ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Κι είναι μια Άνοιξη ακριβή…
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Άνοιξη.
Λαχανιάζει το φως
γύρω μας και μέσα μας.
Μια βαθιά ανάσα.
Λιγάκι πιότερος αγέρας…
Γιάννης Ρίτσος
Έξω χαρά θεού. Ο ένας και μοναδικός γλάρος στο Κατάκολο -τι γίναν άραγε οι σύντροφοι του ποιος ξέρει- λιάζεται στην επιφάνεια της θάλασσας κι απολαμβάνει τη γαλήνη του τοπίου. Το τοπίο… καθρέφτης! Η φετινή άνοιξη είναι πραγματικά παράξενη. Θαρρείς και κανείς δεν την περίμενε με ανυπομονησία όπως άλλες φορές. Ίσως γιατί ήρθε πολύ νωρίτερα από την ώρα της, τόσο πρόωρα που ο (τυπικός) ερχομός της την 1η του Μάρτη έχασε την ομορφιά του. Γιατί αν δεν επιθυμήσεις κάτι πολύ, συχνά περνά απαρατήρητο! Μόνο τα πιτσιρίκια τρέξαν να φορέσουν τα ‘Μαρτάκια” στα χέρια όπως κάναμε κι εμείς όταν ήμασταν παιδιά. Μόνο που τότε ο χειμώνας ήταν χειμώνας και η άνοιξη ήταν άνοιξη. Τώρα η κλιματική κρίση ήρθε να τα αλλάξει όλα, βεβιασμένα, σχεδόν αδυσώπητα!
Θυμάμαι όταν ήμασταν κι εμείς παιδιά με πόση ανυπομονησία περιμέναμε τα χελιδόνια να έρθουν να φτιάξουν τη φωλιά τους στη βεράντα και στη συνέχεια να παρατηρούμε τη χελιδόνα να ταΐζει τα μικρά της στο στόμα και να γινόμαστε κάθε φορά μάρτυρες αυτής της υπέροχης και υπερπροστατευτικής σχέσης μητέρας- παιδιού! Για να τους δώσει τη δύναμη να πετάξουν μετά μόνα τους στα δικά τους ταξίδια…
Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες ανεμώνες και τα αγριολούλουδα που μαζεύαμε στα καταπράσινα λιβάδια και γεμίζαμε τα βάζα του σπιτιού, τις παπαρούνες και τις κίτρινες μαργαρίτες στους κάμπους… Ένας καμβάς που ενέπνευσε ποιητές και ζωγράφους να τραγουδήσουν την άνοιξη…
Θυμάμαι το κόκκινο ποδηλατάκι να βγαίνει από το κατώι για να σεργιανάμε στις γειτονιές τα απογεύματα που η μέρα μεγάλωνε και καθυστερούσε το σούρουπο.
Θυμάμαι ακόμα και το πρώτο παγωτό μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου που το ονειρευόμασταν και το λαχταράγαμε από την πρώτη μέρα της άνοιξης! Αρχικά, βανίλια χωνάκι και μόνο, χωρίς περίτεχνες γεύσεις και χρώματα και μετά ήρθε και το καϊμάκι από τα χέρια της Σουλτάνας της Πολίτισσας, το πρώτο επίσημο παγωτατζίδικο το νησιού!
Σήμερα πραγματικά δεν ξέρω αν έχουν κάτι να θυμούνται τα παιδιά από τον ερχομό της άνοιξης, γιατί είναι τόσο απασχολημένα με πράγματα ξένα και εντελώς διαφορετικά από την παιδική τους φύση και ηλικία που το φώς και η μαγεία της φύσης που αναγεννιέται δεν έχει τίποτα να τους ψιθυρίσει…
Άνοιξη θρύψαλο μενεξεδί
Άνοιξη χνούδι περιστέρας
Άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη…
Με αυτά τα μάτια της ψυχής την είδε και την τραγούδησε ο Οδυσσέας Ελύτης και τόσοι άλλοι μεγάλοι ποιητές μας. Άραγε να λένε ακόμα κάτι αυτοί οι στίχοι σε κάποιους ανθρώπους; Πολύ θα ήθελα να ελπίζω πως ναι. Όμως ίσως πια και να μην προκάνουμε να δούμε τις αλλαγές. Μέσα μας και γύρω μας. Τρέχουμε συνεχώς πίσω από το χρόνο, σε ρυθμούς εξαντλητικούς. Κι αυτός, όλο και ξεμακραίνει κι εμείς όλο και τον κυνηγάμε. Και κάπως έτσι χάνουμε την ουσία των πραγμάτων…
