Ημερολόγιο καραντίνας β΄: “Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή…”

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”135694″ img_size=”full”][vc_column_text]

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου- πρώην (πλέον) έγκλειστη δίς

[/vc_column_text][vc_column_text]Μικρές αλλά βαθιές ανάσες ελευθερίας πήραμε την εβδομάδα που πέρασε όλοι οι “δραπέτες” της καραντίνας, που μετά από 7 και πλέον μήνες είδαμε τη ζωή μας να επιστρέφει σε περισσότερο νορμάλ συνθήκες, βλέποντας το φάντασμα του ιού που πλανάται στον ορίζοντα να ξεμακραίνει όλο και περισσότερο.  Βεβαίως δεν πρέπει να έχουμε την αυταπάτη ότι το “κακό” έφυγε, είναι πάντα εδώ, δεν ξέρω μέχρι πότε, μας δείχνει τα δόντια του και ενίοτε μας βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά για να μας θυμίσει ότι ακόμα κι αν κερδίσαμε μερικές μάχες, τον πόλεμο δεν τον έχουμε ακόμα κερδίσει! Όμως το πιο σημαντικό νομίζω πως είναι αυτό το ξεχασμένο συναίσθημα της χαράς που νοιώθεις να επιστρέφει και που αρχίζει να φωτίζει τα άλλοτε σκυθρωπά και φοβισμένα πρόσωπα όλων ακόμα και κάτω από τη μάσκα, με ένα χαμόγελο να σκάει στα χείλη! Όχι ότι η μετάβαση από την μια κατάσταση στην άλλη είναι εύκολη, γιατί η αγοραφοβία που είχαμε οι περισσότεροι και που ήταν μια βαριά συνέπεια του εγκλεισμού δεν πολεμιέται από την μια μέρα στην άλλη. Έχουμε δρόμο ακόμα φίλοι μου…

Όμως τα παιδιά γύρισαν στα σχολειά τους, η αγορά είναι ανοιχτή, οι παρέες έδωσαν ξανά ραντεβού στα καφέ, τα sms μας αποχαιρέτισαν – την πρώτη μέρα ένοιωθα σχεδόν… ενοχή που δεν είχα στείλει μήνυμα… εξόδου-  και ω τι χαρά, μπορείς πλέον να ταξιδέψεις! Την Παρασκευή που ήταν και η πρώτη ημέρα απελευθέρωσης των διαπεριφερειακών μετακινήσεων , η απόδραση σε χωριά και νησιά ήταν μαζική! Φράκαραν τα διόδια από το… όπου φύγει- φύγει έχοντας κατά νου ότι έχεις στη διάθεσή σου ένα ολόκληρο τριήμερο κυρίως για να πας να δεις τους δικούς σου! Ήταν σχεδόν μέρα γιορτής, το Πάσχα που δεν ζήσαμε! Πολλές οικογένειες επανενώθηκαν, οι γονείς είδανε από κοντά τα παιδιά και τα εγγόνια τους , μπορεί να μην υπήρξαν σφιχτές αγκαλιές, όμως τουλάχιστον τα βλέμματα συναντήθηκαν και οι καρδιές αγαλλίασαν!

Ας είναι καλά οι τουρίστες που… δεν ήρθαν κι ας έγινε στο όνομα τους η άρον- άρον απελευθέρωση γιατί ο τουρισμός είναι ένα στοίχημα που δεν κερδίζεται με… μύγδαλα, μύγδαλα και με το “ανοίξαμε και σας περιμένουμε”! Κι αν η κυβέρνηση κάνει και κανα δυο “πατάτες” ακόμα σαν αυτή του Θεοχάρη στο Λονδίνο, βλέπω να αργεί πολύ αυτό το περιβόητο τουριστικό ρεύμα. Γιατί ακόμα κι αν τα ξενοδοχεία άνοιξαν ή ανοίγουν σταδιακά, κρατήσεις δεν υπάρχουν τουλάχιστον προς το παρόν, γιατί η Ελλάδα όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο, έχει ακόμα δρόμο για να μπει στην “πράσινη” λίστα των covid free χωρών! Το μόνο θετικό είναι ότι όλο και περισσότερος κόσμος εμβολιάζεται , αυτό σίγουρα θα είναι το μοναδικό εμβόλιο της ‘χαράς” και το πιο… πολυφωτογραφημένο, γιατι ολοι έχουν καταλάβει ότι ισοδυναμεί με ένα απαραίτητο ‘διαβατήριο” επιστροφής στη ζωή μας.

Η Οικονομία βεβαίως δύσκολα θα ορθοποδήσει, ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο ποιος θα καταφέρει να είναι εργαζόμενος και με ποιους όρους  , γιατί ήρθε τώρα και το τερατούργημα του αντεργατικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης της ΝΔ που δίνει στον εργαζόμενο άλλη μια κλωτσιά να πάει ακόμα πιο βαθιά, πετώντας στα σκουπίδια τους αγώνες και τα κεκτημένα ετών και αγώνων! Τίποτα λοιπόν δεν είναι απλό, το μεγάλο ζητούμενο του δικαιώματος της εργασίας, βάλλεται από παντού. Κι αν ακόμα έρθουν κάποια στιγμή οι τουρίστες, το πολύ – πολύ τα παιδιά μας να… αναβαθμιστούν για ένα δίμηνο και να γίνουν γκαρσόνια στα νησιά κι ύστερα τι; Ποιο θα είναι το μέλλον που θα έχουν; Όλα θα παιχτούν από το Σεπτέμβρη και μετά κι έρχεται ένα πολύ δύσκολος χειμώνας, γιατί το καλοκαίρι κούτσα – κούτσα θα βγει!

Και τότε να μας δω και στην Ηλεία που δεν μας έχει μείνει τίποτα πια, όλα… ρημαδιό με μια μη αναστρεψιμη κατάσταση! Ο μοναδικός νομός χωρίς δρόμο, χωρίς αεροδρόμιο και τρένο, χωρίς Νοσοκομεία, χωρίς Πανεπιστημιακή σχολή πλέον και ω τι οξύμωρο, ο μοναδικός τόπος που διαθέτει το ΜΟΝΑΔΙΚΟ παγκόσμιο συγκριτικό πλεονέκτημα μιας Αρχαίας Ολυμπίας που τελικά κανένας δεν σέβεται, αφού ποτέ δεν σεβαστήκαμε και δεν φροντίσαμε να αξιοποιήσουμε πρώτοι εμείς!  Στο όνομα της… σφάζονται παλικάρια, αλλά πέρα από βαρύγδουπους τίτλους και λέξεις, ουδέν!! Βαρύς λοιπόν πλέον ο… λογαριασμός και τα κροκοδείλια δάκρυα ποτάμι, αλλά όπως λέει κι ο ποιητής “για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ…”[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]