Γράφει μια πρώην και νυν έγκλειστη

Είναι η πρώτη φορά που μετά από πέντε μήνες συνεχούς εγκλεισμού  (και λέω συνεχούς γιατί επί της ουσίας μετράμε 14 μήνες καραντίνας με εξαίρεση το τρίμηνο του περσινού καλοκαιριού), που νοιώθουμε  οτι είμαστε πλέον με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο… έξω!  Μετράμε αντίστροφα για να πιούμε έστω έναν καφέ σαν άνθρωποι, καθιστοί και όχι όρθιοι στις πλατείες από την Δευτέρα του Πάσχα, με το ρολόι, με το ρολόι τι να κάνουμε, όμως  είναι κι αυτό μια μικρή παρηγοριά αφού τα  όνειρα για Πάσχα στο χωριό μας τελειώσανε κι αυτά!  Κι όσοι το επιχειρήσανε με μπαγαποντιές και fake χαρτιά που δεν ταιριάζανε στα…  κυβερνητικά πρωτόκολλα αυστηροποίησης των διαπεριφερειακών μετακινήσεων, την πατήσανε και μάλιστα… διπλά! Το Σάββατο 350  και πλέον αυτοκίνητα μετά τους ελέγχους στις εθνικές οδούς και διπλάσιος αριθμός χθες, κάνανε… όπισθεν και γύρισαν πάλι στην Αθήνα και με Πασχαλινό “μποναμά” 300 ευρώ πρόστιμο έκαστος επιβάτης!

Βέβαια υπήρξανε και πολλές υπερβολές, κάποιοι αστυνομικοί υπερέβησαν εαυτόν σε πολλές περιπτώσεις, γιατί πόναγε η ψυχή μου να βλέπω να κατεβάζουν τους επίδοξους ετεροδημότες από τα λεωφορεία φορτωμένους με τα μπαγκάζια και τα παιδιά παραμάσχαλα και να τους παρατάνε μάλιστα στα διόδια για να πάρουν το λεωφορείο της επιστροφής! Και το πρόστιμο για την τετραμελή οικογένεια, 1200 ευρώ! Δυό σημερινοί μισθοί και βάλε! Βλέπετε αυτοί δεν ήταν… τουρίστες, άρα δεν υπάρχει λόγος να τους σεβόμαστε κι όπως σχολίασαν και κάποιοι λαλίστατοι κυβερνητικοί παράγοντες για να δικαιολογήσουν ακραίες συμπεριφορές,” όλοι έχουμε μανάδες, πατεράδες και αδέλφια στα χωριά”! Και με όλα τούτα θυμήθηκα το γνωστό τραγούδι του Πασχάλη Τερζή  “Επιστροφές καταστροφές, έχω για σένανε κάνει πολλές. Κι οι αντοχές γίναν κλωστές, πόσο ν’ αντέξουνε, σπάσαν κι αυτές¨..

Άντε λοιπόν να το καταπιούμε κι αυτό, βαρυστομαχιάσαμε πια και με τα καμώματα που βλέπουμε και με αυτά που ακούμε! Γιατί μην ξεγελιέστε από το σύνθημα της κυβέρνησης “Ανοίξαμε και σας περιμένουμε” προφανώς και δεν εννοεί εμάς του ταπεινούς ιθαγενείς, αλλά τους τουρίστες! Η κυνική ομολογία της Σοφίας Βούλτεψη δεν αφήνει κανένα περιθώριο  παρανόησης, αφού χωρίς κανέναν δισταγμό μας ενημέρωσε πως « ο τουρίστας δεν είναι απλός τουρίστας. Ο τουρίστας είναι αυτός που φέρνει χρήματα στην χώρα. Άρα πάντοτε θα κάνουμε κάποια θυσία”!  Δηλαδή σε αυτήν την χώρα προτεραιότητα δεν εχω εγώ ο φορολογούμενος πολίτης που  έχω δεινοπαθήσει ένα χρόνο τώρα από την απομόνωση και θέλω να πάω στο σπίτι μου στην εξοχή ή στην μάνα μου στο χωριό, προφανώς γιατί με θεωρούν… φύρα, άρα η ζυγαριά βαραίνει υπέρ του τουρίστα! Πάντως τους Κινέζους τουρίστες, ξεχάστε τους! Ποντάρετε αλλού!

Και  εδώ υπάρχει και ένα δεύτερο συμπέρασμα, ότι ανάμεσα στη δημόσια υγεία και τα «ζεστά» χρήματα των τουριστών, η κυβέρνηση φυσικά και προτιμά τα δεύτερα! Γιατί μην μου πείτε ότι ξαφνικά στις 14 του μήνα που ανοίγει η τουριστική περίοδος, τα κρούσματα, οι αριθμοί των νεκρών και των διασωληνωμένων ως δια μαγείας θα έχουν μηδενιστεί, ενώ δέκα μέρες νωρίτερα εγώ θα πρέπει να κάνω Ανάσταση ξανά στο μπαλκόνι και στις 9 το βράδυ για να μην επιβαρύνω το επιδημιολογικό φορτίο! Αν είναι να συμβεί πράγματι αυτό, να την κάνω και αυτήν την θυσία,  να μην μετακινηθώ από τον καναπέ, δεν πάει στα κομμάτια! Όμως απαιτώ από την Πολιτεία να με σέβεται, να σέβεται τον αγώνα μου και όλες τις θυσίες που έχω κάνει ως τώρα και όχι να με φτύνει κατάμουτρα! Πόσες άλλες πια “Ιφιγένειες” θα πρέπει να θυσιάσουμε;

Κι είπα, μέρες που είναι να μην μουρμουράω, να βάλω όλα μου τα δυνατά να δω τα πράγματα με ένα θετικό μάτι, αλλά δυστυχώς δεν σε αφήνουν, σε προκαλούν συνέχεια με αυτά που λένε! Ή μαζέψτε τους ή… στείλτε τους διακοπές! Είπαμε, κάνουμε υπομονή, αλλά δεν μπορούμε μόνιμα να κάνουμε και το χαζό, ευγενικά το λέω! Σε κάθε περίπτωση υπάρχει πλέον μια φωτεινή κουκίδα εξόδου από το σκοτεινό τούνελ, γι αυτό αφήστε μας να ελπίζουμε, μην μας το χαλάτε. Προσδοκούμε Ανάσταση…