ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Η «κουλτούρα»  της μετριότητας…

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Αν με ρωτάτε τι είναι αυτό που με ενοχλεί ιδιαίτερα στην καθημερινότητά μας, θα έλεγα πως είναι η «κουλτούρα» της μετριότητας, των ημιμέτρων και των μεσοβέζικων λύσεων που τείνει να γίνει καθεστώς. Αυτό το βόλεμα με την προχειρότητα, σε μια κοινωνία που αποθεώνει ζητωκραυγάζοντας το μέτριο που συνάδει με την έλλειψη δημιουργικότητας και φαντασίας αλλά και εν τέλει με την αποποίηση των ευθυνών όταν το αποτέλεσμα δεν είναι το προσδοκώμενο, έχει καταντήσει πια όχι μόνο πολύ ενοχλητικό, είναι η πηγή του κακού.

 Μέτριοι άνθρωποι, μέτριοι στόχοι, μέτριες πολιτικές, μέτρια αντιμετώπιση και το κακό ποτέ δεν χτυπιέται στη ρίζα του. Σαν τον κάλο στο μικρό δάχτυλο που αντί να τον ξεριζώσεις  βουτάς το πόδι στο ζεστό νερό να τον μαλακώσεις και να τον αφαιρέσεις  επιφανειακά αν και ξέρεις ότι σε δέκα μέρες το ίδιο παπούτσι θα σου δημιουργήσει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα! Στην Υγεία, στη δημόσια παιδεία, στην οικονομία, ακόμα και στις μεταξύ μας κοινωνικές συναναστροφές, το «κακό» το συναντάς παντού. Γι αυτό και τίποτα δεν αποδίδει, γιατί τίποτα δεν δουλεύει σωστά.

Το πιο απλό παράδειγμα, είναι η ακρίβεια και κυρίως το σούπερ μάρκετ, τα βασικά αγαθά. Αντί η κυβέρνηση να  βρει τον τρόπο να  χτυπήσει το κακό στη ρίζα του και να ελέγξει αποτελεσματικά το ράλι των ανατιμήσεων, υιοθέτησε τάχα μου το «καλάθι» της νοικοκυράς, το «καλάθι» των Εορτών, το «καλάθι» των παιχνιδιών και προσφάτως το -5%, δηλαδή αστεία πράγματα κι ενώ έρχονται Χριστούγεννα οι καταναλωτές τραβάνε τα μαλλιά τους από τις υπέρογκες τιμές σε αναγκαία προϊόντα.  Η δε «λύση» στην τρελή κούρσα ανόδου του ελαιολάδου που φτάνει στον καταναλωτή που δεν έχει ένα λιοστασάκι να μαζέψει το λάδι της χρονιάς, στην τιμή των 12-15 ευρώ το λίτρο, είναι τα… αντικλεπτικά!

Στη δε Υγεία, δεν συζητάμε το τι ακριβώς συμβαίνει. Αντί να γίνουν προσλήψεις γιατρών και να τους δοθούν ελκυστικά κίνητρα ώστε να μην βαίνουν άγονες οι προκηρύξεις σε περιοχές σαν την Ηλεία, τα νοσοκομεία είτε λειτουργούν με «δανεικούς» γιατρούς που κάνουν… περιοδεία ανάλογα με τις ανάγκες που εμφανίζονται, είτε δεν υπάρχουν καθόλου συγκεκριμένες απαραίτητες ειδικότητες. Οπότε μοιραία, σε οδηγούν στον ιδιωτικό τομέα, όσο για τις εγχειρήσεις, υπομονή να’ χεις, να περιμένεις μερικούς μήνες σε λίστες αναμονής για να μπεις σε ένα δημόσιο νοσοκομείο.

Παρόμοια είναι η κατάσταση στην Παιδεία, με χιλιάδες κενά και αναπληρωτές… τιραμόλα που με έναν μισθό πείνας σεργιανίζουν πέντε σχολεία ο καθένας για να καλύψουν τις ώρες τους! Από την Ηλεία πήραν τις Πανεπιστημιακές σχολές και στη θέση τους ήθελαν να μας φέρου δημόσια ΙΕΚ που κι αυτά ακόμα δεν ήρθαν, εδώ κόντεψαν να πάρουν στην Πάτρα και τις σχολές του ΟΑΕΔ απογυμνώνοντας τελείως τον τόπο!

Ακόμα και το πιο απλό παράδειγμα στην καθημερινότητά μας, ένας λάκκος στην άσφαλτο που μπορεί να παραμένει εκεί για μήνες και στο τέλος ρίχνουν μια χούφτα τσιμέντο η ένα ψιλοασφαλτικό όταν οι διαμαρτυρίες των δημοτών πυκνώνουν και με τις πρώτες βροχές, πάει περίπατο και η τρύπα ως… δια μαγείας επανεμφανίζεται! Τα πάσης φύσεως ημίμετρα είναι η ρίζα του κακού και το χειρότερο κακό, είναι ότι εμείς όλοι βολευόμαστε με αυτά γιατί κυριαρχεί η λογική «από το ολότελα καλό και το… λίγο». Καλύτερα αντί να βάλεις δέκα στόχους και να τους προσεγγίσεις με μεζοβέζικες λύσεις, βάλε δύο αλλά κάντο σωστά!!

Αυτή λοιπόν η μετριότητα και η προχειρότητα δεν αντέχεται! Όπως λέει κι ο ποιητής, δυστυχώς «ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή…»