Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο

Αφήνει γόπες, στάχτες κι αποκαΐδια αλλά και γλυκά όνειρα και απολαύσεις

Του Θεόδωρου Κόλλια, διαχειριστή του το yannitsohori.blogspot

Η ζωή έχει πολλές ευχάριστες στιγμές, αλλά και δυσάρεστες. Πότε λύπες και πότε χαρές. Ανηφόρες και κατηφόρες. Και έχει πολλές απαιτήσεις από τους ανθρώπους. Όμως δεν αρκεί να έχουμε πρώτο μέλημα τις ζωτικές ανάγκες. Απαιτείται ισορροπία και με τους άλλους, αλλά και με τον εαυτό μας, έτσι ο καθένας θα είναι εύχαρις, ωραίος κι ευπροσήγορος και με τα δύο “μέτωπα” και θα αισθάνεται ικανοποίηση, ευφορία. Να τη η μέθεξη, να τη!!.

Πώς θα πετύχουμε την ισορροπία;

“Μία είναι η ουσία, ΑΓΑΠΗ και ενσυναίσθηση” όπως αναφέρεται στο άσμα! [1]

Κύρια προϋπόθεση και πάνω από όλα είναι να είσαι γεμάτος.

Βεβαίως προσωπικά μου πιστεύω είναι και παρακάτω θα τα κάνω όσο γίνεται πιο λιανά.

Όπως η διατροφή του σώματος πρέπει να είναι ισορροπημένη, κανονικές θερμίδες, βιταμίνες, αμινοξέα κ.τ.λ. το ίδιο και η “διατροφή” της ψυχής, το πνεύμα.

Αρχικά με το «γεμάτος» εννοώ ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι πολύπλευρος και πολυσχιδής, με ένα λόγο να έχει πολλές και διαφορετικές δραστηριότητες και να μην είναι μονότονος, μονοσήμαντος, και να μην αρκείται σε μία είτε αυτή είναι το επάγγελμά του ή ένα χόμπι. Με τα χρόνια αυτή η μονομέρεια σε μια δραστηριότητα γίνεται πάθος με τα γνωστά κατρακυλίσματα και σε πνίγει. Τέτοια πάθη είναι πολλά και διάφορα, χαρτοπαιξία και διάφορα παίγνια, ακόμα και αλκοολισμός και άλλα ψυχοδραστικά, ψυχοτρόπα διαόλια. Πλήρης αντικοινωνικότητα, σε παίρνει η ζωή αμπάριζα, που λέμε.

Ευτυχής και γεμάτος είναι ο άνθρωπος που έχει διάφορες ωφέλιμες ασχολίες, που όταν είναι αρεστές επιφέρουν ευδαιμονία και χάρη και γίνονται χόμπι, διασκέδαση, τα ωραία “ψώνια”. Αλλοίμονο λοιπόν στον άνθρωπο, που αφήνεται, δεν κοπιάζει, δεν ψάχνεται, δεν γεμίζει τη ζωή του με διάφορες ασχολίες και δράσεις.

Ο καθένας από τα πολλά και διάφορα, συνήθως κάνει επιλογή με κύριο κανόνα την ικανοποίηση που νοιώθει, την ευφορία. Οπότε πολλάκις γίνεται διέξοδος στα αδιέξοδα. Βεβαίως δεν μιλώ για τη δουλειά, το επάγγελμα, είναι άλλο πράγμα. Όταν όμως κι αυτή η βιοποριστική δράση σχετίζεται με μια μορφή τέχνης, ζωγραφική, ποίηση, μουσική, τότε γίνεται με χαρά και απόλαυση.

Βεβαίως, τι να γίνει, στο τέλος όλοι οι γέροι κατουριόνται.

Σε αυτά τα πλαίσια ζούμε και κινούμαστε όλοι.

Να ΄μαι λοιπόν κι εγώ. Υπόψη όλα τα παρακάτω τα γράφω για να γίνουν κατανοητά τα προηγούμενα.

Βγήκα στη σύνταξη τον Ιούνιο του 2013 κι από τον προηγούμενο Οκτώβρη μεγάλη μου ασχολία ήταν το yannitsohori.blogspot και επειδή ανά τριήμερο αναρτώ 3-4 θέματα ποικίλης ύλης, ευνόητο είναι ότι μου παίρνει αρκετό χρόνο. Αλλά και πριν από πολύ χρόνο μεγάλη μου αγάπη – ασχολία ήταν η συγγραφή.

Έτσι το::

1998 εξέδωσα το βιβλίο “Αναλόγιο Ενθυμημάτων για Ανθρώπους και Ζώα”
2005 το “Αλλοτινές Εποχές», το
2010 επιμελήθηκα το βιβλίο “Γεωτέχνες Και Τέχνη” και
τώρα είναι υπό έκδοση το “ΣΤΟΥΦ Ανδραβίς και Ανδραβιδαραίοι”

Αξιοσημείωτες είναι οι εκδόσεις δύο μικρών εφημερίδων [δυστυχώς ολίγων φύλλων] πριν το 2000, τα “ΒΗΜΑΤΑ & ΧΡΩΜΑΤΑ” για το χωριό και το “ΣΤΟΥΦ” στην Ανδραβίδα όπου ήμουν κτηνίατρος από το 1984 έως το 1991.

Βεβαίως μεταξύ της συγγραφής και της διαχείρισης της ιστοσελίδας υπάρχει διαδραστική σχέση.

Συνάμα αρκετά μου κείμενα, λογοτεχνικά αλλά και πολιτικά κυρίως για τον Δήμο Ζαχάρως, με τις 7 πληγές του, δημοσιεύονται στον τοπικό τύπο του Πύργου [Πρωινή].

Φυσικά πάντοτε με ενδιέφεραν τα κοινά και είχα σχετική δραστηριότητα. Από φοιτητής μάλιστα είχα ενταχθεί στον ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟ, στο θρυλικό ΚΚΕ εσωτερικού, χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς. Και φυσικά συνέχισα στον ΣΥΡΙΖΑ. Συνάμα ασχολούμουν και με τα συνδικαλιστικά του κλάδου των Γεωτεχνικών και είχα και σχετική δράση στο Γεωτεχνικό Επιμελητήριο.

Εξυπακούεται ότι το διάβασμα βιβλίων κυρίως λογοτεχνικών, ιστορικών και πολιτικών με λίγη ποίηση ήταν και είναι πάντα ο καλός μου σύντροφος.

Όλο αυτό το διάστημα , επειδή κατατάσσω τον εαυτόν μου στους ανήσυχους, πάντα ψαχνόμουν και αναζητούσα κάτι άλλο. Όλα όμως ήταν παροδικά χωρίς ουσιαστική επίδραση, όπως η φωτογραφία.

Ώσπου πριν μερικά χρόνια, λίγο πριν την καραντίνα υλοποίησα ένα παλιό μου όνειρο. Να μάθω ένα μουσικό όργανο. Άρχισα λοιπόν μαθήματα εκμάθησης μπουζουκιού [τρίχορδο¨] που το είχα καημό και μεράκι από νέος. Αλλά που τότε, να λέμε την αλήθεια, το φουστάνι είχε τον πρώτο λόγο.

Κάλλιο αργά όμως παρά ποτέ που λένε. Έτσι λοιπόν με την καθημερινή ενασχόληση, εξάσκηση καμμιά ώρα περίπου, και την εβδομαδιαία αρωγή του δάσκαλου-Άγγελος όνομα και πράγμα- επί δυο χρόνια, έχω φτάσει σε ένα καλούτσικο επίπεδο. Φυσικά και δεν τρέφω φρούδες ελπίδες να γίνω μουσικός, απλώς παίζω μερικά τραγούδια και με τις νότες και τις πενιές ξεχνώ τα ντέρτια και τους καημούς, που τα τελευταία τρία χρόνια με την πανδημία ήταν αρκετά.

Έτσι το μπουζουκάκι αλλά και το μπαγλαμαδάκι έγιναν αχώριστοι φίλοι μου.

Να πω δυο λόγια και για μια άλλη μου καλή ασχολία, είναι η μαγειρική που την παίρνω σαν δημιουργία. Μάλιστα πολλοί φίλοι και συγγενείς που έχουν γίνει συμμέτοχοι στο φαϊ μου βάζουν πολύ καλό βαθμό. Και εδώ ισχύει η φαντασία στην εξουσία. Σπεσιαλιτέ δε είναι το ψωμί και τα κολοκυθάκια.

Με αυτά και με αυτά σαν βάρκα με πανιά ξανοιγόμουν στα ανοιχτά πελάγη.

Και να που εδώ και ένα χρόνο περίπου προστέθηκε και μια άλλη βαρκούλα. Είναι το θέατρο Σκιών, ο Καραγκιόζης, που είναι αποκύημα της αγάπης μου για τις μικρές φατσούλες τα παιδιά. Άρχισα έτσι για πλάκα με τα μικρά ανιψούδια και εξελίχθηκε σε μια θαυμαστή δραστηριότητα. Οπότε αφού αγόρασα ωραίες ζωγραφιστές φιγούρες και τον απαραίτητο μπερντέ, πέρυσι το καλοκαίρι έπαιξα Καραγκιόζη σε πολλά παιδιά στο χωριό αλλά και στα γύρω όμορα χωριά, Αλιά, Πρασιδάκι και Μπούζι.

Η πιο απίθανη παράσταση, που μου έχει μείνει αξέχαστη ήταν στον μαχαλά του τσιγγάνου κουμπάρου μου, του αείμνηστου Μιράλ στο χωριό. Καταχάρηκα μέχρι συγκίνησης θωρώντας τα μάτια και τα προσωπάκια των μικρών τσιγγανόπουλων, που κι αυτά προορίζονται σίγουρα να γίνουν οι απόκληροι της κοινωνίας και να παλεύουν με νύχια και με δόντια για να επιβιώσουν, όπως οι γονείς τους.

Να σας γράψω και την τελευταία μου ….ξεροκεφαλιά. Δεν ξέρω πώς μου κόλλησε και αγόρασα ένα Drone, φτηνό σχετικά, με σκοπό να βγάζω φωτογραφίες πανοραμικές από ψηλά. Οπότε έκανα και τις πρώτες αναγνωριστικές πτήσεις. Να όμως που σε μια τέτοια στην παραλία, αφού το σήκωσα κοντά στα τριάντα μέτρα περίπου μπέρδεψα κάτι στον χειρισμό κι αυτό χάθηκε στον γιαλό σαν θαλασοπούλι και μου έμεινε η ωραία θήκη με τα ανταλλακτικά του. Αρκετά τσατίστηκα αλλά δεν πήρα άλλο, και βλέπουμε….

Και κλείνω με το άσμα που έχω γράψει και το «παλεύω» στο μπουζούκι:
[1[

Φίλοι μου καλοί μου φίλοι δυο λογάκια να σας πω
όλα είναι εφήμερα και γίνονται πιο ζόρικα.

Μέρα με τη μέρα μας φαίνονται βουνό
όλο προγραμματίζουμε αλλά μπερδεύονται.

Τα ντέρτια γίνονται καημοί κι ο πόνος δάκρυα και λυγμοί
Πονά η ψυχή και μαρτυρά Λενάκο νάμαστε κοντά-κοντά.

Και τούτο να θυμόσαστε ως επιμύθιο
Μία είναι η ουσία, ΑΓΑΠΗ και ενσυναίσθηση.