απέναντί τους. Όλοι μαζί πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε για έναν κόσμο λίγο πιο δίκαιο και πιο όμορφο.
Ως επίλογο θα κρατήσω δυο λόγια του Χρήστου Χρήστου, διεθνή προέδρου των Γιατρών χωρίς Σύνορα:«Οι κοινωνίες έχουν σταθεί συγκινητικά και μεγαλόπρεπα δίπλα στους συνανθρώπους τους χωρίς διακρίσεις την ώρα που οι πολιτικοί και τα οικονομικά συμφέροντα υποδείκνυαν διαφορετικά. Αυτό το ηθικό ανάστημα έχουμε ανάγκη. Το ζητούμενο δεν είναι να απομονωθούμε ή να οχυρωθούμε και άλλο αλλά να έρθουμε πιο κοντά σεβόμενοι ο ένας τον άλλον. Το πιο δυνατό γιατρικό είναι η σύνδεση, η αλληλεγγύη…»
