Ημερολόγιο καραντίνας Β΄: Η ζωή μας σε… τρίμηνα!
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”128241″ img_size=”full”][vc_column_text]
Γράφει μια πρώην και νυν έγκλειστη
[/vc_column_text][vc_column_text]Από τη στιγμή που έκανε την εμφάνισή του ο «εστεμμένος ιός» και στη χώρα μας, η ζωή μας έχει χωριστεί σε… τρίμηνα σαν τις περιοδικές δηλώσεις του ΦΠΑ, τρεις μήνες ανοιχτά, τρεις μήνες κλειστά και πάει λέγοντας! Τώρα είμαστε στη φάση του μερικού… ξεκλειδώματος και νοιώθουμε σαν πειραματόζωα στο κλουβί! Ένα χρόνο τώρα έχουμε χάσει τελείως τη… μπάλα και οι συνθήκες όπως και οι «διαχειριστές» της νέας αυτής συνθήκης, ορίζουν πια τη ζωή μας. Όταν σιγοτραγουδούσαμε όλοι στις συναυλίες μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου το «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», σίγουρα δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε πόσο προφητικός θα ήταν αυτός ο στίχος που ήρθε και «κούμπωσε» τέλεια με τον κορονοϊό!
Και έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο να διακρίνουμε με δυσκολία την χαραμάδα φωτός από το σκοτεινό τούνελ που διανύουμε, ένα φως που τρεμοπαίζει και που κάθε φορά που νομίζουμε ότι πλησιάζουμε στην έξοδο, αυτό και πάλι… ξεμακραίνει! Το σίγουρο είναι ότι στο τέρμα της διαδρομής, όποτε αυτή φτάσει, θα είμαστε όλοι για τον… ψυχίατρο! Είμαστε ήδη δηλαδή, απλά μας κρατάει λίγο ζωντανούς η ελπίδα, σαν τους ναυαγούς που έχουν πιάστηκαν μέσα στον ωκεανό από ένα καραβοτσακισμένο θαλασσόξυλο και προσεύχονται να περάσει κανένα πλεούμενο με ψαράδες να τους μαζέψει! Θα σκεφτείτε τώρα «μάλλον πέρασες δύσκολο Σαββατοκύριακο», αλλά όχι δεν είναι αλήθεια, δεν ήταν πιο δύσκολο από όλα τα υπόλοιπα εξίσου δύσκολα της τελευταίας χρονιάς! Απλά έρχεται κάποια στιγμή που λες «μπούχτισα», θέλω να πάρω πίσω τη ζωή μου, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Κι αυτή η μετάβαση επιστροφής στους παλιούς μας ρυθμούς – γιατί η πρόταση επιστροφή στην κανονικότητα καθόλου δεν μου αρέσει- έρχεται με μικρές- μικρές δόσεις και πολλές φορές δεν είσαι και σε θέση να την διαχειριστείς, ειδικά όταν είσαι τόσο μπουχτισμένος!. Και το λέω αυτό, γιατί συνέβη αυτό ακριβώς που έγραφα στο προηγούμενο σημείωμά μου μέσα από την στήλη, ότι όσοι βγήκαν έξω στην αγορά για ψώνια και βόλτα ειδικά στο κέντρο της Αθήνας, είχαν μια κάμερα στον κ@λο να τους ακολουθεί και μάλιστα υπό τα βλέμμα του αστυνόμου, για να καταγράφουν το συνωστισμό οι μεν, τα πρόστιμα οι δε! Κι ήταν αναμενόμενο και καμιά εντύπωση δεν θα πρέπει να μας κάνει, το ότι υπήρχε κόσμος πολύς έξω, γιατί άλλος ήθελε να ψωνίσει, άλλος να πάρει αέρα και να βγει τη βόλτα του!
Είναι σαν να μου λέτε ότι θα ανοίξουν την πόρτα σε ένα άγριο ζώο κλεισμένο στο κλουβί και περιμένουμε ότι αυτό δεν θα βγει έξω! Το απολύτως φυσιολογικό είναι να βάλει φτερά στα πόδια και να τρέξει όσο μακρύτερα μπορεί! Και οι καφετέριες όταν θα ανοίξουν, πανικός θα γίνει είναι σίγουρο, γιατί είναι κατανοητό γιατί δεν μπορείς να απαγορευσεις την ανάγκη του άλλου να πιεί έναν καφέ έξω και όχι στην κουζίνα του σπιτιού του! Αν ο καθένας δεν ελέγξει και δεν προστατεύσει τον εαυτό του μόνος του, είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί η οποιαδήποτε κυβέρνηση ή το οποιοδήποτε επιτελείο επιστημόνων αλλά και αστυνομικών το φαινόμενο του συνωστισμού, το οποίο σαφώς δεν επικροτώ, αλλά ποια είναι τελικά η λύση; Εκτός αν μας βάλουν και στην έξοδο από το σπίτι… μονά – ζυγά σαν τα τροχοφόρα στο δακτύλιο!
Και επίσης το να καταγράφουμε πόσες παραβάσεις έγιναν για την εξάντληση του δίωρου ή τα πολλαπλά μηνύματα, δεν έχει κανένα νόημα, γιατί το ίδιο το μέτρο που είναι μη ρεαλιστικό σε κάνει παραβάτη! Γιατί όταν σου επιτρέπει 2 ώρες για να μετακινηθείς στην αγορά και να κάνεις τα ψώνια σου, σε μια Αθήνα όπου θες μια ώρα να φύγεις από το σπίτι σου και να φτάσεις στο κέντρο και άλλη μια να γυρίσεις, πότε θα ψωνίσεις; Στο νεκρό χρόνο; Δεν θα ήταν πιο ρεαλιστικό να σου δώσει 3 ώρες για παράδειγμα έτσι ώστε να μην σε αναγκάσει να γίνεις παραβάτης; η μόνη ερμηνεία που στέκει είναι ότι το συγκεκριμένο μέτρο είναι απλά… εισπρακτικό για να μαζεύουν 300σάρια στα κρατικά ταμεία! Φτερά να βγάλει ό άλλος να πετάξει για να φτάσει στην Ερμού όταν μέσα στα λεωφορεία και στα μετρό γίνεται «κόλαση» ή περιμένεις στην ουρά για να μπεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς καμιά ώρα, δεν μπορεί να βγάλει!
Το δικό μου συμπέρασμα από όλα τούτα, είναι ότι πριν εφαρμόσεις ένα μέτρο άρσης του locdown πρέπει να έχεις και τον σχεδιασμό για να αποφύγεις τις συνέπειες. Την επόμενη Δευτέρα, θα ανοίξουν γυμνάσια και λύκεια χωρίς καμία βελτίωση των συνθηκών από την ημέρα που έκλεισαν! Όπως δηλαδή έκλεισαν, έτσι κα ξανανοίγουν! Με μεγαλο αριθμό μαθητών μέσα στις τάξεις και μοναδική αλλαγή τα… ανοιχτά παράθυρα! Όπως ακριβώς έχει γίνει και με τους μαθητές των δημοτικών που πάνε σχολείο ντυμένα σαν κρεμμύδια για να μην ξεπαγιάσουν, αφού ο χώρος πρέπει να… αερίζεται και πετρέλαιο όπου υπάρχει, το καλοριφέρ θα ανάβει με… φειδώ! Δηλαδή μπορεί τα παιδιά με τις συνθήκες αυτές να μη κινδυνεύουν από κορονοϊό, κινδυνεύουν όμως να πάθουν πνευμονία καταμεσίς του χειμώνα!
Το αποτέλεσμα από αυτήν την ελλειψη σχεδιασμού και πολιτικής, είναι οι του Μαξίμου σε καμιά εικοσαριά μέρες – και πολλές λέω- να μας κουνάνε το δάχτυλο και οι «φταίχτες» να μπούμε πάλι στο κλουβί… Το απεύχομαι, αλλά το φοβάμαι… Και κάπως έτσι η ζωή μας θα χωρίζεται σε… τρίμηνα![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
