ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Καιρός για περισσυλλογή…
Με πρόβα εκλογών μοιάζει ο Μάης αφού από τις αρχές του μήνα οι εσωκομματικές εκλογές των κομμάτων ανοίγουν επί της ουσίας το δρόμο για τις κάλπες. Κάτι σαν μίνι προεκλογική περίοδος που ξυπνάει την “επαναστατική” μας διάθεση και βεβαίως φουντώνει το κλίμα της λαϊκής οργής και αγανάκτησης που έχει δημιουργηθεί τους τελευταίους μήνες λόγω των υπέρογκων λογαριασμών της ΔΕΗ και των συνεχών ανατιμήσεων σε όλα τα αγαθά και τα καύσιμα που διάλυσαν τα νοικοκυριά. Η κοινωνία μοιάζει να ξυπνάει από τον βαθύ λήθαργο των δύο χρόνων πανδημίας και να προσπαθεί και πάλι να πάρει την τύχη της στα χέρια της.
Φυσικά ένας λαός εν υπνώσει, βόλευε απίστευτα όλους εκείνους που έκαναν “πάρτι” στις πλάτες του όλον αυτόν τον καιρό και την κυβέρνηση και τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου που με την αισχροκέρδεια πλούτισαν ακόμα περισσότερο εις βάρος μας , μόνο που έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και η ιστορία αυτή πρέπει να λάβει τέλος . Με δραστικό τρόπο απέναντι στα “δραστικά” μέτρα ανακούφισης που παίρνει η κυβέρνηση υπό την πίεση της λαϊκής οργής, μόνο που όσο και να προσπαθούν να ωραιοποιήσουν την κατάσταση, ο… λογαριασμός δεν βγαίνει!
Τι να σου κάνουν 40 ευρώ “δώρο” για την επιδότηση καυσίμων για ένα τρίμηνο, όταν η βενζίνη οδεύει προς τα 2,5 ευρώ το λίτρο και τα λεφτά αυτά δεν σε φτάνουν για ούτε για δυο- τρεις φορές πήγαινε έλα στο Κατάκολο! Βλέπεις το αμάξι μπροστά σου κι είναι σαν να αντικρίζεις ένα… τέρας, φοβάσαι να γυρίσεις το κλειδί για να πάρει μπρος! 1,6 ευρώ πέρυσι τέτοια εποχή, 2,2 τώρα με προοπτική ανόδου!
Κι ας μην επικαλούμαστε συνέχεια το “παγκόσμιο φαινόμενο”! Το δε σούπερ μάρκετ είναι πλέον απλησίαστο! Εκείνα τα φορτωμένα καρότσια για τις προμήθειες του μήνα με την πληρωμή της σύνταξης ή του μισθού, ανήκουν πλέον στο παρελθόν! Για τους δε λογαριασμούς του ρεύματος, τα έχουν πει όλοι όλα, δεν έχω λόγο να προσθέσω κάτι παραπάνω, πέρα από την προσωπική μου αγανάκτηση! Από την 1η Ιουλίου θα μπορέσουμε να μετρήσουμε οριστικές…. απώλειες, γιατί ήδη θα έχουμε πληρώσει τα απίστευτα και εκεί θα κάνουμε ταμείο και θα τα… ξαναπούμε!!
Και να αναφερθώ σε ένα άλλο κεφάλαιο που αφορά την λειτουργία πολλών δημοσίων υπηρεσιών όπου εξακολουθεί να ταλαιπωρείται ο πολίτης. Γιατί ενώ στην ουσία έχει σημάνει λήξη συναγερμού για τον covid, όχι γιατί εξαφανίστηκε εντελώς από το χάρτη, απλά κυκλοφορεί ακόμα ευρέως αλλά εξασθενημένος χωρίς να σπέρνει τον πανικό, μόνο στις υπηρεσίες του δημοσίου εξακολουθούν να τον “συντηρούν” ! Δεν νοείται να υπάρχουν ακόμα ραντεβού για την διά ζώσης εξυπηρέτηση ή να είσαι ακόμα υποχρεωμένος να ανταλλάσεις email με το δημόσιο, να βλέπεις εικόνες ανθρώπων να στοιβάζονται στα πεζοδρόμια – βλέπε ΚΕΠ- και να ταλαιπωρείται με αυτόν τον τρόπο ο πολίτης, η να ισχύει ακόμα η εκ περιτροπής εργασία!. Δηλαδή μόνο στο δημόσιο κολλάει ο κορονοϊός; Εμείς οι υπόλοιποι εργαζόμενοι τι είμαστε; Άφθαρτοι;
Και εννοείται ότι δεν μιλάω για την υποχρεωτικότητα της μάσκας, αυτό είναι προστασία. Κάποια στιγμή πρέπει να σημάνει λήξη συναγερμού παντού! Η διαδικτυακήσυναλλαγή πρέπει να είναι προαιρετική και όχι υποχρεωτική και κυρίως να μην αποτελεί “ άλλοθι” για να μην κάνουν όρισμένοι τη δουλειά τους όπως πρέπει! Γιατί εκτός των άλλων οι ψηφιακές πλατφόρμες δεν δουλεύουνε πάντα ρολόι και αυτό έχει συνέπειες. Βλέπε ΟΣΔΕ! Η μετάβαση στην ψηφιακή εποχή, θέλει κι αυτή το χρόνο της, δεν μπορεί να “εκβιάζεται” κατά μια έννοια ο πολίτης ντε και καλά να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα σε μια νύχτα! Τις προηγούμενες ημέρες, έτυχα μάρτυρας σε μια συζήτηση υπάλληλου με ένα ηλικιωμένο που του ζήταγε το… email του – ως υποχρεωτικό από το σύστημα- για να καταχωρήσει μια αίτηση. Που να βρει ο γέρος άνθρωπος από το χωριό το email! Ας ειμαστε λοιπόν λίγο πιο ελαστικοί με αυτό το θέμα.
Κατά τα λοιπά, ξεκινήστε άμα ανέβει λίγο η ζέστη με καμιά βουτιά στη θάλασσα, μήπως και η ψυχρολουσία ταρακουνήσει λίγο το μυαλό μας και σκεφτεί πως να αντιδράσει σε όλα τούτα τα μικρά καθημερινά δεινά αλλά και πώς να φιλιώσει με τον εαυτό του για να τον έχει σύμμαχο.
Κι όπως λέει κι ένας από τους αγαπημένους μου ποιητές, ο Τάσος Λειβαδίτης: “Κι έζησα πάντοτε με τον εαυτό μου σαν δυο ακροβάτες που μισούνται θανάσιμα”…
